Sukcesy deblowe Gardnar Mulloy odnosił także na innych turniejach wielkoszlemowych. W latach 1951–1952, w parze z Dickiem Savittem, dochodził do finałów mistrzostw Francji (dwie porażki z Frankiem Sedgmanem i Kenem McGregorem, zdobywcami deblowego Wielkiego Szlema). Jedyne zwycięstwo na Wimbledonie odniósł w wieku 43 lat, w roku 1957, w parze z Budge’em Pattym. Nierozstawieni Amerykanie pokonali w finale najwyżej rozstawionych Australijczyków – Lew Hoada i Neale’a Frasera w czterech setach (8:10, 6:4, 6:4, 6:4). Mulloy był również finalistą wimbledońskiego debla w roku 1948 (w parze z Tomem Brownem, porażka z Bromwichem i Sedgmanem) i w roku 1949 (w parze z Tedem Schroederem, porażka z Pancho Gonzálezem i Frankiem Parkerem). W 1956 w grze mieszanej partnerował Althei Gibson i para ta dotarła do finału (porażka z Shirley Fry i Vicem Seixasem).
Jako singlista Mulloy figurował w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego czternastokrotnie w latach 1939–1954. W roku 1952 był liderem tej klasyfikacji, kiedy jedyny raz osiągnął finał mistrzostw USA także w grze pojedynczej (przegrał z młodszym o czternaście lat Frankiem Sedgmanem)[3]. W latach 1946, 1949 i 1952 był w dziesiątce rankingu światowego według The Daily Telegraph (w 1952 jako nr 7).
W sezonach 1946, 1948–1950, 1952–1953 i 1957 Mulloy bronił barw amerykańskich w Pucharze Davisa[3]. We wszystkich tych latach finały Pucharu Davisa rozgrywały między sobą USA i Australia – Amerykanie wychodzili z nich zwycięsko w latach 1946, 1948–1949, a Mulloy przyczynił się do sukcesu szczególnie w roku 1948, zdobywając z Billem Talbertem ważny punkt deblowy przeciwko Sidwellowi i Longowi. W latach 1952–1953 Mulloy pełnił funkcję grającego kapitana. Bilans jego występów pucharowych to trzy zwycięstwa (bez porażek) w singlu oraz osiem zwycięstw i trzy porażki w deblu.
Praworęczny zawodnik, przygodę z tenisem kontynuował jeszcze jako 80-latek – w roku 1996 był liderem klasyfikacji amerykańskiej w kategorii powyżej 80 lat w singlu i deblu. Zdobył szereg tytułów mistrza USA w rozmaitych kategoriach wiekowych, na różnych nawierzchniach i we wszystkich dyscyplinach (w singlu, deblu i mikście, a nawet w specjalnej deblowej kombinacji ojciec-syn). W roku 1952 jako 38-latek był najstarszym finalistą mistrzostw USA (pięć tygodni starszy od Billa Larneda w roku 1911), w roku 1957 jako 43-latek najstarszym reprezentantem USA w Pucharze Davisa. Jest również najstarszym deblowym mistrzem Wimbledonu (43 lata w roku 1957). W roku 1972 został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[3].
