Mikołaj (Ziorow)

Mikołaj

Michaił Ziorow
Arcybiskup warszawski i nadwiślański
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	21 maja 1851 Nowomyrhorod
Data i miejsce śmierci	20 grudnia 1915 Piotrogród
Miejsce pochówku	Cmentarz Mikołajewski↗
Arcybiskup warszawski i nadwiślański
Okres sprawowania	1908–1915
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	25 września 1887
Prezbiterat	1 października 1887
Chirotonia biskupia	14 września 1891

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	14 września 1891
Współkonsekrowani biskupi Antoni (Karżawin) 14 września 1895 Michał (Jermakow) 31 stycznia 1899 Aleksy (Dorodnicyn) 30 maja 1904 Włodzimierz (Putiata) 6 sierpnia 1907 Eugeniusz (Miercałow) 16 grudnia 1907 Nazariusz (Blinow) 31 stycznia 1910

Nikołaj, imię świeckie Michaił Zacharowicz Ziorow (ur. 9 maja^?/21 maja 1851 w Nowomyrhorodzie, zm. 7 grudnia^?/20 grudnia 1915 w Piotrogrodzie) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego. Uczył się w gimnazjum w Złatopolu, a następnie ukończył seminarium duchowne w Odessie. Po uzyskaniu dyplomu kontynuował studia teologiczne w Moskiewskiej Akademii Duchownej, gdzie uzyskał tytuł kandydata teologii. Natychmiast po ukończeniu nauki w 1875 został nauczycielem w seminarium duchownym w Riazaniu. W latach 1883–1885 zastępował inspektora seminarium duchownego w Wołogdzie, zaś w latach 1885–1887 był inspektorem seminarium w Mohylewie. 25 września 1887 złożył wieczyste śluby zakonne, zaś 1 października tego samego roku został hieromnichem. 16 listopada mianowany rektorem seminarium w Mohylewie, sześć lat później otrzymał godność archimandryty. Dwa lata później został przeniesiony na stanowisko rektora seminarium w Tyflisie^[1].

14 września 1891 został biskupem Aleutów i Alaski, na której to katedrze pozostawał do 1898, kiedy otrzymał godność biskupa taurydzkiego i symferopolskiego. Przyczynił się do znacznego rozwoju struktur prawosławnych w Stanach Zjednoczonych^[2]. Szczególnie rozwinął działalność misyjną Kościoła wśród emigrantów rusińskich w USA, popierając proces masowych konwersji grekokatolików na prawosławie^[3].

26 marca 1905 został wyświęcony na arcybiskupa twerskiego i kaszyńskiego, jednak z powodu choroby nigdy nie objął swoich obowiązków. Przebywał w tym czasie w jednym z monasterów eparchii taurydzkiej. 15 czerwca 1906 został wybrany jednym z reprezentantów duchowieństwa w Radzie Państwa, w 1912 wybrany na drugą kadencję. Wcześniej, 5 kwietnia 1908, opuścił monaster i został arcybiskupem warszawskim i nadwiślańskim.

Ewakuowany z Warszawy na fali bieżeństwa w 1915, nie udał się razem z konsystorzem eparchii warszawskiej do Moskwy, lecz zamieszkał w Piotrogrodzie, w monasterskiej placówce filialnej Świątobliwego Synodu Rządzącego przy ul. Podjaczeskiej i tam zmarł w grudniu tego samego roku^[4].

Przypisy

1. Biografia w serwisie prawosławia rosyjskiego. [dostęp 2012-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-05)].
2. M. Wostryszew: Patriarch Tichon. Moskwa: Mołodaja gwardija, 1997, s. 22–25. ISBN 5-235-02292-0.
3. W. Osadczy: Święta Ruś. Rozwój i oddziaływanie idei prawosławia w Galicji. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, 2007, s.262. ISBN 978-83-227-2672-3.
4. A. Matreńczyk, O batiuszce, który łódzkie cerkwie uratował, Przegląd Prawosławny, nr 5 (335), maj 2013.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• VIAF: 695144647704475543963