Urodził się w rodzinie Jana, powstańca styczniowego i zesłańca, i Mirosławy z domu Gliwicz. Wcześnie stracił rodziców i był wychowywany w domu siostry ojca. W wieku 16 lat podjął pracę jako robotnik w zakładzie włókienniczym w Łodzi. Równocześnie uczył się w Wyższej Szkole Rzemieślniczej. W 1902 uzyskał maturę i podjął studia na Wydziale Chemicznym Warszawskiego Instytutu Politechnicznego im. Cara Mikołaja II. Po zamknięciu uczelni przez władze carskie, w 1905 r. był współorganizatorem prywatnego polskiego gimnazjum męskiego im. inż. Jacobsona w Piotrkowie, w którym pracował na stanowisku nauczyciela matematyki i chemii[3].
W celu kontynuowania nauki w 1907 r. wyjechał za granicę, początkowo studiował w Technische Hochschulew Monachium (1908 r.), a następnie w latach 1909–1911 w Deutsche Technische Hochschule w Pradze[1], gdzie otrzymał dyplom inżyniera chemika[3]. W 1910 r. rozpoczął pracę jako asystent światowego specjalisty w zakresie barwników – prof. G. Georgevicsa. Współpraca ta zaowocowała wynalezieniem w latach 1911–1912 metody otrzymywania formaliny i hydrosulfitu z mrówczanów i kwaśnego siarczanu sodowego. Równocześnie samodzielnie odkrył reakcję aminowania związków aromatycznychhydroksyloaminą. W związku z tymi osiągnięciami niemiecka firma Bayer w Elberfeld zaproponowała mu współpracę. W 1915 r. objął stanowisko dyrektora technicznego, a następnie dyrektora naczelnego koncernu „Ruskokraska” w Rosji.
W czasie I wojny światowej został pomysłodawcą wykorzystania techniki białych dymów dla osłony manewrów wojskowych. Metodę tę wykorzystywały wszystkie walczące wówczas armie.
W 1919 r. po powrocie do kraju zaczął kierować odbudową fabryki „Boruta” w Zgierzu, a następnie zakładów chemicznych w Zawierciu. W roku 1921 objął stanowisko wykładowcy technologii barwników na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. W 1924 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1936 r. profesora zwyczajnego.
W czasie II wojny światowej wyemigrował do Francji, a następnie do Anglii. Po powrocie do kraju w 1946 r. wznowił działalność naukową i dydaktyczną w Politechnice Warszawskiej.
Od 15 sierpnia 1912 r. był mężem Antoniny (zm. 1979), z którą miał syna (zm. 1923)[4][5].
↑ abE.E.BorysewiczE.E., Wykaz zmarłych Profesorów Politechniki Warszawskiej, pochowanych na Powązkach w Warszawie, Centrum Informacyjne Lasów Państwowych, s. 94, ISBN 978-83-7814-461-8.
↑ abMarcinM.DoleckiMarcinM., Turski Józef Szczęsny [online], Giganci Nauki [dostęp 2024-03-08](pol.).
