Las atestacions ancianas son : Castellum quod vocatur Villafort en 1152; Villa Fortis de Brugar[iis en 1319; Villa Nova terre Domini de Bruer[iis en 1319; Villa Nova terre Domini de Brueriis en 1319; Villefort en 1781; Bilofórt en 1912 (Savartés)[3][2].
Lo nom es format de l'eretièr del latin villa, a l'origina « granda proprietat », puèi « vilatge » a comptar del sègle XIen, ambe l'adjectiu fòrt[4] dins sa fòrma femenina anciana (fòrta es analogic). Se tracta doncas d'un vilatge fortificat o, çò pus mens, aparat per un castèl.
Istòria
Vilafòrt èra de Quercorbés (o Quercòrb).
Vilafòrt èra de la Tèrra Privilegiada, onze comunautats a l'entorn d'Eissalabra exemptas de tota imposicion mejançant una soma annala qu'apelavan subvencion [5].
La glèisa parroquiala, dedicada a Sant Andriu, èra annèxe de Puègverd[2],[6].