W roku 2021 nastąpiła zmiana powierzchni kraju (związana z dostosowaniem granic jednostek terytorialnych do linii podstawowej morza terytorialnego) oraz zmiana podziału administracyjnego kraju. Skutkiem tych zmian był przyrost powierzchni kilku miast na prawach powiatu, w tym także Koszalin zyskał 723 ha przez przyłączenie terenów z gmin Biesiekierz i Manowo do miasta[4].
Miasto jest znaczącym ośrodkiem kulturalnym – działają tu teatry, kina, filharmonia, amfiteatr oraz muzea. Jest także siedzibą lokalnych mediów. W Koszalinie znajduje się również kuria diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Koszalin jest największym miastem regionu środkowopomorskiego[5].
Centrum miasta znajduje się ok. 11 km od Morza Bałtyckiego. Obszar miasta sięga południowego brzegu nadmorskiego jeziora Jamno.
Położenie
Koszalin pośród powiatów na mapie województwa (2009)
Dzielnice i osiedla w Koszalinie: 4 Marca, Akademickie, Kędzierzyn, Przylesie, Unii Europejskiej, Zagórzyno, Lechitów, Wenedów, Na Skarpie, Rokosowo, Bukowe, Chełmoniewo, Dzierżęcino, Lubiatowo, Raduszka.
Nabywając wieś Jamno (1331), część jeziora Jamno wraz z mierzeją i grodem Unieście (1353) Koszalin uzyskał bezpośredni dostęp do morza, uczestnicząc intensywnie w następnych wiekach w handlu morskim jako członek Hanzy. Prowadziło to do zatargów z Kołobrzegiem i Darłowem – m.in. w 1446 doszło do wygranej bitwy z Kołobrzegiem. W 1516 wprowadzono zakaz kupowania towarów od osób, które mówiły językiem słowiańskim[13]. Zarazy i wojna trzydziestoletnia zmniejszyły znaczenie miasta – w 1535 na dżumę zmarło 1,5 tys. z 2,5 tys. mieszkańców[14].
W 1690 wielki sztorm zamulił Jamieński Nurt, co zakończyło funkcjonowanie miasta jako portu morskiego[15]. Prawie całe miasto spłonęło w pożarze w 1718 r. i od tego czasu miasto rozwijało się bardzo powoli. W 1816 r. w Koszalinie umieszczono stolicę rejencji koszalińskiej (obok szczecińskiej i stralsundskiej) wchodzącej w skład prowincji Pomorze państwa pruskiego. Miasto stało się w tym samym roku również siedzibą powiatu Fürstenthum, w 1872 przemianowanego na powiat Köslin.
Podczas II wojny światowejOkręg Pomorze Armii Krajowej zorganizował komórkę AK w Koszalinie o kryptonimie „Korona”, i była w mieście obecna także organizacja Odra[16][17]. Polski ruch oporu w Koszalinie szpiegował niemieckie działania oraz dystrybuował polską prasę podziemną[17][18]. W Koszalinie Niemcy utworzyli kilka obozów pracy przymusowej, w tym podobóz obozu jenieckiego Stalag II B[19][20]. Robotnikami przymusowymi w Koszalinie byli głównie Polacy, stanowiąc nawet do 10% populacji miasta[19]. Było w Koszalinie także nazistowskie więzienie z kilkoma podobozami pracy przymusowej w innych lokalizacjach na Pomorzu[21]. 4 marca 1945 miasto zajęła Armia Czerwona (3 Korpus Pancerny Gwardii generała Aleksieja Panfiłowa), radzieckim wojennym komendantem miasta został major Woronkow. Miasto zostało zburzone w 40%[22].
Na mocy ustaleń konferencji w Poczdamie Koszalin znalazł się w Polsce. 28 lipca 1945 roku władza w mieście została przekazana reprezentantowi Polski Alfonsowi Kaczmarkowi[23]. W lipcu 1945 r. administracja polska rozpoczęła proces wysiedlania dotychczasowych mieszkańców miasta do Niemiec[24]. 9 maja przybył z Gniezna pierwszy transport 500 polskich osadników[15]. Niemców wysiedlono z Koszalina ostatecznie do końca 1947 r.
