Jedno z najstarszych miast w Polsce, lokowane na prawie magdeburskim przed 1217 przez Kazimierza I opolskiego, prawnuka Bolesława III Krzywoustego. W czasach średniowiecza i renesansu Opole było centrem handlu dzięki jego położeniu na kilku szlakach handlowych. Miasto było stolicą księstwa opolsko-raciborskiego. Szybka rozbudowa miasta była też spowodowana powstaniem rejencji opolskiej w 1816. Pierwsza linia kolejowa łącząca Opole z Brzegiem i Wrocławiem została otwarta w 1845, a pierwsze zakłady produkcyjne powstały w 1859, co znacznie przyczyniło się do znaczenia regionalnego miasta. W okresie PRL nastąpił gwałtowny rozwój Opola. W tym czasie liczba ludności wzrosła ponad trzykrotnie. Zbudowano szereg zakładów przemysłowych, wzniesiono nowe dzielnice mieszkaniowe.
Od 28 czerwca 1950 jest stolicą województwa opolskiego[4] i jego głównym ośrodkiem gospodarczym, naukowym, kulturalnym i administracyjnym. Od 1999 siedziba władz ziemskiego powiatu opolskiego. Opole wraz z powiatem opolskim i krapkowickim tworzy aglomerację opolską, zamieszkałą przez ponad 315 tys. osób[5][6].
Położenie
Opole znajduje się w południowo-zachodniej Polsce, w środkowej części województwa opolskiego. Miasto położone na Górnym Śląsku, na obszarze dwóch mezoregionów fizjograficznych: zachodnia część na Pradolinie Wrocławskiej, a wschodnia na Równinie Opolskiej. Te dwa obszary są częściami makroregionu Nizina Śląska.
Opole położone jest w dolinie rzeki Odry, a także w dolinach mniejszych cieków.
Według danych z 2022 powierzchnia miasta wynosi 149 km².
Opole stanowi centralną część aglomeracji opolskiej. Miasto graniczy z 8 gminami powiatu opolskiego.
Przez Opole przepływa druga co do wielkości rzeka Polski, Odra. W okolicach dzielnicy Groszowice oraz w centrum miasta, koryto rzeki uformowało się w szerokie zakola. Poza tym nie występują na niej meandry i duże zakręty. Już na południowym krańcu miasta wpływa do niej niewielki ciek wodny, Lutnia, biorący początek kilka kilometrów na wschód, w okolicach wsi Przywory. Kolejnym prawym dopływem Odry jest nieco większa Czarnka, która wpływa do rzeki w Groszowicach. Innymi dopływami są lewostronne Prószkowski Potok i Olszanka, a prawym dopływem w dzielnicy Czarnowąsy jest rzeka Mała Panew.
W mieście znajdziemy również liczne kanały. W okolicy dzielnicy Nowa Wieś Królewska Odra rozdwaja się. Jej główne koryto płynie początkowo na północny wschód, a kanał Ulgi – na północny zachód. Niebawem rzeka ponownie się dzieli, część jej wody trafia do Młynówki, starego koryta rzeki zwanego mylnie kanałem. Młynówka płynie przez centrum historyczne miasta, a z głównym korytem rzeki łączy się jeszcze w Śródmieściu, Kanał Ulgi wpływa do Odry dopiero w okolicy Zakrzowa, będącego jedną z północnych dzielnic miasta. Odra wraz z jej odnogami tworzą dwie wyspy: Bolko oraz Pasiekę. Na pierwszej z nich znajdziemy także Kanał Wiński, który ma mniejsze znaczenie.
Spośród zbiorników wodnych, na terenie Opola do większych należą zbiorniki poeksploatacyjne: Bolko oraz Kamionka, znajdujące się w Nowej Wsi Królewskiej, Kamionka Piast w okolicy ulic Armii Krajowej i Tadeusza Rejtana, a także Silesia przy ulicy Luboszyckiej. Niewielkie zbiorniki wodne występują także na Wyspie Bolko, na wschód od Groszowic i na terenie Zakrzowa. Na wyspie Pasieka znajduje się natomiast Staw Zamkowy[7][8].
Opole znajduje się w strefie klimatu umiarkowanego przejściowego. Według uaktualnionej klasyfikacji Köppena-Geigera miasto leży w strefie Cfb – klimatu oceanicznego[7].
Na warunki klimatyczne Opola wpływ mają naturalne czynniki geograficzne, jak ukształtowanie terenu i wysokość nad poziomem morza, odległość od dużych akwenów (w tym przypadku Oceanu Atlantyckiego) oraz sąsiedztwo kontynentu azjatyckiego.
Średnia temperatura roczna wynosi +8,4 °C. Duże zróżnicowanie dotyczy termicznych pór roku. Średnie roczne opady atmosferyczne w rejonie Opola wynoszą 611 mm. Dominują wiatry zachodnie[9].
Dzięki zróżnicowanemu krajobrazowi, na terenie Opola spotkać można wiele gatunków zwierząt. Spośród bezkręgowców istotną grupą są motyle. Występują tu zarówno gatunki pospolite, takie jak bielinek kapustnik, latolistek cytrynek, modraszek ikar, rusałka pawik, dostojka latonia, przestrojnik trawnik, czy karłątek kniejnik, jak i te rzadziej spotykane: szlaczkoń sylwetnik, ogończyk wiązowiec, modraszek malczyk, modraszek argiades oraz przeplatka cinksia, a także chronione: paź królowej, modraszek telejus, modraszek nausitous i mieniak strużnik. Motyle występują głównie na wschodnich obrzeżach miasta, w okolicy dzielnic Grudzice oraz Kolonia Gosławicka. Świat bezkręgowców reprezentują w Opolu także pająki, m.in.: tygrzyki paskowane.
W Opolu istnieją bardzo dobre warunki do osiedlania się ptaków. Możliwość taką daje Odra z licznymi kanałami, a także szereg zalanych kamieniołomów, zlokalizowanych w różnych częściach miasta. W okolicy jednego z nich, w Groszowicach, a także w żwirowni w Malinie, stwierdzono obecność perkoza dwuczubego, wodnika, perkoza rdzawoszyjego, rybitwy rzecznej, zausznika oraz bąka. Bączek gniazduje jedynie w okolicy obwodnicy, nieopodal miejscowości Kępa, ewentualnie w Malinie, jednak dawniej można go było spotkać także w Groszowicach. Na północnych, południowych i zachodnich obrzeżach miasta (Malina, Groszowice, Półwieś, Wójtowa Wieś, Wróblin) obserwuje się także bociany białe. Na terenie Groszowic i Maliny występuje także łabędź niemy, brzegówka, cyranka oraz błotniak stawowy. Na łąkach w okolicy Gosławic można spotkać błotniaka łąkowego, na północy Opola bardzo rzadką kanię rudą, a w lasach na południu krogulca. W całym mieście żyją pustułki. Nieliczne przepiórki pojawiają się w okolicach Szczepanowic, Sławic, Bierkowic, Maliny, Grotowic oraz Kolonii Gosławickiej. Na obrzeżach Opola, w dolinach rzek i na podmokłych łąkach, można spotkać derkacza, natomiast na północy i południu stolicy województwa krwawodzioba. W dawnym kamieniołomie na granicy Groszowic i Nowej Wsi Królewskiej znajduje się wielka kolonia mew śmieszek, licząca kilkaset gniazd. Na terenie miasta zlokalizowane są także dwa stanowiska płomykówki: w Śródmieściu i Gosławicach. Wyspa Bolko i Pasieka jest kolejnym sporym siedliskiem ptaków. Żyją tu między innymi: zimorodek, remiz, dziwonia, dzięcioł zielonosiwy, dzięcioł syryjski, dzięcioł zielony oraz dzięcioł średni. Na licznych osiedlach (Armii Krajowej, Metalchem, Zaodrze, Malinka, Kolonia Gosławicka) występuje w dużych ilościach dzierlatka. Nad Kanałem Ulgi, a także w okolicach Kolonii Gosławickiej gniazduje kląskawka, świerszczak, czy strumieniówka. Na terenie całego miasta pojawiają się też gawrony.
