Zamieszkał w Warszawie, w latach 1920–1922 był członkiem ekipy sanitarnej zwalczającej epidemie chorób zakaźnych. W 1936 roku był pełniącym obowiązki kierownika Miejskich Zakładów Sanitarnych przy ulicy Spokojnej 15 w Warszawie[5].
Później, aż do wybuchu wojny był wyższym urzędnikiem Rady m.st. Warszawy[1].
W sierpniu 1926 roku wydał w Grodnie własnym nakładem książkę pt. Dezynsekcja cyjanowodorowa oraz wskazówki praktyczne do jej wykonania[6]. W książce tej jej recenzent, prof. Roman Nitsch tytułuje Antoniego Gryzinę-Laska doktorem.
Wody mineralne w Szczawie
W 1929 roku sprzedał swoją kamienicę w Warszawie i przeniósł się z rodziną do Szczawy. Kupił tam kilka działek: od Jana Farona, Wojciecha Madonia, Franciszka Opyda, Jana Chlipały, Michała Farona i Bartłomieja Mikołajczyka. Na jednej z nich rozpoczął budowę domu rodzinnego (dziś istnieją tylko porośnięte chwastami i mchem resztki murów tego domu). Na pozostałych działkach rozpoczął badania balneologiczne. Rozpoczął wiercenia tam, gdzie „owce najchętniej skubały trawę”[2]. Próbki skał i wody wysyłał do analizy w Warszawie. Wyniki tych badań potwierdziły, że Szczawa jest bogata w źródła szczawy alkaliczno-słone, żelaziste i alkaliczno-siarkowe o dużym stężeniu.
Źródła szczawskie znane były już wcześniej, wspominał o nich w XV wieku Jan Długosz, badał je m.in. Baltazar Hacquet (w latach 1788–1795 dokonał klasyfikacji i opisu ich właściwości), w 1818 roku pisał o nich Stanisław Staszic[7].
Antoni Gryzina-Lasek ze swoimi synami – Sławomirem i Lechem, około 1934 roku
Antoni Gryzina-Lasek wybudował szereg ujęć wody mineralnej:
pierwsze wybudowane ujęcie (w 1932 roku) zostało nazwane „Hanna” od imienia żony Antoniego Gryziny-Laska
drugie – „Dziedzilla” – od imienia córki (Zdzisława, Dzidzia), również w 1932 roku
trzecie – „Krystyna”, na cześć drugiej córki (wybudowane w 1938 roku, tuż przy obecnej drodze z Mszany Dolnej do Zabrzeży)
kolejne dwa zdroje powstały w dolinie Głębieńca: „Lech” od imienia syna i „Legun” – od potocznej nazwy legionisty Piłsudskiego.
We wsi istnieje jeszcze źródło „Szczawa I”.
Eksploatacja pierwszych źródeł rozpoczęła się w 1933 roku[7]. W 1937 roku badania szczawskich wód przeprowadził Franciszek Ksawery Kmietowicz z Krynicy, potwierdzając ich wysokie walory balneologiczne[2].
W tej sytuacji Antoni Gryzina-Lasek wystąpił do Ministerstwa Opieki Społecznej z wnioskiem o uznanie Szczawy za zdrojowisko i utworzenie tu uzdrowiska na bazie niespotykanego gdzie indziej zdrowego mikroklimatu i wód leczniczych. W 1938 roku decyzją Ministra Przemysłu i Handlu został tu ustanowiony rejon ochrony górniczej[7]. Dalsze ambitne plany przekształcenia Szczawy w uzdrowisko przekreślił wybuch II wojny światowej[2].
Antoni Gryzina-Lasek w 1937 roku wszedł w spółkę z warszawskimi firmami Drogistea (lub Drogista) i farmaceutyczną Karpiński i S-ka, w których miał drobny udział. W 1938 roku uruchomiono w Szczawie niewielką pijalnię i rozlewnię wód. Spółka Karpińskiego rozpoczęła butelkowanie i eksport wód szczawskich. (W 2010 roku otwarto w Szczawie pijanię wód mineralnych, w której dostępne są wody: „Hanna”, „Dziedzilla” i „Szczawa I”.)
Lasek łączył pracę zawodową ze społeczną: aktywnie działał w Związku Podhalan i w Związku Ziem Górskich, w którym pełnił m.in. funkcję sekretarza Wydziału Wykonawczego[1].
II wojna światowa
Po wybuchu wojny Antoni Gryzina-Lasek, używając pseudonimu „Doktor Świder”, stanął na czele Podokręgu Górskiego IV Okręgu Związku Czynu Zbrojnego w Nowym Sączu – pierwszej polskiej konspiracyjnej organizacji na tym terenie. Od komendanta Związku, Franciszka Znamirowskiego otrzymał polecenie zorganizowania Podokręgu Górskiego na terenie powiatów: nowosądeckiego, nowotarskiego, limanowskiego, gorlickiego, jasielskiego, krośnieńskiego i sanockiego. W ciągu kilku miesięcy stworzył strukturę, która w połowie 1940 roku liczyła około 300 osób. Siatka ta koncentrowała się na organizacji kanałów przerzutowych na Węgry. ZCZ miał swoje punkty organizacyjne również w Szczawie, m.in. punkt zaopatrzeniowy w domu Jana Sopaty.