We wrześniu 1954 roku na placu A. Lampego (obecnie pl. Andersa) odsłonięto przy udziale członka Rady Państwa Stefana Matuszewskiego Pomnik Wdzięczności Armii Czerwonej projektu prof. Józefa Różyckiego[26].
4 lutego 1954 r. do Koszalina przyłączono obręb Rokosowo[27].
31 grudnia 1959 r. do Koszalina przyłączono tereny zakładu remontowo-montażowego z Chełmoniewa o powierzchni 3,31 ha[28].
W 1980 roku odsłonięto popiersie gen. Karola Świerczewskiego (przy ul. Świerczewskiego; ob. ul. Dworcowa)[29].
1 stycznia 1989 r. powiększono obszar Koszalina o tereny o łącznej powierzchni 17,875 km², przyłączając wsie: Lubiatowo, Chełmoniewo, Dzierżęcino, Wilkowo, Sarzyno, Raduszka, część wsi Konikowo oraz pomniejsze działki przygranicznych wsi[30].
W wyniku reformy administracyjnej z 1998 Koszalin znalazł się w województwie zachodniopomorskim, mimo że część mieszkańców – głównie z Koszalina – opowiadała się za utworzeniem województwa środkowopomorskiego (pokrywającego się w części z dawnym woj. koszalińskim, istniejącym w latach 1950–1975).
1 stycznia 2010 roku zmianie uległy granice miasta, przyłączono tereny o powierzchni 15,01 km², w kierunku północnym, wraz z dawnymi wsiami Jamno i Łabusz[31].
1 stycznia 2023 roku zmianie uległy granice miasta, przyłączono tereny o powierzchni 723 hektarów wraz z dawną wsią Kretomino (19 ulic) i częścią Starych Bielic (17 ulic). Miasto Koszalin zyskało około 1700 nowych mieszkańców[32]. 24 listopada 2022 roku, Rada Miejska w Koszalinie wydała uchwałę numer LV/816/2022 (opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa Zachodniopomorskiego) o zmianie nazw ulic z przyłączanych do Miasta terenów. Zmieniono 35 nazw ulic, w obrębie przyłączonych terenów ze Starych Bielic: „Czeremchowa” na „Pistacjowa”, „Dereniowa” na „Melonowa”, „Jabłoniowa” na „Gruszkowa”, „Jarzębinowa” na „Arbuzowa”, „Koszalińska na „Szczecińska”, „Księżycowa” na „Śnieżna”, „Leszczynowa” na „Buczynowa”, „Leśna” na „Urocza”, „Letnia” na „Babiego Lata”, „Morelowa” na „Mirabelkowa”, „Orzechowa” na „Arachidowa”, „Pogodna” na „Zimowa”, „Słoneczna” na „Klimatyczna”, „Strefowa” na „Dyniowa”, „Śliwkowa” na „Cytrynowa”, „Tęczowa” na „Barwna”, „Wiosenna” na „Pastelowa”, w obrębie przyłączonych terenów z Kretomina zmieniono nazwy ulic: „Aroniowa” na „Astrów”, „Boczna” na „Podgrzybków”, „Czereśniowa” na „Szałwiowa”, „Jeżynowa” na „Kurek”, „Koszalińska” na „Gnieźnieńska”, „Kwiatowa” na „Forsycji”, „Malinowa” na „Cyklamenów”, „Niezapominajek” na „Frezji”, „Polna” na „Drzewna”, „Południowa” na „Firletki”, „Poziomkowa” na „Miętowa”, „Pszeniczna” na „Kaszmirowa”, „Słoneczna” na „Arniki”, „Śliwkowa” na „Tymiankowa”, „Truskawkowa” na „Koperkowa”, „Wiśniowa” na „Rozmarynowa”, „Zachodnia” na „Jemiołuszek”, „Żurawinowa” na „Werbeny”[33].
Obszar miasta znajduje się w dorzeczu Dzierżęcinki, Unieści i Parsęty. Z Góry Chełmskiej spływa strumień Grodna. Na południowym obszarze miasta znajduje się potok Raduszka, którego wody płyną w dwóch kierunkach: do Dzierżęcinki oraz do strugi Czarnej (jej odcinek stanowi południową granicę miasta).