Na terenie Opola występuje stosunkowo mała ilość lasów. Największą powierzchnię zajmują bory mieszane i sosnowe. Występują one np. w okolicy Grotowic. Grądy i łęgi spotykane są w okolicach Grudzic i na Wyspie Bolko. W Grudzicach pojawiają się także dąbrowy. Niewielkie płaty lasu znajdują się też nad Odrą w Groszowicach oraz na granicy Groszowic i Nowej Wsi Królewskiej[12][13].
W Opolu znajduje się 30 pomników przyrody. Pierwsze z nich ustanowiono w roku 2000 (lipa drobnolistna przy ul. Oświęcimskiej, dąb szypułkowy na Wyspie Bolko, klon polny i buk pospolity przy ul. Piastowskiej). Następne obiekty uznano za pomniki w 2001. Były to: miłorząb dwuklapowy i dąb szypułkowy przy ulicy Strzelców Bytomskich, dąb szypułkowy przy ul. Norberta Barlickiego, platany klonolistne przy ul. Niedziałkowskiego, ul. Piastowskiej oraz dwa na Placu Wolności, a także wiąz szypułkowy na rogu ulic Mozarta i Żwirki i Wigury. Cztery lata później kolejne dwanaście drzew otrzymało tytuł pomnika przyrody: dwa platany klonolistne przy ul. Barlickiego, tulipanowiec amerykański i jesion wyniosły przy ul. Piastowskiej, kolejne platany klonolistne (jeden przy ul. Wojciecha Korfantego, trzy przy ul. Wrocławskiej oraz jeden przy ul. Odrowążów), dwa dęby szypułkowe: jeden przy ul. Strzelców Bytomskich, drugi w Parku Pasieka, oraz wiąz szypułkowy przy ul. Oleskiej. W 2011 r. ustanowiono dwa pomniki przyrody w Parku Pasieka: platan klonolistny oraz dąb szypułkowy, a rok później dąb szypułkowy odmiany stożkowatej przy ul. Ozimskiej[15].
W Opolu istnieje także wiele terenów objętych ochroną. Są to: Obszar Chronionego Krajobrazu „Las Grudzicki”, użytki ekologiczne „Dolina Strugi Lutnia”, „Grudzicki Grąd” i „Łąki w Nowej Wsi Królewskiej”, zespoły przyrodniczo-krajobrazowe „Kamionka w Groszowicach”, „Kamionka Piast”, „Kamionka Odra”, „Żwirownie w Malinie” oraz „Dolina Odry”, a także stanowiska dokumentacyjne „Groszowickie Skały” i „Skarpa w Malinie”[16].
Nazwa Opole wśród innych nazw śląskich miejscowości w urzędowym pruskim dokumencie z 1750 r. wydanym w języku polskim w Berlinie[18].
Nazwa miasta Opole pochodzi od nazwy jednej z najstarszych jednostek terytorialnych Słowian w środkowej Europie – tzw. „opola”[19][20]. Niemiecki nauczyciel Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowości na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia nazwę miejscowości zanotowaną w dokumencie z 1160 roku O pole podając jej znaczenie „Hauptort des Ortsverbandes”, czyli po polsku „Główna miejscowość związku miejscowości”[20].
Opola były tworzone jeszcze w plemiennych czasach przedpaństwowych, od połowy 1. tysiąclecia n.e. Termin ten określał nazwę lokalnego terytorium, na którym mieszkała wspólnota sąsiedzka wspólnie broniąca się przed wrogiem. „O-pole” oznaczało społeczność sąsiedzko-lokalną zamieszkującą wokół pasa pól uprawnych i pastwisk, czyli na około pola, które stanowiły podstawę ich bytu[21]. Organizacja opolna przetrwała do późnego średniowiecza. Opola były podokręgami kasztelanii i stanowiły najniższą jednostką administracyjno-podatkową w Polsce średniowiecznej. Bulla z 1136 r. wymienia wśród miejscowości należących do arcybiskupa w okolicach Żnina ludną wieś o nazwie Opole[22]. W Polsce oprócz miasta Opole od tej nazwy wywodzą się także takie nazwy własne miejscowości jak miasto Opole Lubelskie w woj. lubelskim, wieś Opole w woj. lubelskim, wieś Opole-Świerczyna w województwie mazowieckim, wsie Stare Opole i Nowe Opole w województwie mazowieckim, wieś Opole w woj. łódzkim, region pod nazwą Opole na Ukrainie oraz inne nazwy geograficzne.
W 1232 roku w łacińskim dokumencie księcia śląskiego, krakowskiego i wielkopolskiego Henryka II Pobożnego wydanym w Opolu miejscowość wymieniona jest w formie Opol[23], pod taką samą nazwą występuje w spisanym po łacinie dokumencie średniowiecznym Bolesława opolskiego z dnia 1 września 1310 roku[24].
W księdze łacińskiej Liber fundationis episcopatus Vratislaviensis (pol.Księga uposażeń biskupstwa wrocławskiego) spisanej w latach 1295–1305 miejscowość wymieniona jest w zlatynizowanej formie Oppol. Dokument wymienia również wsie lokowane na prawie polskim iure polonico, które w procesach urbanizacyjnych zostały wchłonięte przez miasto i obecnie stanowią jego części albo dzielnice: Gosławice – Goslavitz, Bierkowice we fragmencie Bircovicz solvitur decima more polonico, Nowa Wieś Królewska w formie Nova villa oraz wieś Okół we fragmencie Ocoli villa monachorum de Domo Dei solvitur decima more polonico[25]. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Oppolia[26].
W 1750 roku nazwa Opole wymieniona została w języku polskim przez Fryderyka II pośród innych miast śląskich w zarządzeniu urzędowym wydanym dla mieszkańców Śląska[27]. Z kolei w alfabetycznym spisie miejscowości na terenie prowincji śląskiej wydanym w 1830 roku we Wrocławiu przez Johanna Knie jako polska nazwa podana jest Oppolie we fragmencie Oppolie, polnische Benenung der Regierungs u. Kreisstadt Oppeln[28]. Nazwę Opole w książce „Krótki rys jeografii Szląska dla nauki początkowej” wydanej w Głogówku w 1847 wymienił śląski pisarz Józef Lompa[29].
Obecna nazwa została administracyjnie zatwierdzona 7 maja 1946[30]
Rekonstrukcja grodu opolskiego z X–XII wiekuWidok Zamku Piastowskiego na polichromii w kościele Trójcy Świętej (lata 1350–1400)Model Zamku Piastowskiego
Gród i podgrodzie w miejscu Opola istniały już w IX wieku. Pierwsza wzmianka o nim pochodzi z 845 roku z noty anonimowego Geografa BawarskiegoDescriptio civitatum et regionum ad septentrionalem plagam Danubii, spisanej dla Ludwika II Niemieckiego. Teren ten był ośrodkiem plemienia Opolan[31].
Najstarszy znany widok ogólny miasta Opola, widok z południowego wschodu (1535 r.) „Historyczne Widoki z czterech stuleci” Wilhelm Gottlieb Korn (oryginalny obraz znajduje się w Bibliotece Uniwersyteckiej w Würzburgu) (Niemcy)Zarys Opola z XVII wieku
W 1565 z Opola została wypędzona ludność żydowska[47]. W 1600 w wyniku wielkiej powodzi Odra przeniosła swój nurt na zachodni brzeg Pasieki. 28 sierpnia 1615 pożar zniszczył dużą część miasta[48]. Zniszczony został wówczas Zamek Górny, z którego do dziś pozostała jedynie wieża[49]. Opole w 1632 zostało zdobyte przez oddziały saskie i szwedzkie. Okupacja trwała 2 lata i kosztowała miasto blisko 10 tys. florenów. W 1645 wraz z całym księstwem opolsko-raciborskim przeszło, tytułem zastawu, we władanie polskiej dynastii Wazów.
W 1655 król polski Jan II Kazimierz Waza wraz z małżonką i całym dworem przybył do Opola, chroniąc się przed najazdem szwedzkim na Rzeczpospolitą[50]. Po otrzymaniu wieści o przełomowym zwycięstwie pod Krosnem (7 grudnia 1655), król wyruszył 18 grudnia 1655 z Opola przez Śląsk, Lubowlę (27 grudnia), Biecz, Nowy Żmigród, Duklę i 3 stycznia 1656 przybył do Krosna. Po spłaceniu sum zastawnych w 1666 Habsburgowie odzyskali Opole i księstwo opolsko-raciborskie.
