Nazwa miasta zapisywana była w źródłach średniowiecznych jako Dimmine (1180), Demin (1236), Demmin (1320). Pochodzi od połabskiego słowa dym, oznaczającego dym, mgłę[1]. Spolszczana jako Dymin[2], Damin[3], ew. Tymin[4].
Historia
Demmin był jednym z najstarszym grodów słowiańskich na terenach Pomorza Zachodniego. Stanowił ważny węzeł komunikacyjny ziem wieleckich leżąc na przecięciu rzek i dróg. Pierwsze wzmianki pochodzą z X wieku. Jego dogodne położenie nad rzekami dodawało mu walorów obronnych. Wielokrotnie wspominany w źródłach historycznych jako ważny punkt obronny podczas najazdów feudałów niemieckich i Duńczyków. Gród spełniał także rolę fortecy granicznej Pomorza po utworzeniu państwa Meklemburgii.
W XII wieku Demmin stał się jedną ze stolic Pomorza Zachodniego i w latach 1156–1180 oraz 1211–1264 był siedzibą młodszego z braci z dynastii Gryfitów, któremu przypadała zachodnia część księstwa. W dzielnicy ze stolicą w Dyminie panowali Kazimierz I – młodszy brat Bogusława I, Kazimierz II – młodszy brat Bogusława II oraz Warcisław III – syn Kazimierza II.
kościół św. Bartłomieja budowany w stylu gotyckim od 1 ćw. XIV wieku do 1359 r. Kościół został regotyzowany w latach 1826 i 1862–1867, gdy zbudowano nowe zwieńczenie wieży oraz szczyt wschodni.
