Był absolwentem Moskiewskiej Akademii Duchownej oraz uniwersytetu w Moskwie. W marcu 1785 został zatrudniony jako nauczyciel w seminarium przy Ławrze Troicko-Siergijewskiej, zaś od 1787 wykładał retorykę i katechizm w akademii, której był absolwentem. 2 grudnia 1787 w monasterze Zaikonospasskim złożył wieczyste śluby zakonne. Od 1791 pracował jako cenzor, zaś 12 lutego 1795 otrzymał godność archimandryty i został przełożonym Monasteru Łużeckiego w Moskwie. Od 1798 przełożony Monasteru Zaikonospasskiego oraz rektor Moskiewskiej Akademii Duchownej.
W maju 1824 został przewodniczącym Rosyjskiego Towarzystwa Biblijnego[2]. Już w grudniu tego samego roku zwrócił się do cara z prośbą o rozwiązanie RTB. Rok później wstrzymano sprzedaż dostępnego wówczas Nowego Testamentu w języku rosyjskim, a w roku 1826 car rozwiązał Towarzystwo. Uznawał, że dostęp do Biblii w języku rosyjskim będzie sprzyjał rozwojowi idei reformacyjnych wśród prawosławnych wiernych[3].
Zmarł po dwudziestu dwóch latach pełnienia urzędu i został pochowany w ławrze w cerkwi Św. Ducha. W ciągu ostatnich pięciu lat życia był już ciężko chory i nie prowadził praktycznie żadnej działalności publicznej.
Szczególnie angażował się w zwalczanie masonerii w Rosji, zajmował się rozwojem drukarni związanych z Kościołem oraz działał na rzecz podniesienia poziomu kazań głoszonych przez duchownych Cerkwi Rosyjskiej. Sprzeciwiał się wszelkim próbom reform w Kościele[4].
Hierarchia i kler kościoła prawosławnego w granicach II Rzeczypospolitej i Polski powojennej w XIX–XXI wieku – ks. Grzegorz Sosna, m. Antonina Troc-Sosna – Ryboły 2012
Przypisy
↑Ludwik Hass, Wolnomularstwo w Europie środkowo-wschodniej w XVIII i XIX wieku, 1982, s. 304.
↑Billington J. H.: Ikona i topór. Historia kultury rosyjskiej. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 273. ISBN 978-83-233-2319-8.
.jpg)