XVIII–XX wiek
Rysunek Opola z XVIII w. autorstwa Friedricha Bernharda WerneraRysunek ratusza w Opolu w XVIII w. autorstwa Friedricha Bernharda WerneraPomnik Ottona von Bismarcka na dawnej pocztówceHotel „Deutsches Haus” przy ul. Krakowskiej (1903)
W XVIII wieku Opole podlegało inspekcji podatkowej w Prudniku[51]. W wyniku wybuchu trzech wojen śląskich pomiędzy państwem Habsburgów oraz Królestwem Prus do Opola wkroczyływojska pruskie. Po pokoju wrocławskim w lipcu 1742 roku, kończącym I wojnę śląską, miasto wraz ze Śląskiem znalazło się w granicach Prus. Po niespełna dwustu latach przerwy pierwsza rodzina żydowska osiedla się w mieście[47]. Wówczas Opole było trzecim pod względem wielkości miastem Górnego Śląska, zaraz po Prudniku i Raciborzu[52].
W latach 1756–1763 w czasie wojny siedmioletniej miasto zdobywali dwukrotnie Austriacy (1757, 1762) i Rosjanie (1761). Pokój w Hubertsburgu pozostawił Opole pod panowaniem pruskim, kolejna zmiana przynależności państwowej Opola i Górnego Śląska. W 1807 podczas wojen napoleońskich do miasta wkroczyli sprzymierzeńcy Francuzów – Bawarczycy, a później załoga francuska (opuściła Opole w lipcu 1808 roku)[31].
W 1812 powstała samodzielna gmina żydowska, która w 1821 założyła pierwszy żydowski cmentarz[53]. W 1815 Opole zostało stolicą rejencji opolskiej, jednostki administracyjnej, obejmującej cały pruski Górny Śląsk. W mieście powstał urząd rejencji (niem. Regierungsbezirk Oppeln), jeden z 4 w prowincji śląskiej[54]. Pierwsza biblioteka publiczna w mieście powstała w 1824. W 1828 zaczęła ukazywać się urzędowa gazeta miejska „Stadtblatt für Oppeln”, przemianowana później na „Oppelner Stadtblatt”. W 1843 do Opola dotarła pierwsza na Śląsku linia kolejowa z Wrocławia.
Rynek w Opolu
Od stycznia 1849 do września 1850 biskup Bernard Bogedain wydawał w Opolu „Gazetę Wiejską dla Górnego Śląska”. Została ona założona w celu powstrzymania radykalizacji mas ludowych w okresie Wiosny Ludów. W 1862 zbudowana została gazownia miejska, dzięki której Opole zostało oświetlone przez 140 gazowych latarni ulicznych. Od 1864 ukazywał się najstarszy periodyk niemiecki w Opolu, początkowo jako „Wochenblatt für Stadt und Land”, od 1890 r. jako dziennik „Oppelner Zeitung”. Od września 1881 Jan Kasprowicz uczęszczał przez 1 semestr do gimnazjum w Opolu. Wielokrotnie odwiedzał też polską gospodę „Harenda” w Czarnowąsach. Od 1890 do 1922 Bronisław Koraszewski wydawał „Gazetę Opolskią”. W 1897 założył Bank Ludowy, polską placówkę spółdzielczą. W 1899 w granice administracyjne miasta przyłączony został Zakrzów, a Opole stało się siedzibą odrębnego powiatu miejskiego.
W 1908 założono Towarzystwo Łyżwiarskie (Eislaufverein). Jego siedziba znajdowała się przy Stawie Zamkowym w Domku Lodowym, zbudowanym w 1909[55]. W tym samym roku do użytku został oddany dworzec kolejowy Opole Wschodnie (Oppeln Haltepunkt)[56]. 27 października 1910 radni Opola zdecydowali się utworzyć park miejski na Wyspie Bolko, wykarczowano więc w większości las, pozostawiono najokazalsze dęby (m.in. Dąb Piastowski o obwodzie 410 cm i wieku 400 lat), buki i graby. Posadzono wiele nowych krzewów i drzew, wytyczono aleje i tarasy widokowe.
Nieistniejący budynek Rejencji Opolskiej w Opolu – siedziba Komisji MiędzysojuszniczejUroczyste wejście Reichswehry do Opola (1921)Oczekiwanie na wyniki głosowania plebiscytu górnośląskiego na Placu Wolności w OpoluZdjęcie lotnicze Opola (1934)
Opolski notgeld pochodzący z okresu międzywojennego Opolski notgeld pochodzący z okresu międzywojennego
Podczas rewolucji listopadowej po manifestacji na Rynku utworzona została rada garnizonowa i rada robotnicza (przekształcona później w Radę Ludową). Obok nich powstały też polskie rady ludowe, nieuznane przez Centralną Radę Ludową we Wrocławiu[60].
W 1920 w mieście z inicjatywy Szymona Koszyka powstało Towarzystwo Skautów Opolskich, które podporządkowało się wkrótce Związkowi Harcerstwa Polskiego w Niemczech. W 33 regionalnych kołach m.in. w Grudzicach, Gosławicach, Szczedrzyku organizacja skupiała kilkuset członków. Działała do 1939[61]. W związku z przygotowaniami do plebiscytu górnośląskiego do Opola przybyła Międzysojusznicza Komisja Rządząca i Plebiscytowa w składzie: gen. Henri Le Rond (przewodniczący), płk Harold Percival i gen. Andreo de Marinis. Od 1 kwietnia 1920 do 1922 roku w budynku Banku Rolników przy dzisiejszej ul. Książąt Opolskich działał Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej. 25 kwietnia 1920 odbyła się wielka manifestacja ludności polskiej na Zaodrzu przeciw antypolskiej działalności administracji i policji niemieckiej, w której ludność domagała się rozwiązania Sipo. Demonstracja została spacyfikowana przez niemieckie bojówki. 28 kwietnia do Opola przybył Wojciech Korfanty co spowodowało kolejne antypolskie rozruchy w mieście. Niemieckie bojówki zerwały godło państwowe z gmachu konsulatu RP, zaatakowały drukarnię „Gazety Opolskiej”. Do akcji weszły francuskie wojska, które ochroniły przed zniszczeniem siedzibę założonego przez Bronisława Koraszewskiego opolskiego oddziału Banku Ludowego[62].
Podczas plebiscytu na Górnym Śląsku w 1921 w Opolu za przyłączeniem do Polski głosowało 1098 osób, a za pozostaniem w Niemczech – 20816. Wśród głosujących było 25% tzw. emigrantów plebiscytowych (ściągniętych na tereny plebiscytowe w celu podniesienia końcowego rezultatu[63]; wniosek o prawo głosu dla emigrantów złożyła Polska, ale w praktyce znaczna większość z nich głosowała na Niemcy). Walki III powstania śląskiego nie toczyły się w okolicy miasta. Po decyzji Rady Ambasadorów i podziale obszaru plebiscytowego Opole pozostało w granicach Rzeszy Niemieckiej. W 1922 do miasta wróciła administracja niemiecka i garnizon wojskowy. Opole zostało siedzibą władz rejencji i zarazem prowincji górnośląskiej (do 1938 roku). W latach 1923–1933 obowiązki landrata pełni Michael Graf von Matuschka – ostatni nienazistowski starosta Opola, oskarżony później o udział w zamachu na Adolfa Hitlera[64][65].
W 1931 do Opola przeniesiony został z BytomiaKonsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej, zlokalizowany w budynku przy dzisiejszej ul. Konsularnej. W 1936 w obszar Opola włączone zostały Szczepanowice[71] i Półwieś.
Podczas nocy kryształowej z 9 na 10 listopada 1938, bojówki hitlerowskie zmusiły rabina Nowej Synagogi przy Hafenstrasse (dzisiejszej ul. Piastowskiej) Hansa Hirschberga do rozlania benzyny wewnątrz świątyni i podpalenia jej. W tym czasie straż pożarna pilnowała, aby ogień nie przeniósł się na sąsiednie budynki. Równocześnie żołnierze Sturmabteilung otoczyli synagogę kordonem, uniemożliwiając wszelkie próby jej ugaszenia[72]. Zniszczono także 13 żydowskich sklepów, a ich rodziny pobito, po czym nałożono na nich karne kontrybucje. Rozpoczęła się emigracja pozostałej ludności żydowskiej z miasta (głównie do Stanów Zjednoczonych).