W granicach administracyjnych miasta w 2005 roku powierzchnia lasów wynosiła 3393 ha, a użytków rolnych 2119 ha[34].
Klimat obszaru Koszalina kształtują masy powietrza napływające znad Oceanu Atlantyckiego, których cechy ulegają modyfikacji za sprawą sąsiedztwa Morza Bałtyckiego i deniwelacji terenu na granicy Pobrzeża Południowobałtyckiego i Pojezierza Pomorskiego. Najmniej opadów notuje się w lutym i marcu, a najwięcej w lipcu. Na terenie obszaru Koszalina zdecydowanie przeważają wiatry wiejące z kierunków południowo-zachodnich (sektor W–SE). W miesiącach zimowych wieją wiatry zachodnie i południowo-zachodnie, które przynoszą odwilż. Na wiosnę wieją wiatry północne i północno-wschodnie, przynoszące pogodę dość suchą i silnie skontrastowaną termicznie. W lecie przeważają chłodne wiatry zachodnie i północno-zachodnie, przynoszące wilgotne i deszczowe masy powietrza polarno-morskiego. Zima jest łagodna i krótka; przeciętna temperatura powietrza jest ujemna tylko w styczniu i lutym. Wiosna jest relatywnie długa i chłodna. Również lato jest chłodniejsze niż w Polsce centralnej, lecz różnice te są mniejsze aniżeli wiosną. Szczególnie charakterystyczna jest niewielka liczba dni gorących. Jesień jest długa i ciepła, znacznie cieplejsza od wiosny[35].
Średnie wartości temperatury i opadów w Koszalinie[36]
Dużą powierzchnię miasta (40,78%) zajmują tereny zielone: Park im. Książąt Pomorskich, Las komunalny na masywie Góry Chełmskiej, Las Bukowy i wiele innych mniejszych parków oraz terenów zielonych.
Koszalin posiada koncentryczny układ miasta, który tworzy siatka ulic obiegających najstarszą część miasta i ulic łączących śródmieście z pozostałymi obszarami. Początkowo miasto od swego średniowiecznego jądra rozwijało się przestrzennie w kierunku zachodnim (za Bramą Nową), północnym (za Bramą Młyńską) i południowym (za Bramą Wysoką), a od lat 20. XIX w., po rozbiórce murów miejskich, najpierw głównie w kierunku wschodnim, a następnie we wszystkich pozostałych. Od lat 60. XX w. w następstwie uzyskania przez Koszalin statusu miasta wojewódzkiego nastąpiła ekspansja układu miejskiego na północ wzdłuż osi ul. Władysława IV, gdzie powstał zespół osiedli blokowych, a następnie na wschód i południe. W 1989 r. wskutek przyłączenia obszarów okolicznych wsi w granicach miasta znalazły się obszary niezurbanizowane. Wokół dawnych wsi powstaje zabudowa jednorodzinna, w dużej mierze rozproszona[37].
W rejonie śródmieścia skoncentrowane są usługi o znaczeniu ogólnomiejskim i regionalnym. Śródmieście jest obszarem lokalizacji podstawowych funkcji miejskich, administracji publicznej, a także szkolnictwa i funkcji usługowych. Na osiedlach Śródmieście i Tysiąclecia występuje funkcja mieszkaniowa. Zabudowa mieszkalno-usługowa realizowana była głównie w latach 1950–1960. Znajduje się tam również zabudowa o charakterze zabytkowym i wysokiej wartości architektonicznej. Struktura przestrzenna śródmieścia jest prawie w całości wypełniona. Zachodnia część Koszalina obejmuje obszar oddzielony od śródmieścia torami kolejowymi. Są to w większości tereny poprzemysłowe. Funkcję mieszkaniową na tym obszarze tworzą osiedle Morskie i częściowo osiedle Nowobramskie. Funkcja mieszkaniowa koncentruje się w północnej części Koszalina na osiedlach: Kotarbińskiego, Śniadeckich, Wańkowicza i Na Skarpie, gdzie dominuje zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i wielorodzinna. Część wschodnia miasta również pełni funkcję mieszkaniową z budownictwem wielorodzinnym i jednorodzinnym. Znajdują się tam osiedla: Wspólny Dom, Rokosowo i Lubiatowo. Są rezerwy terenu pod budownictwo mieszkaniowe. Funkcja mieszkaniowa dominuje również w południowej części miasta, na osiedlach Lechitów oraz Raduszka. Funkcję rekreacyjną pełnią tereny podożynkowe w pobliżu Góry Chełmskiej, Góra Chełmska wraz z rezerwatem Jezioro Lubiatowskie oraz ciągi ekologiczne wzdłuż rzeki Dzierżęcinki (od ul. 4 Marca do ul. Batalionów Chłopskich)[38].
