Las fòrmas ancianas son : Montgardin en 1167, Mons Jardanus en 1201, Mons Jardinus en 1201, Monsjardinus en 1224, De Monte Gardino en 1319, Montjardin en 1404, Locus de Monte Jardino en 1437, L'église de Montjardin, annexe de Chalabre en 1732, Montjardin, succursale en 1781. La prononciacion occitana es Mounjardí[1], dins la grafia de l'abat Antòni Savartés, donc [munʒaɾ'di]. Montjardin es format de mont, del latin mons, montem e d'un nom que se rapòrta a l'agricultura (« òrt ») [2],[3], del germanic *garten, ambe una varianta fonetica influenciada per la fonetica francesa curiosament presenta abans l'ocupacion (véser Montgardin).
Istòria
Quercorbés
Montjardin èra del Quercorbés (o Quercòrb).
Tèrra Privilegiada
Montjardin èra de la Tèrra Privilegiada, onze comunautats a l'entorn d'Eissalabra exemptas de tota imposicion mejançant una soma annala qu'apelavan subvencion [4].