Powojenna panorama Zaodrza. Większość budynków widocznych na zdjęciu zostało zburzonych. Widoczny zerwany Most Stulecia.
W 1939 Opole stało się miejscem koncentracji sił 10 Armii Niemieckiej i kwatery jej dowództwa. Nastąpiło aresztowanie aktywistów Związku Polaków w Niemczech i transporty aresztowanych Polaków z Dworca Głównego do obozów koncentracyjnychBuchenwald i Ravensbrück. W latach 1939–1945 w Opolu funkcjonowały obozy pracy przymusowej i oddziały robocze jeńców wojennych. Liczba mieszkańców wzrosła do ok. 60 tysięcy wskutek napływu migrujących ludzi z bombardowanych rejonów III Rzeszy. Od 1942 do 1943 Żydzi z Opola i okolic, którzy nie zdążyli wyemigrować przed wojną, zostali deportowani do Terezina (KL Theresienstadt) oraz Brzezinki (KL Birkenau)[47].
W 1944 Opole ogłoszone zostało miastem-twierdzą (niem. Festung Oppeln) w związku z krytyczną sytuacją Wehrmachtu na froncie wschodnim i przygotowaniami do obrony na linii Odry. Dowódcą twierdzy został hrabia von Pfeil. 18 grudnia nastąpiło bombardowanie miasta przez lotnictwo amerykańskie. Celem był dworzec główny (bomby spadły na pola Zaodrza) oraz mosty. Przeprawy nad Odrą ocalały, bomby spadły na budynki na dzisiejszym placu Józefa Piłsudskiego, budynek sądu oraz hotel przy dzisiejszej ulicy Marii Konopnickiej, w którym odbywało się wesele[73].
17 stycznia 1945 komunikaty nadawane w opolskim radiu nakazały ewakuacji kobiet, dzieci i chorych. Trzy dni później wydany został nakaz ewakuacji dla wszystkich mieszkańców. Z dzisiejszego placu Mikołaja Kopernika autobusami odwożono ich na dworzec w Groszowicach, skąd pociągami uciekali w stronę Kłodzka. Pieszo ewakuowano w tę samą stronę więźniów oraz robotników przymusowych z 26 istniejących obozów pracy. W ciągu 4 dni miasto opuściło 58 tys. osób. 21 lub 22 stycznia generał von Pfeil, wobec niemożności utrzymania Opola, popełnił samobójstwo. Dowództwo nad załogą Festung Oppeln, liczącą jedynie 10 tys. obrońców (w tym oddział polskich granatowych policjantów, wycofujących się z Generalnego Gubernatorstwa), przejął generał Fritz Gräser. Anulował on rozkaz obrony miasta do ostatniego żołnierza i nakazał wycofać się za Odrę, na nową linię obrony[74].
24 stycznia 1945 oddziały 6 Korpusu Pancernego Gwardii 3 Armii Pancernej Gwardii, 15 Dywizji Piechoty Gwardii i 118 Dywizji Piechoty 34 Korpusu Piechoty Gwardii 5 Armii Gwardii oraz 120 Dywizji Piechoty 21 Armii ze składu 1 Frontu Ukraińskiego Armii Czerwonej zdobyły prawy brzeg Opola. Podczas walk zginęło 218 żołnierzy radzieckich[75]. Dochodziło do gwałtów i mordów, głównie na terenach dzisiejszych przedmieść (w prawobrzeżnej części miasta pozostało zaledwie 300–600 mieszkańców)[76]. 13 lutego w podopolskich wsiach (m.in. Kolonia Gosławicka, obecnie dzielnica Opola) rozpoczęła się deportacja miejscowej ludności do obozów pracy w Związku Radzieckim[77]. Lewobrzeżna część Opola została obszarem umocnionym pod dowództwem mjra Matthiasa Wensauera. Niemcom udało się utrzymać tę pozycję do marca.
Polska Ludowa
Pomnik Karola MusiołaOdbudowa kamienic z północnej pierzei Rynku (lata 1951–1953)Dożynki w Opolu w maju 1961. Władze państwowe, partyjne i uczelniane przed ratuszemWojewódzki Dom Kultury (lata 1950–1955)Skutki wybuchu w auli WSP 6 października 1971Cementownia „Odra” (1951)
Radziecka komendantura wojenna przekazała władzę polskiej administracji. Do Opola przybyły pierwsze transporty przymusowych polskich wysiedleńców zza Buga[78]. Rozpoczęło działalność Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika. Opole po raz kolejny zmieniło przynależność państwową razem z zachodnim Śląskiem. Po 610 latach przynależności do państw Pierwszej Rzeszy Niemieckiej i postcesarskich, ponownie zostało włączone w granice państwa polskiego.
6 kwietnia 1945 Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego utworzyło Centralne Obozy Pracy. Obozy MBP nr 146, 147 i 148, powstałe w Opolu miał status obozów przejściowych, następnie zostały przekształcone w obozy pracy. Przetrzymywano w nich Ślązaków i Niemców oraz byłych członków SS. Do obozu trafiali także powracający do Polski żołnierze armii Andersa, którzy wstąpili do niej po dezercji z Wehrmachtu, do którego wcielono ich wcześniej w ramach volkslisty[79].
8 kwietnia 1946 odbył się wiec PSL z udziałem Stanisława Mikołajczyka. Zgromadzenie zostało rozpędzono przez UB.15 września 1946 odbyły się Dożynki Śląskie w Opolu z udziałem prezydenta Bolesława Bieruta, wicepremiera i ministra Ziem OdzyskanychWładysława Gomułki oraz wojewody śląsko-dąbrowskiegoAleksandra Zawadzkiego. Z całego kraju przybyło ok. 300 tysięcy delegatów. Jesienią 1946 powstało Koło Akademików Opolan w Poznaniu – jedyne w tym czasie stowarzyszenie opolskich studentów studiujących na wyższych uczelniach Polski, władze zakazały utworzenia oddziałów tej organizacji we Wrocławiu, Krakowie i innych miastach[80].
W 1947 otwarto Miejską Bibliotekę Publiczną i powołano Komitet Badań Prehistorycznych (w maju 1955 przekształconego w Opolskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk). 9 maja 1948 otwarto Gimnazjum i Liceum Repolonizacyjne. W 1949 oddano do użytku odremontowany budynek teatru przy ul. 24 Marca (obecnie ul. Wolfganga Amadeusza Mozarta). Przy dużej scenie PTZO powstał teatr lalek. Rozpoczęła się również odbudowa dawnego szpitala św. Wojciecha przy pl. Armii Czerwonej (obecnie pl. Mikołaja Kopernika). W latach 1949–1965 w Opolu i Prudniku stacjonował 15 Pułk KBW Ziemi Opolskiej[81]. W 1950 Opole stało się siedzibą nowo powstałego województwa opolskiego. 22 lipca 1951 r. uruchomiono cementownię "Odra"[82]. W 1952 powołano Opolską Orkiestrę Symfoniczną (we wrześniu 1972 r. przemianowana na Filharmonię Opolską im. Józefa Elsnera) i Zespołu Pieśni i Tańca „Opole”. 1 stycznia ukazał się pierwszy numer „Trybuny Opolskiej” – wówczas organ PZPR. 18 czerwca otwarto ekspozyturę Polskiego Radia w Opolu. 22 lipca otwarto Wojewódzki Dom Kultury. 26 lipca 1953 zmarł w Opolu pisarz i redaktor – autor pracy Na Śląsku Opolskim, Stanisław Wasylewski.
1 października 1954 odbyła się inauguracja roku akademickiego w przeniesionej z Wrocławia do Opola Wyższej Szkole Pedagogicznej. 16 sierpnia 1955 utworzono Związek Literatów Polskich Oddział opolski, na czele którego stanął Rafał Urban z Głogówka. W 1956 rozpoczęła pracę Rozgłośnia Polskiego Radia w Opolu. W 1960 zorganizowana została I Wiosna Opolska – Festiwal Artystyczny Ziem Zachodnich i Północnych. W 1961 Kolonia Gosławicka została włączona w granice Opola. 26 maja tego samego roku do Opola przybył pierwszy pociąg elektryczny.