Zabytki
Mury miejskieKoszalin – Domek KataZespół młyna miejskiego: młyn, kamienica (obecnie Muzeum w Koszalinie)Budynek poczty w Koszalinie
Cały obszar Starego Miasta został wpisany do rejestru zabytków[39]. Zabytki Koszalina znajdują się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego.
Lista zabytków chronionych prawem:
dawny kościół zamkowy – wybudowany ok. 1300 r. jako kościół klasztoru cysterek, opuszczony w czasie reformacji, następnie zrujnowany, został odbudowany przez księcia Franciszka I w latach 1602–1609 jako kościół zamkowy. Od 1953 r. cerkiew pw. Zaśnięcia NMP, siedziba parafii prawosławnej (ul. Adama Mickiewicza 22)
Pałac Młynarza i młyn z XIX w.
kamienica gotycka z XIV w. (ul. Bolesława Chrobrego 6)
Pałac Ślubów – kamienica z XVI w., wzniesiona w okresie późnego średniowiecza, posiada w ścianach bocznych elementy z XV / XVI w. – ostrołukowe blendy (ul. Bogusława II 15)
zespół budynków Poczty Głównej – zespół neogotycki wzniesiony w 1884 r.
kamieniczka (elewacje) (ul. Zwycięstwa 125)
dawna plebania (ul. kard. Stefana Wyszyńskiego)
zabytkowe domy (pl. Wolności 2-3, pl. Wolności 4)
zabytkowe wille (ul. Batalionów Chłopskich 83, ul. Jana z Kolna 38, ul. Józefa Piłsudskiego 53, ul. Szczecińska 1, ul. Zwycięstwa 126)
neogotycki budynek Archiwum Państwowego – wzniesiony na początku lat 80. XIX w. jako szpital garnizonowy, znajdował się pod zarządem administracji wojskowej do końca I wojny światowej
budynek Straży Pożarnej – wzniesiony w 1928 r., z charakterystyczną wysoką wieżą usytuowaną od strony zachodniej, służącą pierwotnie jako ściana ćwiczeń wysokościowych.
podziemia starego browaru, ul. Kazimierza Wielkiego – stanowią część dawnego browaru E. Aschera z 1846 r., istniejącego do 1910 r.
budynek z końca XIX w. – zbudowany został w latach 70. XIX w. przez rodzinę Hildebrand. W latach 1905–1919 mieszkał dr Fryderyk Hildebrand, koszalinianin, znany botanik, profesor uniwersytecki i dyrektor Ogrodów Botanicznych we Fryburgu.
Koszalin jest jednym z większych centrów gospodarczych Pomorza.
Na terenie miasta ustanowiono podstrefę Koszalin – Słupskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej, która obejmuje 21 kompleksów o łącznej powierzchni 105,05 ha. Teren podstrefy zlokalizowany jest w przemysłowej części miasta wzdłuż południowej granicy miasta (rejon ulic: Mieszka I, BOWiD i Strefowa)[40][41]. Przedsiębiorcy podejmujący działalność gospodarczą na terenie podstrefy mogą skorzystać z pomocy publicznej w formie zwolnienia z części podatku dochodowego CIT lub części dwuletnich kosztów pracy[42]. Ponadto samorząd Koszalina zwolnił od podatku od nieruchomości grunty i budynki znajdujące się na terenach położonych w podstrefie[43].
