Australia
28 grudnia 1960 Cummins
183 cm
praworęczna, jednoręczny backhand
1980
1997
Syd Ball
6
25 (11 lipca 1988)
4R (1983)
2R (1983, 1986)
4R (1981, 1986, 1989)
3R (1984)
30
1 (8 lipca 1991)
W (1982)
W (1986, 1991)
W (1989, 1991)
W (1984, 1991)
John Basil Fitzgerald (ur. 28 grudnia 1960 w Cummins) – australijski tenisista, wielokrotny zwycięzca turniejów wielkoszlemowych w deblu i mikście, lider rankingu deblowego ATP, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk, komentator telewizyjny.
W 1993 roku, za zasługi w tenisie, otrzymał Order Australii[1].
Jako zawodowy tenisista występował w latach 1980–1997.
W grze pojedynczej jest zwycięzcą 6 turniejów rangi ATP World Tour oraz uczestnikiem 5 finałów.
W grze podwójnej Fitzgerald jest mistrzem 30 turniejów zawodowych, w tym 7 wielkoszlemowych. 31 razy przegrywał mecze finałowe, wliczając w ten bilans 4 porażki w Wielkim Szlemie.
Sukcesy odnosił również w grze mieszanej, triumfując w 2 imprezach Wielkiego Szlema i osiągając 4 finały.
W 1988 i 1992 roku reprezentował Australię na igrzyskach olimpijskich. W Seulu (1988) odpadł w 1 rundzie singla i ćwierćfinale debla (wspólnie z Darrenem Cahillem). 4 lata później, w Barcelonie, wystartował w grze podwójnej dochodząc do 2 rundy (razem z Toddem Woodbridge).
W latach 1982–1992 reprezentował Australię w Pucharze Davisa. W latach 1983 i 1986 zdobył z zespołem trofeum, za każdym razem wygrywając 3:2 finały ze Szwecją. W 1990 Australia poniosła, w składzie z Fitzgeraldem, porażkę 2:3 w finale ze Stanami Zjednoczonymi.
W rankingu gry pojedynczej Fitzgerald najwyżej był na 25. miejscu (11 lipca 1988), a w klasyfikacji gry podwójnej na 1. pozycji (8 lipca 1991). Liderem w zestawieniu deblistów był w sumie przez 40 tygodni.
Po zakończeniu kariery, w latach 2001–2010, był kapitanem australijskiej drużyny w Pucharze Davisa[2]. Doprowadził zespół do 28 zwycięstwa w zawodach, w 2003 po finale z Hiszpanią w Melbourne[3].