W 1963 zorganizowany został I Krajowy Festiwal Piosenki Polskiej w Opolu. 2 maja otwarto krytą pływalnię. W 1964 działalność rozpoczęło Muzeum Martyrologii Jeńców Wojennych w Łambinowicach, z siedzibą dyrekcji w Opolu. W marcu 1968 studenci opolskiej WSP zorganizowali akcję ulotkową na obszarze miasta oraz jednodniowy strajk w proteście przeciw represjom, jakie dotknęły krakowskie i warszawskie środowisko akademickie. W odwecie, powołana przez władze partyjne komisja usunęła z opolskiej uczelni kilkudziesięciu studentów i pracowników. Ze stanowiska rektora został także usunięty broniący studentów prof. Maurycy Horn. 20 lipca, podczas uroczystej sesji wojewódzkiej i miejskiej rady narodowej, dokonano otwarcia nowej hali widowiskowo-sportowej – „Okrąglaka”. W 1970 ukazał się pierwszy numer miesięcznika kulturalnego „Opole”, redaktorem pisma był Edward Pochroń. 23 września w Opolu-Bierkowicach otwarto Muzeum Wsi Opolskiej. 14 listopada powołano Opolskie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe.
W nocy z 5 na 6 października 1971 Bracia Kowalczykowie podłożyli ładunek wybuchowy w auli Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Opolu. Zniszczeniu uległa aula WSP oraz magazyny biblioteczne[83]. W styczniu 1975 otwarto Teatr im. Jana Kochanowskiego. Od 10 do 20 maja odbywały się I Opolskie Konfrontacje Teatralne – Klasyka Polska. 27 maja 1976 na zebraniu przedstawicieli Opolskiej Spółdzielni Mieszkaniowej Przyszłość podjęto uchwałę powołującą Osiedle im. Związku Walki Młodych. Rozpoczęła się budowa największego opolskiego osiedla mieszkaniowego. 23 września – zmarł bp ordynariusz opolski Franciszek Jop – nowym biskupem został Alfons Nossol.
W 1980 odbył się strajki ostrzegawcze opolskich załóg pracowniczych, m.in. ZPB „Frotex” w Prudniku, FSD w Nysie, Elektrowni Opole, Zakładach Koksowniczych w Zdzieszowicach. 29 września odbyło się spotkanie I sekretarza KW PZPR Józefa Masnego z działaczami MKZ NSZZ „Solidarność”. W czerwcu 1981 powstało Opolskie Towarzystwo Jazzowe z Tadeuszem Pabisiakiem na czele. 15 czerwca w opolskim amfiteatrze zorganizowane zostało spotkanie przewodniczącego NSZZ „Solidarność” Lecha Wałęsy z mieszkańcami Opolszczyzny. W listopadzie i grudniu w opolskich uczelniach WSP i WSI wybuchł strajk studentów związanych z NZS oraz pracowników działaczy „Solidarności”. Trwający ponad 20 dni strajk akademików był najdłuższą tego typu akcją protestacyjną przeprowadzoną w 1981 na Opolszczyźnie.
W 1990 ukazał się pierwszy numer „Gazety Opolskiej”, której redaktorem naczelnym został Edward Pochroń. W 1992 w Opolu otwarty został wicekonsulat RFN. W 1994 powstał Uniwersytet Opolski z połączenia dawnej Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Powstańców Śląskich oraz Instytutu Teologicznego – Filii KUL w Nysie. 6 maja 1997 w budynku przy ul. Juliusza Słowackiego otwarte zostało Centrum Rehabilitacji dla Dzieci z Porażeniem Mózgowym. 10 lipca Opole oraz wiele miast i wsi Opolszczyzny dotknęła katastrofalna, tragiczna w skutkach powódź. 1 sierpnia rozpoczęło działalność Wojewódzkie Centrum Medyczne w nowych obiektach przy alei Wincentego Witosa. W opolskiej katedrze zamontowane zostały 4,5-tonowe drzwi, odlane w brązie przez opolskiego artystę Adolfa Panitza.
11 stycznia 1998 w obronie zachowania województwa opolskiego na mapie administracyjnej Polski z inicjatywy lokalnych elit samorządowych utworzony został Obywatelski Komitet Obrony Opolszczyzny (OKOOP). 11 marca kilka tysięcy opolan manifestowało pod pomnikiem Bojownikom o Polskość Śląska Opolskiego przeciwko rządowym planom likwidacji województwa opolskiego oraz włączenia go do województwa śląskiego. 16 maja odbyła się uroczystość przekazania Opolu Flagi Honorowej, przyznanej przez Radę Europy za wkład w działanie na rzecz integracji europejskiej. 18 lipca Sejm podjął uchwałę o nowym podziale administracyjnym Polski na 16 województw, z opolskim włącznie, które powiększone zostało o powiat oleski.
17 lutego 1999 w laboratorium kryminalistycznym KWP w Opolu uruchomiono jedną z najnowocześniejszych w kraju pracowni badań genetycznych. Na Targach „Investcity '99” w Poznaniu Opole zdobyło główne nagrody w dwóch (i jedynych) targowych konkursach: na najlepiej przygotowany udział w targach oraz najlepiej zaaranżowane stoisko. Radni Sejmiku Wojewódzkiego wybrali herb ostatniego księcia piastowskiego Jana II Dobrego na herb województwa opolskiego.
W 2000 Opole uhonorowane zostało Plakietą Honorową Rady Europy, przyznaną przez Parlament Europejski za aktywność w podejmowaniu międzynarodowych kontaktów i propagowanie idei nowoczesnej Europy. Po popowodziowym remoncie otwarty został zabytkowy „Dom lodowy”, czyli budynek PTTK przy stawie przy ul. Norberta Barlickiego. W rankingu miast o największym potencjale rozwojowym opracowanym przez Centrum Badań Regionalnych w Warszawie Opole trafiło do ścisłej czołówki miast, plasując się za Sopotem, Poznaniem oraz Krakowem.
W 2004 papież Jan Paweł II odebrał w Watykanie doktorat honoris causa Uniwersytetu Opolskiego. W 2007 w mieście powstała Podstrefa Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej. W czerwcu Opole w rankingu miesięcznika „Forbes” zajęło 9. miejsce w kategorii miast najatrakcyjniejszych dla biznesu i 3. wśród miast najatrakcyjniejszych dla kapitału zagranicznego. Opole zdobyło 1. miejsce pod względem pozyskanych środków europejskich w przeliczeniu na jednego mieszkańca w rankingu samorządowym opublikowanym 13 lipca przez „Rzeczpospolitą”.
W 2016 doszło do konfliktu wokół rozszerzenia granic administracyjnych Opola[84]. Ostatecznie w 2017 włączono w granice administracyjne miasta 12 sołectw lub ich części z gmin: Dąbrowa, Dobrzeń Wielki, Komprachcice, Prószków.
Kościół Świętej Trójcy – halowy kościół z 1309 roku, przebudowany w XVIII i XX wieku, z barokowym wnętrzem; w podziemiach znajdują się groby Piastów Śląskich.
Kościół Matki Boskiej Bolesnej i św. Wojciecha – najstarsza opolska świątynia (z X wieku), według legendy wzniesiona w miejscu żarliwych kazań św. Wojciecha; w 1739 roku przebudowana w stylu barokowym, w 1875 roku dobudowano wieżę; z racji umiejscowienia nazywany kościołem na górce.
Kościół św. Sebastiana – wybudowany w 1696 roku jako wotum dziękczynne po wygaśnięciu w 1680 roku epidemii dżumy, w miejscu ówczesnej karczmy, w której zmarła pierwsza ofiara zarazy.
Wieża Piastowska – zbudowana ok. 1300 roku jedyna pozostałość po rozebranym w latach 30. XX wiekuZamku Piastowskim; na wysokości 42 metrów znajduje się taras widokowy.
Wieża Zamku Górnego – pochodząca z końca XIV wieku pozostałość po spalonym w 1615 roku zamku; przebudowana w 1844 roku, obecnie włączona do zabudowań pobliskiej szkoły.
Według danych GUS z 31 grudnia 2023, Opole miało 126 077 mieszkańców[85] (1. miejsce w województwie opolskim i 27. w Polsce), powierzchnię 149 km² [85](1. miejsce w województwie opolskim i 16. miejsce w Polsce) i gęstość zaludnienia 846,15 os./km²[85].
