Las fòrmas ancianas son Milsiricum, en latin, en 881, Melisiricum, en latin, en 889, Messigra, en 1247, Miselgre, en 1503, Misseigle, en 1503-1589, Myssègre, en 1538, Mességure, en 1552, Misselgre, en 1571, Miterie...Mileric, en 1453-1587, Milseric, en 1587, Milleric, en 1589, Missègre, en 1781. La prononciacion en occitan es Miségre (grafia de l'abat Savartés) [2], mes las costumas graficas de l'abat permeton pas de saber se cal legir [mi'segre] o [mi'zegre]; lo primièr es de segur lo pus probable. Segon Dauzat e Rostaing, Missegre vendriá d'un nom galloroman d'òme, *Melisirius, del gallic Melisa, ambe'l sufixe -icum o -acum, puèi reculament d'accent [3]. Delamarre interprèta lo nom coma melisīriācon, « la propietat de Melisīrios »; lo nom de persona es de mal comprene : « estela jauna » ? [4]. La varietat extraordinària de las fòrmas ancianas fa pensar a un proparoxiton, de tipe *milséric (mes la fòrma de 1587 nòta una prononciacion dispareguda); lo resultat esperat èra *Milsergue, mes l de la primièra sillaba, prèp foneticament de r, a perturbada l'evolucion; lo sufixe -ācon es tonic e las fòrmas del sègle IX, que supausarián un passatge de -iācon a -icon, obligatòriament pòsttonic, a data anciana, fan dobtar d'aquel sufixe. Pel sens del nom de persona (se n'i a un !), lo mot melissos, « doç, agradiu » sembla pus probable semanticament e foneticament que melinos, « jaune » [5].
.svg)
.svg){kind=small}