W mieście działa 17 914 prywatnych podmiotów gospodarczych, z czego 14 480 stanowią osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą (2007)[34]. W 2007 r. spośród 1032 spółek handlowych – 205 miało udział kapitału zagranicznego[34].
Na początku 2023 roku liczba zarejestrowanych bezrobotnych w Koszalinie obejmowała ok. 3,1 tys. mieszkańców, co stanowi stopę bezrobocia na poziomie 6,1% do aktywnych zawodowo[7].
Przeciętne wynagrodzenie pracownicze w październiku 2008 r. wynosiło 2933,57 zł, przy liczbie zatrudnionych pracowników w Koszalinie – 26 029 osób. Przeciętne wynagrodzenie w sektorze publicznym wynosiło 3235,94 zł, a w sektorze prywatnym 2770,78 zł[44].
W 2013 r. wydatki budżetu samorządu Koszalina wynosiły 461,5 mln zł, a dochody budżetu 445,7 mln zł. Zadłużenie (dług publiczny) samorządu w końcu 2013 r. wynosiło 246,5 mln zł, co stanowiło 55,3% wartości wykonywanych dochodów[45].
Miasto jest ośrodkiem przemysłowym średniej wielkości. Przeważa przemysł elektromaszynowy (dźwigów budowlanych, szyb samochodowych, urządzeń próżniowych), spożywczy (zakłady cukiernicze, mięsne, przetwórstwa rybnego „Espersen”, zbożowo-młynarskie PZZ Stoisław, Browar Koszalin, chłodnia składowa), drzewny (Fabryka stolarki otworowej i kantówki Drewexim, fabryki mebli), produkcja tworzyw sztucznych (fabryka styropianu Arbet), spółdzielnia mleczarska „Mlekosz” (przeniesiona do Bobolic), produkcja sprzętu medycznego (Meden-Inmed). W Koszalinie znajduje się siedziba i fabryka jednego z większych polskich producentów szyb samochodowych – przedsiębiorstwa NordGlass.
Oprócz zakładów przemysłowych w mieście istnieje szereg spółek zaopatrujących miasto w niezbędne media, m.in[47] Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji, Miejski Zakład Komunikacji, Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej[48], Zakład Energetyczny Energa.
W każdą niedzielę (poza świątecznymi) organizowana jest także giełda na placu Podożynkowym. Wraz z giełdą towarową, odbywa się również giełda samochodowa[49]. W mieście działają 2 hale typu cash and carry.
Produktem regionalnym jest koszalińskie piwo Brok, sprzedawane głównie na terenach dawnego województwa koszalińskiego.
Koszalin jest węzłem komunikacji pasażerskiej, znajduje się w nim dworzec autobusowy i kolejowy. Przez miasto prowadzą dwie drogi krajowe: nr 6 i nr 11, w granicach miasta łączą się również dwie drogi ekspresowe S6 (stanowiąca północną obwodnicę miasta) i S11 (która stanowi południowo-zachodnią obwodnicę miasta).
Koszalin posiada dwa dworce kolejowe: Koszalin i Koszalin Wąskotorowy, które znajdują się przy ulicy Armii Krajowej (kolej normalnotorowa) i Kolejowej (wąskotorowa).
Kolejka wąskotorowa działa w sezonie wakacyjnym jako kolej turystyczna w ramach wolontariatu Towarzystwa Koszalińskiej Kolei Wąskotorowej. Pociągi kursują na trasie do stacji Rosnowo Ośrodek.
Koszaliński autobus Scania OmniCity na linii nr 11Mapa linii autobusowych i wodnych w Koszalinie. (2023)
Miejskim przewoźnikiem transportowym jest firma MZK Koszalin. Miasto posiada 19 linii w tym dwie sezonowe 1M i 1U[52]. Łączny tabor wynosi 75 autobusów i dwa statki („Julek” i „Koszałek”)[53][54]. Na linie wyjeżdża codziennie 90% taboru niskopodłogowego. Do 2004 roku MZK Koszalin pozbył się wszystkich autobusów marki Ikarus, a wcześniej zrobiono to ze wszystkimi autobusami Jelcz. Od pewnego czasu koszaliński przewoźnik pozbywa się też turystycznych autobusów marki DAB[55].