W sierpniu 1940 roku Lasek, wraz z całym Podokręgiem ZCZ podporządkował się na zasadzie autonomicznej Związkowi Walki Zbrojnej.
Na skutek nieostrożności jednego ze swoich zaufanych współpracowników Antoni Gryzina-Lasek został 18 stycznia 1941 roku aresztowany w Dobrej, gdzie spotykał się właśnie z łącznikiem Komendy Głównej ZCZ w Warszawie – Stanisławem Koziełł-Poklewskim. Po pierwszym przesłuchaniu, w czasie którego był torturowany na oczach również aresztowanej rodziny, popełnił samobójstwo, podcinając sobie tętnicę szkłem. W jednym z raportów Niemcy zapisali: Zatrzymany, który był przywódcą organizacji w Nowym Sączu, popełnił w więzieniu samobójstwo podcinając sobie tętnicę i napisał własną krwią na ścianie celi słowa: Niech żyje Polska![8].
Antoni Gryzina-Lasek był synem Józefa Laska, konduktora kolei państwowych i Felicji Antoniny z domu Leśniak. W 1921 roku ożenił się z Anną (Hanną) Szemplińską[b] (1899–1987). Mieli czworo dzieci: Zdzisławę (Dzidzię, Dziedzillę), Lecha (1922–1998) Krystynę (1923–1975) i Sławomira[8] (1926–2015).
Uwagi
↑Taką datę i miejsce urodzin podaje Andrzej Szczygieł w Polskim Słowniku Biograficznym[1]. Jest ona zgodna z datą i miejscem wynikającym z metryki chrztu Antoniego Gryziny-Laska, zawartej w „Liber natorum et baptisatorum Strusina za lata 1880-1900” znajdującym się w Archiwum Parafialno-Katedralnym w Tarnowie. Data i miejsce urodzenia (30 czerwca 1892 roku w Nowym Sączu) podane przez Renatę Zawistowską i Aleksandrę Fandrejewską-Tomczyk[2] są błędne.
↑Andrzej Szczygieł w Polskim Słowniku Biograficznym[1] podaje nazwisko panieńskie żony Antoniego Gryziny-Laska jako Sempołowska, jednak z wydanej przez Antoniego Gryzinę-Laska książki oraz z relacji rodziny wynika, że nazwisko panieńskie jego żony brzmiało Szemplińska.
Antoni Antoni Chlondowski Antoni Padewski Antoni D’Ocon Antoni Wielki Antoni de Bourbon Antoni Nowakowski Błogosławiony Antoni Święty Antoni Antoni Zieliński Antoni Woykowski Antoni Kamiński Antoni Jan Goetz Antoni Porowski Antoni (Zubko) Antoni Cwojdziński Antoni Jabłoński Antoni Orleański (książę Montpensier) Antoni Górski Antoni Zygmund Antoni Dobry Antoni Malczewski Antoni Böttcher Antoni Angełłowicz Antoni Waszkiewicz Antoni Kopaczewski (żołnierz) Antoni Brzozowski (ujednoznacznienie) Antoni Słonimski Antoni Milwid Antoni Weinert Antoni Zimniak Antoni Gutiérrez Anto…
ni Dziatkowiak Antoni Małłek Antoni Śliwiński Antoni Zwatschke Antoni Nguyễn Đích Antoni Władysław Gluziński Antoni Długosz Antoni Bradé Antoni Manastyrski Antoni Józef Błażowski Antoni Orleański (książę Galliery) Antoni Marian Stefański Antoni Kamiński (socjolog) Antoni Gonzalez Antoni Edward Odyniec Antoni Owsianik Antoni Tàpies Antoni Frączkiewicz Antoni Grabowski (1937–2023) Antoni Süss Antoni (Scharba) Antoni I Brabancki Antoni Ławrynowicz (ksiądz) Antoni Mikołaj Matakiewicz Antoni (imię) Antoni Dziemianko Antoni I Grimaldi Józef Antoni Beaupré Antoni Gąsiorowski (ur. 1932) Antoni Kim Sŏng-u Antoni Lambert Sałustowicz Sant Antoni (stacja metra) Antoni Kłobukowski Antoni Mars Antoni (Krotewycz) Antoni Ostrowski (1822–1861) Antoni Baranowski (1901–1986) Szymon Antoni Sapalski Antoni Tarczyński Antoni Dydycz Antoni Julian Motz Antoni Maria Zaccaria Antoni (Buluchia) Antoni Rojowski Antoni Śmieszek Antoni Stroiwąs Antoni Józef Szabrański Antoni Gryzina-Lasek Antoni Berger Antoni Stryjewski Antoni Ulryk (książę Brunszwiku-Wolfenbüttel) Antoni Zieliński (chemik) Antoni Kopaczewski (samorządowiec) Antoni Rozwadowski (duchowny) Anton