PROFILBARU.COM

Абдулразак Гурна
Абдулразак Гурна
	англ.: Abdulrazak Gurnah; суахілі: Abdulrazak Gurnah; араб. عبد الرزاق سالم قرنح‎‎
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Abdulrazak Gurnah
Дата нараджэння	20 снежня 1948[…] (76 гадоў)
Месца нараджэння	Занзібар, Занзібар, Танзанія;
Грамадзянства	Танзанія; Вялікабрытанія;
Альма-матар	Кенцкі ўніверсітэт; Лонданскі ўніверсітэт;
Месца працы	Кенцкі ўніверсітэт; Bayero University, Kano[d];
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	раманіст, выкладчык універсітэта, празаік, рэдактар, пісьменнік
Гады творчасці	з 1987
Жанр	проза
Мова твораў	англійская
Грамадская дзейнасць
Член у	Каралеўскае літаратурнае таварыства;
Прэміі	член Каралеўскага літаратурнага таварыства[d] (2006) Нобелеўская прэмія па літаратуры (2021)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Абдулразак Гурна (англ.: Abdulrazak Gurnah, суахілі: Abdulrazak Gurnah; нар. 20 снежня 1948, Занзібар) — англійскі пісьменнік танзанійскага паходжання. Жыве ў Вялікабрытаніі. Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (2021).

Аўтар раманаў «Рай»^[en] (1994), уключанага ў шорт-ліст Букераўскай і Уітбрэдаўскай прэмій, «Дэзертырства»^[en] (2005) і «Ля мора» (2001), уключанага ў лонг-ліст Букераўскай прэміі і шорт-ліст кніжнай прэміі Los Angeles Times Book Prize^[en].

Біяграфія

Нарадзіўся на востраве Занзібар у сям’і мусульман арабскага паходжання. У 1968 годзе, праз антыарабскія настроі на Занзібары, пераехаў у Вялікабрытанію, дзе працягваў вучобу. У 1980—1982 гадах чытаў лекцыі ва Універсітэце Баера ў Нігерыі. У 1982 годзе абараніў доктарскую ступень у Кенцкім універсітэце. У 1985 годзе прыняты выкладчыкам ў Кенцкі ўніверсітэт і прачытаў курс лекцый, прысвечаны посткаланіяльнай літаратуры і творчасці пісьменнікаў дыяспар, найперш выхадцаў з брытанскіх калоній на ўсходзе Афрыкі, Індыі і Карыбскіх астравах. Станам на 2021 год у званні прафесара ўзначальвае аспірантуру на кафедры англійскай мовы ў Кенцкім універсітэце^[6]^[7].

Стаў адказным рэдактарам двухтомнага зборніка «Эсэ пра афрыканскае пісьменства». Рэдактар «Кампаньёна да Салмана Рушдзі» і часопіса «Уасафіры»^[8]. Аўтар даследаванняў творчасці шэрагу сучасных посткаланіяльных пісьменнікаў, у тым ліку Відзьядхара Сураджпрасада Найпала, Салмана Рушдзі і Зоі Уікамб^[en].

У 2021 годзе атрымаў Нобелеўскую прэмію па літаратуры за «бескампраміснае і спачувальнае даследаванне наступстваў каланіялізму і лёсу бежанца ў прорве паміж культурамі і кантынентамі»^[9].

Творы

«Памяць пра ад’езд» (англ.: Memory of Departure, 1987)
«Шлях пілігрымаў» (англ.: Pilgrims Way, 1988)
«Доці» (англ.: Dottie, 1990)
«Рай» (англ.: Paradise, 1994)
«Захапленне цішынёй» (англ.: Admiring Silence, 1996)
«Ля мора» (англ.: By the Sea, 2001)
«Дэзертырства» (англ.: Desertion, 2005)
«Мая маці жыла на ферме ў Афрыцы» (англ.: My Mother Lived on a Farm in Africa, 2006) — зборнік апавяданняў
«Апошні падарунак» (англ.: The Last Gift, 2011)
«Гравійнае сэрца» (англ.: Gravel Heart, 2017)