W latach 1911–1937 w Koszalinie kursowały tramwaje, które zlikwidowano z powodu nasilenia ruchu kołowego na Bergstraße (obecna ul. Zwycięstwa), zużycia taboru oraz malejącej opłacalności ekonomicznej i recesji[56].
Historia koszalińskiego PKS-u sięga roku 1946. Od roku 1950 swoim zasięgiem przedsiębiorstwo objęło cały region[57].
W 2013 powstało prywatne śmigłowcowe lądowisko Koszalin-Kospel oraz oddano ponownie do użytku również śmigłowcowe lądowisko Polanów leżące ok. 40 km na południowy zachód od miasta.
Około 115 km od Koszalina[59] znajduje się port lotniczy Szczecin-Goleniów, z którego wychodzą połączenia lotnicze do Warszawy, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Norwegii i czarterowe do Egiptu.
W 2014 przy ul. Chałubińskiego oddano do użytku sanitarne lądowisko dla śmigłowców.
W 2007 roku w koszalińskich 15 szkołach podstawowych uczyło się 5839 dzieci, a w 14 gimnazjach 3546 uczniów. W szkołach średnich uczyło się 6710 osób[34]. Miasto w 2007 roku miało 9 liceów ogólnokształcących, 12 techników dla młodzieży, 5 liceów profilowanych dla młodzieży, 3 szkoły policealne, 5 zasadniczych szkół zawodowych, 6 szkół artystycznych[34].
W Koszalinie największą uczelnią jest Politechnika Koszalińska, na której studiowało 9006 osób (30 listopada 2012). Jest też trzecią uczelnią w woj. zachodniopomorskim pod względem liczby studentów[62]. Kampus przy ulicy Śniadeckich zostanie powiększony o Centrum Wiedzy Cognitarium Politechniki Koszalińskiej – nowy budynek z siedzibą biblioteki głównej Politechniki Koszalińskiej, uczelnianego archiwum, sal wykładowych i sal do pracy indywidualnej, będzie również miejsce na księgarnię akademicką, punkty usługowe wspierające korzystanie ze zbiorów, sale wystawowe dla zbiorów specjalnych, historycznych oraz dla prezentacji osiągnięć naukowych[63][64][65].
Koszalin stanowi ośrodek kulturalny, w którym znajdują się m.in. teatry, kina, muzea, galerie, organizowane są festiwale i imprezy kulturalne. W Koszalinie znajduje się amfiteatr z widownią krytą stałym dachem, mogący gościć na trybunach 4,5 tys. widzów[70].
Uroczystym dniem miasta jest 23 maja, będący rocznicą nadania praw miejskich. Dni Koszalina są obchodzone w okresie od 23 maja do 2 czerwca[71].
W mieście działał klub koszykarski AZS Koszalin, zdobywca Pucharu Polski w koszykówce mężczyzn 2010, który w latach 2003–2019 występował w ekstraklasie. Obecnie jedynym zespołem występującym w najwyższej klasie rozgrywkowej są zdobywczynie Pucharu Polski (w sezonie 2007/2008) piłkarki ręczne Młynów Stoisław Koszalin (od 2004 w ekstraklasie). Ponadto Koszalin posiada wiele klubów sportowych w innych, niższych ligach. W II lidze znajdują się tenisiści stołowi KTS „Koszalinianin” Koszalin, w III lidze znajdują się piłkarze Bałtyku Koszalin.w 2021 do I ligi koszykówki awansowali koszykarze MKKS Żak Koszalin[78]
W mieście istnieje około 50 klubów sportowych. Ponad 8 tys. osób, z czego większość stanowią dzieci i młodzież, bierze udział w zajęciach sportowych i ćwiczeniach[79].
