Strażnice Wojsk Ochrony Pogranicza – podstawowy pododdział graniczny Wojsk Ochrony Pogranicza ochraniający odcinek granicy państwowej poza przejściami granicznymi w celu niedopuszczenia do jej nielegalnego przekraczania oraz wykonujący określone zadania w systemie bezpieczeństwa i porządku publicznego[1].
Rozkazem organizacyjnym naczelnego dowódcy WP0245/org. z 13 września 1945 roku powołano Wojska Ochrony Pogranicza. Do 1 października 1945 roku miano sformować Departament Wojsk Ochrony Pogranicza. Pośredni organ dowodzenia, wydziały WOP, organizowane były w nadgranicznych okręgach wojskowych. Sformowano łącznie sześć wydziałów służby pogranicza, jedenaście oddziałów ochrony pogranicza i siedemnaście samodzielnych kompanii łączności. Poszczególne oddziały ochrony pogranicza różniły się pod względem liczby komend odcinków i strażnic. Łącznie miały powstać 53 komendy odcinków oraz 249 strażnic[2].
W 1947 roku wprowadzono klasyfikację strażnic granicznych na[3]:
W 1945 roku stan etatowy strażnicy WOP był jednakowy i liczył 56 żołnierzy. Kierownictwo strażnicy stanowili: komendant strażnicy, zastępca komendanta do spraw polityczno-wychowawczych i zastępca do spraw zwiadu. Strażnica składała się z dwóch drużyn strzeleckich, drużyny fizylierów, drużyny łączności i gospodarczej. Etat przewidywał także instruktora do tresury psów służbowych oraz instruktora sanitarnego[4]. Uzbrojenie strażnicy stanowiło: 3 pistolety, 25 pistoletów maszynowych, 2 ręczne karabiny maszynowe, 2 karabiny wyborowe, 23 karabiny, 7 szabli[5]. Do dyspozycji obsady strażnicy było 11 koni wierzchowych i 2 taborowe[6].
Jesienią 1946 roku nastąpiło zmniejszenie etatów strażnic z 56 do 47 żołnierzy. Między innymi zniesiono wówczas etaty zastępców dowódców strażnic ds. polityczno-wychowawczych[7].
Struktura strażnicy I kategorii w latach 60. XX wieku
Dowódca strażnicy
Razem w strażnicy I kategorii - 84 ludzi
W maju 1946 roku dyslokacja strażnic WOP przedstawiała się następująco[8]
dodano w 1948