Syn Pawła i Agnieszki z Dudziaków. Często zmieniał szkoły, ponieważ usuwano go za kolportowanie polskojęzycznych książek oraz współpracę z polskimi kółkami harcerskimi i sportowymi. Ostatecznie w 1915 roku ukończył gimnazjum w Kościanie. W 1916 roku został wcielony do armii niemieckiej i otrzymał przydział do artylerii. Na froncie walczył w szeregach 5 Dolnośląskiego pułku artylerii ciężkiej z Głogowa. W trakcie działań wojennych był dwukrotnie ranny, w tym ciężko pod Verdun[1].
Dekretem Wodza Naczelnego L. 2670 z 1 marca 1921 r., jako absolwent 2 klasy Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty, został mianowany podporucznikiem w piechocie – z dniem 1 listopada 1920 roku i 46. lokatą. W tym okresie pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowództwa[3].
Od 1921 pełnił służbę w 49 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Kołomyi[4]. Na stopień porucznika awansowany został ze starszeństwem z dniem 1 maja 1921 roku w korpusie oficerów piechoty. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do baonu podchorążych rezerwy piechoty nr 10 w Gródku Jagiellońskim na stanowisko dowódcy kompanii[5]. 23 października 1931 roku ogłoszono jego przeniesienie do 1 Morskiego Batalionu Strzelców w Wejherowie[6][7][8][9]. Początkowo pełnił służbę na stanowisku adiutanta batalionu, a następnie dowódcy kompanii[10]. 4 lipca 1935 roku ogłoszono jego przeniesienie do Dowództwa Floty w Gdyni[11]. Został przydzielony do Samodzielnego Referatu Informacyjnego Dowództwa Floty na stanowisko referenta[12]. Na tym stanowisku służbowym zasłużył się w wykrywaniu niemieckich szpiegów działających na Wybrzeżu, zwłaszcza Gdyni[13]. Na stopień kapitana został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 84. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W 1937 roku otrzymał pozwolenie na noszenie munduru oficera marynarki[10]. Zgodnie z pragmatyką oficerską, po osiągnięciu wieku 42 lat, został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do grupy administracyjnej korpusu oficerów administracji[15].
Po kapitulacji 2 października dostał się do niewoli i został skierowany do Oflagu X B Nienburg. Na początku listopada 1939 roku został przewieziony do gdańskiego Gestapo, gdzie był przesłuchiwany w sprawie rzekomych przestępstw przeciwko III Rzeszy i jej obywateli względnie osób narodowości niemieckiej. Po wykonaniu czynności śledczych został skierowany do Oflagu X A Itzehoe, a w połowie maja 1940 roku do Stalagu XX A w Biskupiej Górce. W lipcu 1940 roku został „zwolniony” z niewoli i wbrew konwencji genewskiej oddany w ręce Gestapo[17]. W śledztwie był bity i torturowany. 4 lutego 1941 roku został ujęty w ewidencji obozu koncentracyjnego Stutthof pod numerem 10433. W obozie włączył się do działalności konspiracyjnej. Od końca 1941 był więziony w Gdańsku. 12 stycznia 1942 sąd specjalny w Gdańsku wydał wyrok skazujący go na czterokrotną karę śmierci za działanie na szkodę państwa niemieckiego. W czerwcu 1942 roku został przewieziony do więzienia „Neubau” w Królewcu i umieszczony w celi śmierci. 14 grudnia 1942 roku został zgilotynowany[18].
Od 1921 Antoni Kasztelan był żonaty z Marią, zmarłą w 1993. Mieli czworo dzieci: Stanisława (ur. 1923) – żołnierza Armii Krajowej, Zygmunta (1926–2013) – żołnierza Armii Krajowej, absolwenta Akademii Medycznej w Gdańsku i lekarza urologa[21], oraz Marię (ur. 1934) – absolwentkę Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Trzecie z kolei dziecko, Danuta, zmarło we wczesnych latach dzieciństwa i jest pochowane na Starym Cmentarzu w Wejherowie. Obok jej nagrobka znajduje się symboliczna tablica upamiętniająca Antoniego Kasztelana.
↑Rozporządzenie o wykonaniu kary śmierci głosiło: Przy przekazywaniu zwłok proszę wziąć pod uwagę Instytut Anatomii Uniwersytetu w KrólewcuGazeta Polska nr 38 20 września 2006.
Julian Czerwiński, Małgorzata Czerwińska, Maria Babnis, Alfons Jankowski, Jan Sawicki: Kadry Morskie Rzeczypospolitej. Tom II. Polska Marynarka Wojenna. Część I. Korpus oficerów 1918–1947, Wyższa Szkoła Morska Gdynia 1996, ISBN 83-86703-50-4.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Antoni Antoni Chlondowski Antoni Padewski Antoni D’Ocon Antoni Wielki Antoni de Bourbon Antoni Nowakowski Błogosławiony Antoni Święty Antoni Antoni Zieliński Antoni Woykowski Antoni Kamiński Antoni Jan Goetz Antoni Porowski Antoni (Zubko) Antoni Cwojdziński Antoni Jabłoński Antoni Orleański (książę Montpensier) Antoni Górski Antoni Zygmund Antoni Dobry Antoni Malczewski Antoni Böttcher Antoni Angełłowicz Antoni Waszkiewicz Antoni Kopaczewski (żołnierz) Antoni Brzozowski (ujednoznacznienie) Antoni Słonimski Antoni Milwid Antoni Weinert Antoni Zimniak Antoni Gutiérrez Anto…
ni Dziatkowiak Antoni Małłek Antoni Śliwiński Antoni Zwatschke Antoni Nguyễn Đích Antoni Władysław Gluziński Antoni Długosz Antoni Bradé Antoni Manastyrski Antoni Orleański (książę Galliery) Antoni Józef Błażowski Antoni Marian Stefański Antoni Kamiński (socjolog) Antoni Gonzalez Antoni Edward Odyniec Antoni Owsianik Antoni Tàpies Antoni Frączkiewicz Antoni Grabowski (1937–2023) Antoni Süss Antoni (Scharba) Antoni I Brabancki Antoni Ławrynowicz (ksiądz) Antoni Mikołaj Matakiewicz Antoni (imię) Antoni Dziemianko Antoni I Grimaldi Józef Antoni Beaupré Antoni Gąsiorowski (ur. 1932) Antoni Kim Sŏng-u Antoni Lambert Sałustowicz Sant Antoni (stacja metra) Antoni Kłobukowski Antoni Mars Antoni (Krotewycz) Antoni Ostrowski (1822–1861) Antoni Baranowski (1901–1986) Szymon Antoni Sapalski Antoni Tarczyński Antoni Dydycz Antoni Julian Motz Antoni Maria Zaccaria Antoni (Buluchia) Antoni Rojowski Antoni Śmieszek Antoni Stroiwąs Antoni Józef Szabrański Antoni Gryzina-Lasek Antoni Berger Antoni Stryjewski Antoni Ulryk (książę Brunszwiku-Wolfenbüttel) Antoni Zieliński (chemik) Antoni Kopaczewski (samorządowiec) Antoni Rozwadowski (duchowny) Anton