Jedną z ważniejszych organizacji sportowych jest Zarząd Obiektów Sportowych, będący spółką miejską, której przedmiotem działania jest stwarzanie warunków dla rozwoju sportu i rekreacji w mieście poprzez działalność gospodarczą[80]. ZOS zarządza największymi obiektami sportowymi w mieście: hala sportowa, sala judo, basen, skatepark, stadion „Bałtyk”, hala sportowa przy ul. Orlej. Spółka zarządza również Parkiem Wodnym Koszalin (w którym ma swoją siedzibę). Otwarty 31 lipca 2015 r. i znajdującym się przy ul. Rolnej 14 u podnóża Góry Chełmskiej. W mieście 2 duże obiekty sportowe posiada Gwardia Koszalin (stadion piłkarski, hala widowiskowo-sportowa „Gwardia” na 2000 miejsc). Koszalin posiada ponadto boisko golfowe[81], lodowisko, 5 obiektów, na których znajdują się korty tenisowe[82] oraz 1 ściankę wspinaczkową[83], Park Linowy, Motopark, kręgielnię w Galerii Kosmos. W mieście powstała też tzw. Sportowa Dolina.
W mieście rozwija się sport samochodowy. Od 1971 roku Automobilklub Koszaliński organizuje Rajd Monte Karlino. Impreza od roku 2009 została włączona do ogólnopolskiego cyklu Pucharu Polski Automobilklubów i Klubów.
Urząd Miasta w Koszalinie zarządzany jest zgodnie z międzynarodowymi standardami określonymi w normach ISO 9001[93].
Podział administracyjny
Osiedla Koszalina (2023 rok)
Koszalin utworzył 17 jednostek pomocniczych miasta, zwanych osiedlami. W każdym z nich mieszkańcy wybierają radę osiedla, która liczy 15 członków. Rada wybiera organ wykonawczy – zarząd osiedla, w skład którego wchodzi przewodniczący, wiceprzewodniczący i sekretarz. Przewodniczący zarządu osiedla pełni jednocześnie funkcję przewodniczącego rady osiedla[94][95].
Do 31 stycznia 2023 roku odbywają się konsultacje społeczne dotyczące utworzenia jednostki pomocniczej – Osiedle "Kretomino" oraz zmiany granic obecnego osiedla "Nowobramskie"[97]. Jest to związane ze zmianą granic administracyjnych Miasta Koszalin, które nastąpił 1 stycznia 2023 roku.
Sąd Okręgowy
Instytucje państwowe
Koszalin jest siedzibą władz powiatu koszalińskiego (gminy poza Koszalinem). Mieści się w nim wydział zamiejscowy urzędu marszałkowskiego, delegatura urzędu wojewódzkiego, sąd okręgowy, Regionalne Centrum Informacji Europejskiej, urząd celny, a także Zachodniopomorski Zarząd Dróg Wojewódzkich.
W mieście znajduje się Miejska Komenda Policji, której obszarem działania jest Koszalin oraz powiat koszaliński. Miasto posiada dwa komisariaty policji, które oprócz terenów Koszalina obejmują obszar działania powiatu koszalińskiego. Komisariat Policji I obejmuje swym działaniem północno-wschodnią część miasta, natomiast Komisariat Policji II część południowo-zachodnią[101][102]. Zarówno pierwszy rewir, jak i drugi przyporządkowany jest 9 dzielnicowym. Ponadto MKP w Koszalinie posiada 4 sekcje (prewencji, ruchu drogowego, kryminalna, do walki z korupcją i przestępczością gospodarczą) oraz 7 zespołów administracyjnych.
Koszalin posiada straż miejską, do której zakresu działań należą przede wszystkim sprawy dotyczące czystości i porządku na terenie miasta. Zadania te wykonywane są w trakcie działań operacyjno-prewencyjnych oraz przy realizacji programów z zakresu bezpieczeństwa.
Przyjmuje się, iż charakter miasta garnizonowego Koszalin miał od pierwszej połowy XVIII wieku – kiedy to w mieście były dyslokowane jednostki armii pruskiej.
Po I wojnie światowej w wyniku ograniczeń wynikających z postanowień traktatu wersalskiego w mieście była rozmieszczona stosunkowo niewielka liczba żołnierzy niemieckich.
jednostki Wojsk Ochrony Pogranicza, w 1948 roku przeformowanej w brygadę, która istniała do 1990 roku. Obecnie po rozwiązaniu formacji w koszarach funkcjonuje Centralny Ośrodek Szkolenia Straży Granicznej.
