W 1939 roku brał udział w kampanii wrześniowej w stopniu podporucznika, m.in. w bitwie pod Mławą, gdzie został ranny. W czasie okupacji niemieckiej (1939–1945) pracował m.in. w lwowskim oddziale warszawskiej Spółdzielni Wytwórczej IF oraz w farbiarni odzieży „Textilia” i kotłowni cukrowni „Lublin” (jako pomocnik palacza)[3].
W latach 1949–1953 pracował w Politechnice Wrocławskiej w Zakładzie Technologii Nafty i Paliw Płynnych, kierowanym przez Zdzisława Tomasika (autora podręcznika „Technologia ropy z wyłączeniem paliw płynnych”[5]).
Stopień doktora uzyskał na podstawie pracy nt. „Różne formy chlorku żelazowego jako katalizatora reakcji chlorowania lekkich węglowodorów w fazie ciekłej”, został nadany przez Radę Wydziału Chemicznego Politechniki Warszawskiej w 1958 roku. W latach 1958–1982 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Politechniki Szczecińskiej (PS)[2]. Na Wydziale Chemicznym PS (później – Wydziale Technologii i Inżynierii Chemicznej ZUT) powierzono mu stanowisko kierownika Zakładu Technologii Chemicznej Organicznej, który został później przekształcony w katedrę[3]. W 1959 r. odbył staż naukowy na Purdue University w Stanach Zjednoczonych[2]. Stanowisko docenta otrzymał w 1959 roku, tytuł profesora nadzwyczajnego w 1966 roku, a profesora zwyczajnego w 1976 roku. W latach 1960–1964 pełnił funkcję prodziekana, a w latach 1970–1975 był seniorem budowy nowego budynku Wydziału, znanego jako „Nowa Chemia”[3].
Poza pracą naukową aktywnie organizował proces dydaktyczny, przywiązując dużą wagę do studenckich praktyk w zakładach przemysłowych. Jest uznawany za jednego z twórców Wydziału, kształtujących jego współczesny technologiczny profil[3].
W latach 1962–1964 był przewodniczącym Zarządu Głównego PTChem Oddz. w Szczecinie, a w latach 1970–1976 – członkiem prezydium Komitetu Nauk Chemicznych PAN, Oddz. w Poznaniu[2].
Żonaty z Bożeną Mataszewską (1917-1997). Pochowany został na cmentarzu Centralnym w Szczecinie kwatera 40A.
Tematyka badań naukowych i publikacje
Prace naukowe Antoniego Zielińskiego dotyczyły m.in. syntez, właściwości, zastosowań i przetwarzania związków chloro- i fluoroorganicznych. Kierował zespołami badawczymi, opracowującymi technologie chlorowcowania alkanów i alkenów w fazie ciekłej i gazowej (procesy termiczne, katalityczne i fotochemiczne), metody syntezy epoksydów i antypirenów. Wraz z zespołem opracował technologie przemysłowej produkcji m.in. gliceryny i chloralu. Wyniki badań – indywidualnych i zespołowych – opisano w ok. 90 publikacjach naukowych, 26 patentach i w innych opracowaniach[3].
Antoni Zieliński był naukowym opiekunem dwóch habilitacji oraz promotorem 16 rozpraw doktorskich i wielu magisterskich prac dyplomowych. Opracował i wydał 5 skryptów. Jest autorem podręczników:
„Technologia chloru i związków chloru”, WNT 1963 (współautorstwo)[6]
↑ abcdefghijEncyklopedia Szczecina, TadeuszT.Białecki (red.), t. II (P–Ż), Szczecin: Uniwersytet Szczeciński, 2000, s. 699, ISBN 83-7241-089-5.
↑ abcdefghWydział Technologii i Inżynierii Chemicznej. 50 lat Wydziału (1947–1997), Szczecin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Szczecińskiej, 1997, s. 127–128, ISBN 83-87423-35-1.
↑KrystynaK.SieleckaKrystynaK., Józef Szczęsny Turski (1883–1955), „Sylwetki profesorów Politechniki Warszawskiej”, 7, Pracownia Historyczna BGPW, 1983. Brak numerów stron w czasopiśmie
↑ZdzisławZ.TomasikZdzisławZ., Technologia ropy z wyłączeniem paliw płynnych, Łódź–Wrocław: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1955, OCLC749929686. Brak numerów stron w książce
↑LudwikL.WasilewskiLudwikL. i inni, Technologia chloru i związków chloru, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1963, OCLC749423227. Brak numerów stron w książce
↑AntoniA.ZielińskiAntoniA., Chemiczna technologia organiczna, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1973, OCLC749493960. Brak numerów stron w książce
↑Podstawy technologii syntezy petrochemicznej, Arkadij Il’ič Dinces (red.), Lev AleksandrovičL.A.Potolovskij (red.), AntoniA.Zieliński (tłum.), Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1966, OCLC749156778. Brak numerów stron w książce
Antoni Antoni Chlondowski Antoni Padewski Antoni Wielki Antoni D’Ocon Antoni de Bourbon Antoni Nowakowski Błogosławiony Antoni Święty Antoni Antoni Zieliński Antoni Woykowski Antoni Kamiński Antoni Jan Goetz Antoni (Zubko) Antoni Porowski Antoni Cwojdziński Antoni Orleański (książę Montpensier) Antoni Górski Antoni Jabłoński Antoni Zygmund Antoni Dobry Antoni Malczewski Antoni Böttcher Antoni Angełłowicz Antoni Weinert Antoni Milwid Antoni Zimniak Antoni Waszkiewicz Antoni Kopaczewski (żołnierz) Antoni Dziatkowiak Antoni Gutiérrez Antoni Słonimski Antoni Brzozowski (ujed…
noznacznienie) Antoni Nguyễn Đích Antoni Zwatschke Antoni Bradé Antoni Małłek Antoni Długosz Antoni Józef Błażowski Antoni Manastyrski Antoni Władysław Gluziński Antoni Śliwiński Antoni Marian Stefański Antoni Gonzalez Antoni Edward Odyniec Antoni Orleański (książę Galliery) Antoni Owsianik Antoni Kamiński (socjolog) Antoni Tàpies Antoni Süss Antoni I Brabancki Antoni Frączkiewicz Antoni Ławrynowicz (ksiądz) Antoni Grabowski (1937–2023) Antoni Mikołaj Matakiewicz Antoni Dziemianko Antoni (Scharba) Antoni I Grimaldi Józef Antoni Beaupré Antoni (imię) Antoni Gąsiorowski (ur. 1932) Antoni Kim Sŏng-u Antoni Kłobukowski Antoni Mars Antoni (Krotewycz) Szymon Antoni Sapalski Antoni Ostrowski (1822–1861) Antoni Lambert Sałustowicz Antoni Julian Motz Antoni Maria Zaccaria Sant Antoni (stacja metra) Antoni (Buluchia) Antoni Dydycz Antoni Tarczyński Antoni Stroiwąs Antoni Józef Szabrański Antoni Baranowski (1901–1986) Antoni Gryzina-Lasek Antoni Stryjewski Antoni Berger Antoni Śmieszek Antoni Ulryk (książę Brunszwiku-Wolfenbüttel) Antoni Rojowski Antoni Zieliński (chemik) Antoni Kopaczewski (samorządowiec) Antoni Rozwadowski (duchowny) Anton