13 marca 1960 miała miejsce jego chirotonia na biskupa biełgorodzkiego, wikariusza eparchii odeskiej, w której jako konsekratorzy udział wzięli metropolita odeski i chersoński Borys, biskup orenburski i buzułuckiMichał, biskup staro-ruski i nowogrodzki Sergiusz oraz biskup dmitrowski Pimen. Od 16 marca 1961 był biskupem woroneskim i lipieckim. 9 października 1963 przeniesiony na katedrę mińską i białoruską, zaś w 1965 – chersońską i odeską. Od 1969 nosił tytuł naukowy magistra teologii. W 1971 podniesiono go do godności metropolity, zaś w 1976 jego tytuł uległ zmianie na odeski i chersoński. W raporcie Urzędu ds. Wyznań z 1973, dzielącym hierarchów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na całkowicie lojalnych wobec władz państwowych, lojalnych, lecz starających się umacniać struktury kościelne oraz niepewnych, został zaliczony do pierwszej grupy[1].
Uczestniczył w międzynarodowym i międzykościelnym ruchu na rzecz pokoju oraz w ruchu ekumenicznym. Od 1986 do 1987 zasiadał w Świętym Synodzie Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego. Zmarł w 1990.
Przypisy
↑D. Pospielovsky: The Russian Church under the Soviet regime 1917–1982. Crestwood-New York: St. Vladimir’s Seminary Press, 1984, s. 410. ISBN 0-88141-033-0.