Ogólnie w całym okresie powojennym w Koszalinie stacjonowało kilkadziesiąt różnych jednostek i instytucji wojskowych zarówno podporządkowanych Ministerstwu Obrony Narodowej, jak i z pionu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Krótki czas po zakończeniu działań wojennych Koszalin był siedzibą dowództwa Okręgu Wojskowego, przebazowanego następnie do Bydgoszczy. Również w pierwszych latach po wojnie w Koszalinie stacjonowała Oficerska Szkoła Samochodowa następnie przeniesiona do Piły.
↑JarosławJ.EllwartJarosławJ., Pomorze Środkowe. Przewodnik turystyczny, Gdynia: Wyd. „Region”, 1999, ISBN 83-87400-26-2, OCLC751182177 [dostęp 2020-09-21]. Brak numerów stron w książce
↑Na podstawie rozporządzenia MSWiA z dnia 15 grudnia 2006 r. 7 wsi (i osad) zostały przemianowane jako „część miasta Koszalin” (Dz.U. z 2006 r. nr 240, poz. 1746, s. 12046–12047).
↑Jan M.J.M.PiskorskiJan M.J.M., BogdanB.WachowiakBogdanB., EdwardE.WłodarczykEdwardE., Szczecin, zarys historii, Poznań: PTPN, 2002, ISBN 83-7063-338-2. Brak numerów stron w książce
↑Dominika Czarnecka „Pomniki Wdzięczności Armii Czerwonej w Polsce Ludowej i w III Rzeczypospolitej” IPN 2015, ISBN 978-83-7629-777-4, s. 300.
↑Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 13 stycznia 1954 r. w sprawie zmiany granic miasta Koszalina (Dz.U. z 1954 r. nr 6, poz. 17).
↑Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 27 listopada 1959 r. ws. zmiany granic miasta Koszalina (Dz.U. z 1959 r. nr 64, poz. 383).
↑Dominika Czarnecka „Pomniki Wdzięczności Armii Czerwonej w Polsce Ludowej i w III Rzeczypospolitej” IPN 2015, ISBN 978-83-7629-777-4, s. 306.
↑Uchwała Nr XXVII/225/88 Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie z dnia 29 grudnia 1988 r. ws. zmiany granic miasta Koszalina (M.P. z 1988 r. nr 36, poz. 337).
↑2.1 Warunki klimatyczne. W: Program Ochrony Środowiska dla Miasta Koszalina. Urząd Miejski w Koszalinie, 2008-04, s. 12. (Załącznik do Uchwały Nr XXI/207/2008 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 20 marca 2008 r.).
↑Amfiteatr. Centrum Kultury 105. [dostęp 2014-11-08].
↑(§ 3. Statut Miasta Koszalina) Uchwała Nr V/44/2003 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 20 lutego 2003 roku (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2003 r. Nr 25, poz. 347).
↑Korty tenisowe „Gwardia”, korty „Bałtyk”, korty Politechniki Koszalińskiej, korty w „Sportowej Dolinie”, korty przy zakładzie energetycznym.
↑Ścianka wspinaczkowa na hali Politechniki Koszalińskiej.
↑Jarosław Kociuba: Pomorze – Praktyczny przewodnik turystyczny po ziemiach Księstwa Pomorskiego. Szczecin: Walkowska, 2012, s. 528. ISBN 978-83-61805-49-6.
↑Zarządzenie Nr 69/2014 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 4 marca 2014 r. ws. ustalenia liczby radnych (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2014 r., poz. 1084).
↑Uchwała Nr XLV/668/2014 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 26 czerwca 2014 r. ws. zmiany uchwały w sprawie podziału Miasta Koszalina na okręgi wyborcze (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2014, poz. 3169).
↑Uchwała Nr XXIV/268/2008 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 10 czerwca 2008 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2008 r. Nr 56, poz. 1286, zmiana 2006 r. Nr 106, poz. 2555).
↑Uchwała Nr XLVIII/568/2010 Rady Miejskiej w Koszalinie z dnia 25 lutego 2010 r. (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2010 r. Nr 24, poz. 546).
.jpg)
.svg)
