Arthur Ashe
Pełne imię i nazwisko
Arthur Robert Ashe Jr.
Państwo
Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia
10 lipca 1943 Richmond
Data i miejsce śmierci
6 lutego 1993 Nowy Jork
Wzrost
185 cm
Gra
praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny
1966
Zakończenie kariery
1980
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje
33
Najwyżej w rankingu
2 (2 maja 1976)
Australian Open
W (1970)
Roland Garros
QF (1970, 1971)
Wimbledon
W (1975)
US Open
W (1968)
Gra podwójna
Wygrane turnieje
18
Najwyżej w rankingu
15 (30 sierpnia 1977)
Australian Open
W (1977)
Roland Garros
W (1971)
Wimbledon
F (1971)
US Open
F (1968)
Odznaczenia
Strona internetowa
Arthur Robert Ashe Jr. (ur. 10 lipca 1943 w Richmond , zm. 6 lutego 1993 w Nowym Jorku ) – amerykański tenisista , zwycięzca turniejów wielkoszlemowych , pierwszy Afroamerykanin w reprezentacji w Pucharze Davisa .
Życie prywatne
W 1977 roku poślubił Jeanne Moutoussamy. Mieli jedną córkę, Camerę.
Ashe chorował na serce; leczenie wymagało transfuzji krwi, co doprowadziło do zakażenia wirusem HIV [1] [2] . Tenisista ujawnił chorobę w kwietniu 1992, stając się symbolem walki z AIDS . Zmarł niespełna rok później. Na jego cześć nazwano stadion główny w kompleksie USTA Billie Jean King National Tennis Center we Flushing Meadows–Corona Park w Nowym Jorku , na którym rozgrywane są zawody US Open .
20 czerwca 1993 roku został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Billa Clintona Medalem Wolności [3] .
Kariera tenisowa
Był pierwszym Afroamerykaninem, który wygrał wielkoszlemowe turnieje. W singlu triumfował w 3 imprezach tej rangi, najpierw w 1968 podczas US Open. W finale okazał się lepszym od Toma Okkera . W 1970 został mistrzem Australian Open po finale z Dickiem Crealyem . Ostatni singlowy wielkoszlemowy triumf odniósł w 1975 roku na Wimbledonie pokonując Jimmy’ego Connorsa . Ashe był również uczestnikiem finałów Australian Championships 1966 i 1967, Australian Open 1971 i US Open 1972.
W grze podwójnej zwyciężył w dwóch wielkoszlemowych zawodach, French Open w 1971 i Australian Open 1977. We Francji startował razem z Martym Riessenem , natomiast w Australii z Tonym Roche . Ashe był ponadto finalistą US Open 1968, French Open 1970 i Wimbledonu 1971.
W latach 1963–1978 reprezentował Stany Zjednoczone w Pucharze Davisa, stając się pierwszym Afroamerykaninem w narodowej kadrze[4] . Wygrał to trofeum 4-krotnie, w latach 1963, 1968–1970. W grze pojedynczej zagrał w 32 meczach, odnosząc 27 zwycięstw, z kolei w grze podwójnej zanotował 1 triumf i 1 porażkę.
W rankingu tworzonym przez Harry’ego Hopmana był klasyfikowany w 1968 roku na pozycji lidera wśród singlistów[5] . Najwyżej wg klasyfikacji ATP zajmował 2. miejsce 10 października 1976.
Po zakończeniu kariery został w roku 1985 uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy [6] .
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (3–4)
Końcowy wynik
Nr
Data
Turniej
Nawierzchnia
Przeciwnik
Wynik finału
Finalista
1.
1966
Australian Championships, Melbourne
Trawiasta
Roy Emerson
4:6, 8:6, 2:6, 3:6
Finalista
2.
1967
Australian Championships, Melbourne
Trawiasta
Roy Emerson
4:6, 1:6, 4:6
Zwycięzca
1.
1968
US Open, Forest Hills
Trawiasta
Tom Okker
14:12, 5:7, 6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca
2.
1970
Australian Open, Melbourne
Trawiasta
Dick Crealy
6:4, 9:7, 6:2
Finalista
3.
1971
Australian Open, Melbourne
Trawiasta
Ken Rosewall
1:6, 5:7, 3:6
Finalista
4.
1972
US Open, Forest Hills
Trawiasta
Ilie Năstase
6:3, 3:6, 7:6(5–1) , 4:6, 3:6
Zwycięzca
3.
1975
Wimbledon, Londyn
Trawiasta
Jimmy Connors
6:1, 6:1, 5:7, 6:4
Gra podwójna (2–3)
Końcowy wynik
Nr
Data
Turniej
Nawierzchnia
Partner
Przeciwnicy
Wynik finału
Finalista
1.
1968
US Open, Forest Hills
Trawiasta
Andrés Gimeno
Bob Lutz Stan Smith
9:11, 1:6, 5:7
Finalista
2.
1970
French Open, Paryż
Ceglana
Charlie Pasarell
Ilie Năstase Ion Țiriac
2:6, 4:6, 3:6
Zwycięzca
1.
1971
French Open, Paryż
Ceglana
Marty Riessen
Tom Gorman Stan Smith
6:8, 4:6, 6:3, 6:4, 11:9
Finalista
3.
1971
Wimbledon, Londyn
Trawiasta
Dennis Ralston
Roy Emerson Rod Laver
6:4, 7:9, 8:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca
2.
1977
Australian Open, Melbourne
Trawiasta
Tony Roche
Charlie Pasarell Erik van Dillen
6:4, 6:4
Przypisy
↑ Robin Finn: Arthur Ashe, Tennis Star, Is Dead at 49 . nytimes.com, 8 lutego 1993. [dostęp 2016-12-23]. (ang. ) .
↑ Arthur Ashe, Champion on and Off Court, Dies of AIDS: Sports: Tennis star, 49, was only African-American man to win Wimbledon and the U.S. Open. . rticles.latimes.com, 7 lutego 1993. [dostęp 2016-12-23]. (ang. ) .
↑ Presidential Medal of Freedom Recipients . senate.gov. [dostęp 2016-12-23]. (ang. ) .
↑ Rhiannon R. Walker Rhiannon R. , Arthur Ashe becomes first African-American tennis player ranked No. 1 in the US , „The Undefeated”, 14 grudnia 2016 [dostęp 2017-05-09] (ang. ) .
↑ American Netters Rated 10-1 Favorites . 22 grudnia 1968. [dostęp 2016-12-23]. (ang. ) .
↑ Barbara Lloyd: Presidential Medal of Freedom Recipients . nytimes.com, 14 lipca 1985. [dostęp 2016-12-23]. (ang. ) .
Bibliografia
Zwycięstwa w turniejach wielkoszlemowych
1905–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy
US Open w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Triumfatorzy
Wimbledonu w grze pojedynczej (XX wiek)
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
1905–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1940
1941–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
1901–1910
1911–1920
1921–1930
1931–1939
1940–1950
1951–1960
1961–1970
1971–1980
1981–1990
1991–2000
Laureaci nagrody BBC Sports Personality World Sport Star of the Year
Identyfikatory zewnętrzne: