Antoni (Zubko)

Antoni

Antoni Zubko
Arcybiskup miński i bobrujski
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	2 lipca 1797 Biełoje
Data i miejsce śmierci	15 lutego 1884 Pożajście
Arcybiskup miński i bobrujski
Okres sprawowania	1841–1848
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Prezbiterat	1824
Chirotonia biskupia	1834

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	1834
Konsekrator	Jozafat Bułhak
Współkonsekratorzy	Józef Siemaszko, Ignacy Ludwik Pawłowski

Antoni, imię świeckie Antoni Zubko (ur. 21 czerwca^?/2 lipca 1797 w Biełym, zm. 3 lutego^?/15 lutego 1884 w Pożajściu) – duchowny greckokatolicki, następnie biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

Pochodził z rodziny greckokatolickiego duchownego. W 1809 rozpoczął naukę w unickim seminarium w Połocku. Po jego ukończeniu w 1816 kontynuował kształcenie w połockiej akademii jezuickiej, a po uzyskaniu jej dyplomu w głównym seminarium duchownym w Wilnie. W 1822 uzyskał w nim tytuł magistra teologii. Został zatrudniony w seminarium w Połocku w charakterze wykładowcy logiki, retoryki, historii powszechnej oraz historii Kościoła oraz teologii moralnej^[1]. Święcenia kapłańskie przyjął w 1824. Służył w unickim soborze w Połocku i zasiadał w konsystorzu diecezji połockiej. W 1825 został skierowany do pracy w Kolegium Duchownym w Petersburgu, w wydziale nadzorującym działalność Kościoła unickiego w Imperium Rosyjskim. W 1828 został rektorem seminarium duchownego przy klasztorze bazyliańskim w Żyrowiczach^[1]. Zostało ono zorganizowane z inicjatywy władz carskich, na wzór seminariów prawosławnych^[2].

Wyświęcony na sufragana litewskiego w 1834, z tytułem biskupa brzeskiego, zachował stanowisko rektora^[1]. Należał do głównych organizatorów likwidacji Kościoła unickiego na ziemiach litewskich i białoruskich, opowiadając się za włączeniem jego struktur, wraz z wiernymi, do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Sam przeszedł na prawosławie w 1839, podczas synodu połockiego (którego był jednym z organizatorów)^[3], zachowując godność biskupią. W 1840 objął urząd prawosławnego biskupa mińskiego i bobrujskiego. Od 1841 arcybiskup. W 1848 ustąpił z piastowanych godności z powodu choroby. Zamieszkiwał początkowo na folwarku należącym do prawosławnej eparchii mińskiej, następnie w monasterze w Żyrowiczach, a następnie w monasterze w Pożajściu, urządzonym przez władze carskie w dawnym klasztorze kamedułów. Tam też zmarł w 1884^[1].

Przypisy

1. Антоний (Зубко). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
2. W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 354. ISBN 978-83-227-2672-3.
3. W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s. 355–356. ISBN 978-83-227-2672-3.

Bibliografia

• Антоний (Зубко), архиеп. О Греко-Униатской Церкви в Западном крае России // Сборник статей, изданных Св. Синодом по поводу 50-летия воссоединения с Православной Церковью западно-русских униатов. СПб., 1889. С. 38—76.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 0000000409677472
• VIAF: 213867432
• PLWABN: 9810542372605606
• NUKAT: n2017033238
• WorldCat: viaf-213867432