Mieszkańcy Opola stanowią około 13% populacji województwa opolskiego.
Pod względem liczby ludności Opole jest 27. miastem w kolejności w Polsce. Opole jest też drugim najludniejszym powiatem, powiatem o największej gęstości zaludnienia oraz jedynym miastem na prawach powiatu województwa opolskiego. W 2016 stopa bezrobocia w Opolu wynosiła 4,1% (dane według GUS)[86]. Największą populację Opole odnotowało w 1999 – 130 969 mieszkańców. Od tego czasu liczba osób zameldowanych w Opolu na stałe rokrocznie spada.
Wykres liczby ludności Opola na przestrzeni ostatnich 5 stuleci:
Piramida wieku mieszkańców Opola w 2023
Age and gender pyramid Opole 2023
Migracje
Imigracja i emigracja w Opolu na przestrzeni 2014-2023 roku[85]:
Gospodarka
W Opolu funkcjonują zakłady przemysłu materiałów budowlanych, spożywczego, maszyn i urządzeń, branży IT i inne[87]. Opole odnotowuje wysoki przyrost inwestycji bezpośrednich.
W Opolu w roku 2017 w rejestrze REGON zarejestrowanych było 21 966 podmiotów gospodarki narodowej, z czego 13 798 stanowiły osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą. W tymże roku zarejestrowano 1319 nowych podmiotów, a 1291 podmiotów zostało wyrejestrowanych. Na przestrzeni lat 2009–2017 najwięcej (1 601) podmiotów zarejestrowano w roku 2010, a najmniej (1 267) w roku 2012. W tym samym okresie najwięcej (1 561) podmiotów wykreślono z rejestru REGON w 2009 roku, najmniej (929) podmiotów wyrejestrowano natomiast w 2010 roku. Według danych z rejestru REGON wśród podmiotów posiadających osobowość prawną w Opolu najwięcej (2 608) jest stanowiących spółki handlowe z ograniczoną odpowiedzialnością. Analizując rejestr pod kątem liczby zatrudnionych pracowników można stwierdzić, że najwięcej (21 050) jest mikro-przedsiębiorstw, zatrudniających 0 – 9 pracowników. 0,8% (177) podmiotów jako rodzaj działalności deklarowało rolnictwo, leśnictwo, łowiectwo i rybactwo, jako przemysł i budownictwo swój rodzaj działalności deklarowało 16,9% (3 716) podmiotów, a 82,3% (18 073) podmiotów w rejestrze zakwalifikowana jest jako pozostała działalność. Wśród osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w Opolu najczęściej deklarowanymi rodzajami przeważającej działalności są Handel hurtowy i detaliczny; naprawa pojazdów samochodowych, włączając motocykle (22.7%) oraz Działalność profesjonalna, naukowa i techniczna (16.0%).
W Opolu na 1000 mieszkańców pracuje 438 osób. Jest to znacznie więcej od wartości dla województwa opolskiego oraz znacznie więcej od wartości dla Polski. 50,2% wszystkich pracujących ogółem stanowią kobiety, a 49,8% mężczyźni. Bezrobocie rejestrowane w Opolu wynosiło w 2017 roku 4,1% (4,7% wśród kobiet i 3,5% wśród mężczyzn). W 2017 roku przeciętne miesięczne wynagrodzenie brutto w Opolu wynosiło 4 615,56 PLN, co odpowiada 101.90% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia brutto w Polsce. Wśród aktywnych zawodowo mieszkańców Opola 3080 osób wyjeżdża do pracy do innych miast, a 15 772 pracujących przyjeżdża do pracy spoza gminy – tak więc saldo przyjazdów i wyjazdów do pracy wynosi 12 692. 1,0% aktywnych zawodowo mieszkańców Opola pracuje w sektorze rolniczym (rolnictwo, leśnictwo, łowiectwo i rybactwo), 23,0% w przemyśle i budownictwie, a 25,2% w sektorze usługowym (handel, naprawa pojazdów, transport, zakwaterowanie i gastronomia, informacja i komunikacja) oraz 4,8% pracuje w sektorze finansowym (działalność finansowa i ubezpieczeniowa, obsługa rynku nieruchomości).
W latach 2012–2018 w Opolu zainwestowano w ramach zewnętrznych inwestycji bezpośrednich kwotę ponad 860 mln zł. Inwestycje te wygenerowały prawie 4000 miejsc pracy[potrzebny przypis], co stanowi 7,35% ogólnej liczby osób pracujących w Opolu (54 390). Realizowana jest rozbudowa Elektrowni Opole, gdzie powstają dwa nowe bloki energetyczne, o wartości 11,5 mld zł[88].
Ifm Ecolink – producent czujników i systemów sterowania procesów przemysłowych. Od 2012 roku firma posiada centrum badawczo-rozwojowe w Opolu[89].
Przemysł spożywczy
Nutricia – producent żywności dla niemowląt i dzieci w Polsce, członek Grupy Danone; produkuje żywność dla niemowląt i dzieci, mającą status środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego. Od 1951 roku jako „Opolska Wytwórnia Kawy Zbożowej” produkowała kawę zbożową, zupy w proszku, ryż preparowany, a od 1962 roku odżywki sypkie i konserwy dla dzieci[90];
Zott – producent wyrobów mleczarskich, który posiada około 20% rynku jogurtów w Polsce[91];
Animex – producent mięsa białego, który jest częścią międzynarodowego koncernu Smithfield Foods Inc.[92];
Pasta Food Company – w 2011 roku działa w branży spożywczej (dania gotowe i mięsne) jako spółka belgijskiego koncernu Ter Beke i francuskiej firmy Stefano Toselli na terenie Podstrefy Opole Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej[93];
Prawdziwe Lody – ogólnopolski producent lodów tradycyjnych, w 1988 roku zaczął działalność tworząc pierwszą lodziarnię w Opolu pod marką Sopelek[94].
Przemysły motoryzacyjny
Global Steering Systems – firma o zasięgu światowym z 40 letnim doświadczeniem w zakresie projektowania i dostarczania układów drążków kierowniczych; działa także jako jednostka badawcza i realizuje projekty unijne[95];
International Automotive Components – światowy dostawca elementów wyposażenia wewnętrznego do samochodów osobowych i globalny dostawca wyposażenia do wnętrz samochodów; oddział otwarty w 2017 r[96];
Polaris – producent pojazdów terenowych typu ATV, zakład został uruchomiony we wrześniu 2014 roku[97];
Tower Automotive Polska – polska firma będąca częścią amerykańskiego koncernu Tower International, wytwarzająca podzespoły do produkcji samochodów osobowych[98].
Przemysł metalowy i maszynowy
Remak S.A. – Przedsiębiorstwo Modernizacji Urządzeń Energetycznych (notowana na GPW)[99];
Kelvion (dawniej GEA Technika Cieplna Sp. z o.o.) – wchodząca w skład międzynarodowego koncernu GEA AG – specjalizująca się w projektowaniu i produkcji wysokosprawnych urządzeń do wymiany i odzysku ciepła (wymienników ciepła)[100];
APC Presmet Sp. z o.o. – produkująca reaktory wysokociśnieniowe dla przemysłu chemicznego oraz inne wyroby ze stali, która rozbudowuje się w przemysłowej dzielnicy Metalchem[101];
Famet Sp. z o.o. – produkująca między innymi części elektrowni wiatrowych. Unikatowe w skali światowej wyposażenie, między innymi: frezarka bramowa typu Gantry – PowerTec 8000 AG-S20 (wymiary maszyny: szer. 26 m, dł. 48 m, moc 150 kW, 9 osi sterowanych) oraz tokarka karuzelowa – PowerTurn 14000 AS (wymiary maszyny: szer. 33 m, dł. 22 m, moc 200 kW, 8 osi sterowanych)[102];
Heerema Fabrication Group – spółka wchodzącą w skład koncernu produkująca elementy platform wiertniczych do wydobywania ropy naftowej[103];
Kamex – producent siłowników hydraulicznych na potrzeby przemysłu wydobywczego[104];
Movie Bird International – światowy lider w zakresie produkcji profesjonalnych kranów telewizyjnych i filmowych[105];
Explomet – firma specjalizuje się platerowaniem wybuchowym[106].
