Syn Antoniego Kopaczewskiego (pseud. Lew), żołnierza Armii Krajowej. Z zawodu formierz odlewnik, pracował w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego „PZL-Rzeszów”. W okresie sierpnia 1980 uczestniczył w strajku w swoim zakładzie pracy, został przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Rzeszowie, członkiem „Solidarności”, delegatem na I Krajowy Zjazd Delegatów w Gdańsku, członkiem Komisji Krajowej związku[1]. W lutym 1981 brał udział w zorganizowaniu strajku, który doprowadził do podpisania porozumień rzeszowsko-ustrzyckich (sygnował je jako jeden z dwóch przedstawicieli Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” Rzeszów)[3]. Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany na okres od grudnia 1981 do sierpnia 1982. Od 1983 był liderem regionalnego oddziału Solidarności Walczącej[1].
W 1994[4], 1998[5] i 2002[6] wybierany do rady miejskiej w Rzeszowie[1]. Działał w Partii Wolności[7]; w 1991 kandydował bez powodzenia z jej listy w wyborach parlamentarnych. W wyborach samorządowych w 2006[8] i w 2010[9] mandat radnego Rzeszowa kolejnych kadencji uzyskiwał z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. W 2005 został jednym z liderów partii Stronnictwo Ludowe „Ojcowizna”, a następnie prezesem honorowym tej organizacji[10].
