Parker był z wykształcenia prawnikiem i pracował jako adwokat w Perth. Parker uprawiał, oprócz tenisa, z powodzeniem golfa i krykiet. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do wojska; początkowo zwolniony ze służby ze względu na wadę wzroku, ostatecznie trafił jednak do artylerii i wysłany został na front europejski. Poległ we Francji. Był, obok Anthony'ego Wildinga i Arthura O’Hary Wooda, jednym z trzech przedwojennych mistrzów Australasian Championships, którzy znaleźli śmierć na froncie.
Kariera tenisowa
Mimo szczupłej budowy ciała i wady wzroku należał do czołowych tenisistów Australii w okresie poprzedzającym wybuch I wojny światowej. Dwukrotnie wziął udział w Australasian Championships (obecnie Australian Open), w 1909 i 1913 roku. W edycji zawodów z 1909 roku doszedł do finału gry pojedynczej, w którym przegrał z Anthonym Wildingiem, natomiast w 1913 okazał się najlepszym singlistą, po finałowym zwycięstwie nad Harrym Parkerem. W obu startach Parker triumfował także w deblu, w 1909 roku mając za partnera J. Keane'a, a cztery lata później Alfa Hedemana.
W składzie reprezentacji Australazji (Australii i Nowej Zelandii) w Pucharze Davisa, odnoszącej duże sukcesy w tym okresie, Parker nie znalazł miejsca. Zespół narodowy zdominowali Anthony Wilding i Norman Brookes, sporadycznie wspierani przez Rodneya Heatha i Alfreda Dunlopa.