Branża materiałów budowlanych
Cementownia Odra (ul. Budowlanych)
Na historię gospodarczą Opola największy wpływ miała produkcja materiałów budowlanych, a w szczególności produkcja cementu. Od 1857 roku rozwijał się w Opolu przemysł cementowy. Na przestrzeni lat funkcjonowało 9 cementowni Odra – ul. Budowlanych, Groszowice, Bolko – Nowa Wieś Królewska, Piast (Opole-Miasto), Grundmann, Pringsheim, Giesel, Wróblin, Silesia – ul. Kępska. W latach powojennych działały pierwsze cztery, natomiast obecnie pozostała cementownia Odra.
Norgips – firma oferuje wysokiej jakości kompletne systemy ścian działowych, sufitów podwieszanych, okładzin ściennych i sufitowych, zabudowy poddaszy oraz suchych jastrychów[109].
Branża IT
Atmoterm – tworzenie zintegrowanych systemów komputerowych wspomagających zarządzanie informacjami środowiskowymi[110];
Axxiome – rozwój, wdrożenia i utrzymanie systemów informatycznych dla banków, ubezpieczeń i dużych instytucji finansowych. Axxiome jest jednym z największych dostawców systemów SAP Banking, SAP Insurance na świecie[111];
Atos Polska – dostarcza usługi firmom z sektorów telekomunikacyjnego, finansowego, energetycznego, przemysłowego oraz administracji publicznej. Firma jest jednym ze światowych liderów rynku tworzenia i utrzymywania rozwiązań informatycznych wspierających obsługę i samoobsługę klientów[112];
Asseco Poland – największa Polska firma informatyczna notowana na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. Tworzy zaawansowane technologicznie oprogramowanie, dla firm z kluczowych dla gospodarki sektorów[113];
codelabs.rocks – firma tworzy aplikacje webowe i rozwiązania blockchain dla klientów z przemysłu energetycznego, edukacyjnego, social-media i nowych technologii. Wśród firm które korzystają z kodu pisanego w tym opolskim software house znajdują się takie korporacje jak Disney, Intel czy Booking.com[114]
Future Procesing – systemy obrazowania medycznego, inteligentnego monitoringu wideo i analizy danych oraz narzędzia systemowe i aplikacje dla sektora finansowego[115];
Stefanini – firma o zasięgu globalnym specjalizująca się we wsparciu zarówno średnich, jak i dużych korporacji w kwestiach konsultingu, wdrożeń systemów ERP, rozwoju i utrzymania aplikacji oraz specjalistycznych usług związanych z doraźnym reagowaniem na potrzeby kadrowe w kluczowych obszarach[116].
Centra usług outsourcingowych
Capgemini – światowy lider w obszarze usług konsultingowych, technologicznych, outsourcingowych oraz lokalnych usług specjalistycznych[117];
Optadata GmbH – obsługa niemieckiego rynku medycznego i usług z nim związanych;
Ista Shared Services Polska – obsługa niemieckojęzycznych klientów firmy Ista[118];
PwC – wiodąca globalna organizacja świadcząca profesjonalne usługi doradcze[119].
Transport i logistyka
Sindbad – największy w Polsce przewoźnik autokarowy[120];
Piomar – ponad 120 nowoczesnych zestawów samochodowych[121];
Kano – ponad 60 nowoczesnych zestawów samochodowych[122];
Centrum Wystawienniczo Kongresowe w Opolu – obiekt dysponuje komfortową halą wystawienniczą, salami konferencyjnymi, strefą restauracyjną, zewnętrzną strefą koncertową, rozwiązaniami multimedialnymi, systemem mobilnych dźwiękoszczelnych ścian pozwalających na dowolną aranżację przestrzeni, nowoczesną aranżacją strefy widzów, bezpłatnym parkingiem na 300 samochodów. CWK zostało otwarte w styczniu 2014 roku i jest pierwszym i najnowocześniejszym tego typu obiektem na Opolszczyźnie[125];
Park Naukowo-Technologiczny w Opolu – instytucja jest miejscem współpracy nauki i biznesu, stwarzającym możliwości poszukiwania i wdrażania nowych rozwiązań technologicznych. Tworzy korzystne warunki dla rozwoju gospodarczego i naukowego miasta Opola oraz regionu opolskiego. Jest miejscem, w którym proinnowacyjne firmy uzyskują dostęp do specjalistycznych laboratoriów badawczych, zaawansowanego środowiska teleinformatycznego, pomieszczeń biurowych o wysokim standardzie oraz wszelkiej innej niezbędnej infrastruktury i usług koniecznych do prowadzenia działalności, w tym działalności badawczo-wdrożeniowej.
Opole jest centrum finansowym, biznesu i handlu. Ma tutaj swoją siedzibę Business Centre Club. W Opolu obecnie istnieje kilka centrów oraz galerii handlowych.
Ponadto w mieście mają swój początek i bieg drogi wojewódzkie:
414: Prudnik – Prószków – granica miasta – ul. Prószkowska – Niemodlińska – Wrocławska – skrzyżowanie z DK46 i DK94 we Wrzoskach
423: Krapkowice – ul. Oświęcimska – Popiełuszki – Marka z Imielnicy – Reymonta – Ozimska – Częstochowska – skrzyżowanie z DK46 i DK49 (obwodnica)
435: Prądy – Wawelno – Chróścina – granica miasta – ul. Niemodlińska – Nysy Łużyckiej – Batalionów Chłopskich – Bohaterów Monte Cassino – Plebiscytowa – Fabryczna – Armii Krajowej – Jerzego i Ryszarda Kowalczyków – Strzelecka – skrzyżowanie z DK94
454: pl. Konstytucji 3 Maja – ul. Budowlanych – Sobieskiego – Jagiełły – Namysłowska – granica miasta – Dobrzeń Wielki – Namysłów
459: ul. Hallera - Domańskiego - Partyzancka - Opolska – granica miasta – Narok – Skorogoszcz
Opole dzieli Mała Panew, Swornica, Prószkowski Potok, ale przede wszystkim Odra rozbita dodatkowo na Młynówkę, kanał ulgi oraz kanał Wiński. Sytuacja taka wymusza rozbudowany system mostów zapewniający miastu dobrą komunikację. W obrębie miasta znajdują się m.in. 4 mosty drogowe nad Odrą, 4 nad kanałem ulgi, 3 nad Młynówką.
Pierwsze autobusy zaczęły kursować po ulicach Opola w latach 20. XX wieku. Zaraz po II wojnie transportem zajmował się PKS, w 1953 roku powstał Miejski Zakład Komunikacyjny, który obecnie obsługuje 19 linii dziennych i 1 nocna; część tras posiada wariantowe zakończenia, 5 linii (8, 10, 15, 16, 80) wybiegają poza strefę miejską. MZK dysponuje ponad dziewięćdziesięcioma wozami, z czego przewozy pasażerskie obsługuje każdego dnia ponad 70 autobusów.
Autobusy podmiejskie i dalekobieżne
Przy ul. 1 Maja 6 (tymczasowo przeniesiony na ulice Dubois oraz Armii Krajowej) funkcjonuje Dworzec Autobusowy, skąd odjeżdżają wozy Opolskiego PKS-u, innych przewoźników PKSu, a także prywatnych firm.
Transport kolejowy
Początki kolei żelaznych w Opolu sięgają I połowy XIX wieku. 28 maja 1843 uruchomiono 2-torową 37,4 km linię kolejową do pobliskiego Brzegu[127]
Najbliższe porty lotnicze znajdują się we Wrocławiu oraz Pyrzowicach. Około 15 km od centrum miasta leży lotnisko Opole-Polska Nowa Wieś. Planowane było również uruchomienie regularnych rejsów z regionalnego lotniska Opole-Kamień Śląski (ok. 20 km od centrum miasta). W 2011 otwarto oficjalnie sanitarne lądowisko przy al. W. Witosa.
W mieście działa 31 przedszkoli (w tym 2 integracyjne i 1 specjalne), 21 szkół podstawowych (1 specjalna, 1 z oddziałami integracyjnymi, 1 katolicka), 11 gimnazjów (w tym 1 z oddziałami integracyjnymi, 1 specjalne i 1 Katolickie). Poza placówkami publicznymi działa również kilka zespołów szkół społecznych i niepublicznych.
Opole jest miastem na prawach powiatu. Mają w nim siedzibę władze województwa oraz powiatu opolskiego. Miasto jest centrum administracyjnym dla Opolszczyzny.
Opole posiada status miasta na prawach powiatu. Oznacza to, że gmina miejska wykonuje zadania powiatu. Organem stanowiącym samorządu jest Rada Miasta Opola, składająca się z 25 radnych, którzy są wybierani w 4 okręgach wyborczych[162]. Organem wykonawczym samorządu jest prezydent miasta. Obecnie w kadencji 2018–2023 funkcję tę sprawuje Arkadiusz Wiśniewski.
Miasto jest siedzibą władz województwa opolskiego. Mieszkańcy wybierają 8 z 30 radnych do Sejmiku Województwa Opolskiego. Opole jest też siedzibą władz powiatu opolskiego.
Współcześnie Opole jest częściowo podzielone na dzielnice i osiedla – w użytku funkcjonują zwyczajowe nazwy poszczególnych części miasta. 18 października 2009 r. odbyły się pierwsze wybory do pilotażowo utworzonych rad dzielnic: Gosławic, Grudzic, Nowej Wsi Królewskiej oraz Zakrzowa. Według stanu na 2015 rok funkcjonuje dziewięć rad dzielnic[164].
Decyzją Rady Ministrów 1 stycznia 2017 obszar Opola został powiększony o 12 sołectw z pobliskich gmin na wniosek ówczesnego prezydenta miasta. Decyzję taką podjęto mimo protestów części mieszkańców z przyłączanych gmin oraz wyników konsultacji, w których ponad 90% biorących udział mieszkańców podopolskich gmin wypowiedziało się w tej sprawie negatywnie[165][166]. Za powiększeniem Opola opowiedziała się za to większość głosujących (57%) mieszkańców Opola (przy frekwencji wynoszącej 6%)[167]. Sąsiednie gminy argumentowały, że okrojenie ich obszarów wpłynie negatywnie na lokalne budżety[167]. Patryk Jaki będący wówczas wiceministrem sprawiedliwości oraz posłem z województwa opolskiego promował ideę powiększenia Opola, twierdząc, że jest to konieczne ze względu na fakt, że Opole jest najmniejszym z miast wojewódzkich. Argumentował również, że ewentualny spadek liczby mieszkańców Opola poniżej 100 tys. mógłby w bliżej nieokreślonej przyszłości spowodować zmianę podziału administracyjnego Polski i odebranie Opolu statusu miasta wojewódzkiego[168].
Pierwotny koncepcja projektu, przedstawiona jesienią 2015 przez prezydenta Opola w lokalnych mediach, zakładała również przyłączanie do miasta miejscowości: Dziekaństwo, Folwark, Górki, Kępa, Niewodniki, Żelazna oraz części miejscowości Dobrzeń Mały i Zawada[169]. W ten sposób miasto uległoby powiększeniu o ponad 5,3 tys. ha, a liczba ludności uległaby zwiększeniu o blisko 9,5 tys. osób[170].
Dzielnice Opola
Wraz ze zmianą kadencji władz samorządowych w 2019 roku w Opolu przeprowadzono zmianę podziału miasta na dzielnice. Opole ma 13 dzielnic oznaczonych numerami pisanymi cyframi rzymskimi[171]:
Dzielnica I – Borki, Brzezie, Czarnowąsy, Świerkle.
Dzielnica II – Krzanowice, Wróblin, Zakrzów
Dzielnica III – Chabry
Dzielnica IV – Armii Krajowej
Dzielnica V – Gosławice, Malinka
Dzielnica VI – Grudzice, Kolonia Gosławicka, Malina
Dzielnica VII – Groszowice, Grotowice, Nowa Wieś Królewska
Dzielnica VIII – Śródmieście
Dzielnica IX – Stare Miasto
Dzielnica X – Nadodrze
Dzielnica XI – Zaodrze
Dzielnica XII – Bierkowice, Półwieś, Sławice, Wrzoski
Dzielnica XIII – Chmielowice, Szczepanowice-Wójtowa Wieś, Winów, Żerkowice
parafia Przemienienia Pańskiego[177], nabożeństwa są sprawowane w kaplicy adoracji przy rzymskokatolickim kościele pw. Przemienienia Pańskiego w Opolu (ul. Grota Roweckiego 3)[178]
punkt duszpasterski Poczajowskiej Ikony Bogurodzicy[180] (podlegający parafii w Kędzierzynie-Koźlu); nabożeństwa są czasowo odprawiane w kościele rzymskokatolickim pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła przy Placu Adama Mickiewicza 1[181]
↑ArkadiuszA.WiśniewskiArkadiuszA., Opole – miasto z różnych perspektyw, GrzegorzG.Staniszewski (red.), BognaB.Szafraniec, UrszulaU.Zajączkowska, MarekM.Krajewski, Opole: Urząd Miasta Opola, ISBN 978-83-87401-04-7 [dostęp 2019-03-10]. Brak numerów stron w książce
↑Kultura Polski średniowiecznej X–XIII w. praca zbiorowa. Warszawa: PIW, 1985. Brak numerów stron w książce
↑I. Zakrzewski, Franciszek Piekosiński: Kodeks dyplomatyczny Wielkopolski. T. I–V. Poznań, Kraków: 1877–1908. Brak numerów stron w książce
↑Franciszek Kulczycki, „Monumenta mediiaevi historica res gestas Poloniae illustrantia”, Tomus IX, Cracoviae, 1886, s. 51.
↑Georg Korn, „Breslauer Urkundenbuch”, Erster Theil, Breslau, Verlag von Wilhelm Gottlieb Korn 1870, s. 83.
↑Registrum Wyasdense. W: H. Markgraf, J.W. Schulte: Codex Diplomaticus Silesiae. T. XIV: Liber Fundationis Episcopatus Vratislaviensis. Breslau: 1889. [dostęp 2012-10-18]. (łac.). Brak numerów stron w książce
↑Encyklopedia Powstań Śląskich. Opole: Instytut Śląski w Opolu, 1982, s. 566, hasło „Towarzystwo Skautów Opolskich”.
↑„Encyklopedia powstań śląskich”, Instytut Śląski w Opolu, Opole 1982, s. 356, hasło „Opole”.
↑Dorota Borowicz: Mapy narodowościowe Górnego Śląska od połowy XIX wieku do II Wojny Światowej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2004, s. 39. ISBN 83-229-2569-7.
↑…napad na artystów Teatru Polskiego z Katowic w Opolu 28 kwietnia 1929, kiedy to grupy narodowych socjalistów i konserwatywnego Stahlhelmu zaatakowały i dotkliwie pobiły, po odbytym przedstawieniu, zmierzających na dworzec artystów polskich.. W: Dorota Simonides, Jan Zaremba: Śląskie miscellanea: literatura-folklor. 2006, s. 82.
↑Helena Lehr, Edmund Osmańczyk: Polacy spod znaku Rodła. MON, 1972. Brak numerów stron w książce
↑Tablica pamiątkowa na budynku: W Sali Teatralnej opolskiego Ratusza 28 kwietnia 1929 r. Teatr Polski w Katowicach wystawił operę St. Moniuszki Halka. Po przedstawieniu przy ul. Krakowskiej, przed dworcem i w tunelu dworcowym nacjonalistyczne bojówki niemieckie zmasakrowały aktorów opery i baletu z Katowic przy milczącej aprobacie policji. Tablicę tę odsłonięto w Międzynarodowym Dniu Teatru w kwietniu 1967 roku. Towarzystwo Przyjaciół Opola.
↑Teraz Opole, Artur Janowski: Aktorzy pobici? Trudno uwierzyć. Pro Media sp. z o.o. w Opolu, 2011-02-11. [dostęp 2012-10-18]. (pol.).
↑Leszek Frelich, Dorota Wodecka-Lasota: Ostatnie chwile Festung Oppeln. Gazeta Wyborcza Opole, 2004-01-23. [dostęp 2011-01-25]. (pol.).
↑Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945. Sport i Turystyka 1988, ISBN 83-217-2709-3, s. 296.
↑Dorota Wodecka: I nadeszli barbarzyńcy. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. 2011-01-25. [dostęp 2011-01-25]. (pol.).
.webp)
.webp)
,_mur.,_kon._XIII,_XX_(BUCHMANN).JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
