Do 2009 roku wygrał dwadzieścia siedem turniejów ATP Tour w grze pojedynczej, w tym dwa wielkoszlemowe i pięć rangi Masters; a także dwa turnieje w grze podwójnej.
Jest drugim tenisistą z Rosji, który zajmował 1. miejsce w rankingu ATP (po Jewgieniju Kafielnikowie; potem został nim też Daniił Miedwiediew). Razem z siostrą Dinarą są jedynym rodzeństwem różnej płci w dziejach tenisa, w którym każde było liderem światowej klasyfikacji w grze pojedynczej.
Jest pierwszym Rosjaninem, który awansował do półfinału wielkoszlemowego Wimbledonu (2008). W każdym turnieju wielkoszlemowym przynajmniej raz zagrał w półfinale.
Karierę tenisową zakończył w 2009 roku; na kortach zarobił około 14,3 miliona dolarów.
Marat Safin rozpoczął treningi tenisowe w wieku sześciu lat. Wychowywał się w rodzinie sportowej – jego ojciec był menedżerem klubu sportowego Spartak Moskwa, a matka trenerką tenisa. Początkowo to Rausa Isłanowa trenowała syna. W wieku czternastu lat przeprowadził się do Walencji, aby skorzystać z programów tenisowych, które nie były dostępne w Rosji.
W latach 1995–1997 występował w turniejach juniorskich Międzynarodowej Federacji Tenisowej. W kwietniu 1996 wygrał swój jedyny turniej w tej kategorii, Nike Junior Challenge w Moskwie, pokonując w finale Artema Derepasko. W rankingu juniorów zajmował najwyżej 345. miejsce (w grudniu 1996).
Status profesjonalnego tenisisty otrzymał w 1997.
Gra pojedyncza
Od lutego 1995 brał udział w turniejach satelitarnych ITF na terenie Hiszpanii. Swoje pierwsze mistrzostwo zdobył we wrześniu 1996, triumfując w grze pojedynczej w Oviedo po finale z Davidem Sanchoz-Munoz.
W kwietniu 1997 po raz pierwszy wziął udział w zawodach rangi challengerowej ATP w Scheveningen i awansował do półfinału. We wrześniu wygrał zmagania w portugalskim Espinho, zdobywając swój pierwszy profesjonalny tytuł w tenisie.
W listopadzie, jako 213. tenisista świata, zadebiutował w rozgrywkach ATP Tour. W rodzinnej Moskwie odpadł w pierwszej rundzie po batalii z Kennethem Carlsenem, która zakończyła się wynikiem 5:7, 7:6(4), 6:7(4).
1998
W marcu 1998 po raz pierwszy otrzymał powołanie do rosyjskiej drużyny w Pucharze Davisa, ale przegrał dwa swoje spotkania z Jimem Courierem i Andre Agassim. W kwietniu doszedł do finału challengera w Neapolu, gdzie został pokonany przez Davide Sanguinettiego. Tydzień później wygrał swój pierwszy pojedynek w ATP Tour, triumfując nad 31. w rankingu ATP Magnusem Larssonem 6:3, 6:2 w pierwszej rundzie w Barcelonie. Następnie wyeliminował Jiříego Nováka, po czym przegrał z Carlosem Costą w trzech setach. Przesunął się na 124. miejsce w światowej klasyfikacji.
W maju 1998 zadebiutował w drabince głównej turnieju wielkoszlemowego. W meczu otwarcia French Open sensacyjnie pokonał Agassiego 5:7, 7:5, 6:2, 3:6, 6:2, po trzech godzinach i jedenastu minutach walki[4]. Pojedynek przerywany był opadami deszczu, a Amerykanin doznał w pierwszym secie kontuzji ramienia. Tymczasem Safin w drugiej rundzie wyeliminował broniącego tytułu Gustavo Kuertena (8 ATP) wynikiem 3:6, 7:6(5), 3:6, 6:1, 6:4[5]. Był to pierwszy przypadek w erze open, gdy mistrz turnieju wielkoszlemowego z ubiegłego roku został wyeliminowany przez kwalifikanta. Rosjanin przedostał się do czwartej rundy po zwycięstwie nad Danielem Vackiem, ale przegrał z Cedrikiem Pioline’em pomimo prowadzenia 2-1 w setach[6]. 18-letni Safin został po raz pierwszy sklasyfikowany w gronie stu najlepszych tenisistów świata.
Miesiąc później na kortach wimbledońskich odpadł w pierwszej rundzie, pokonany przez Andrija Medwediewa.
W sierpniu przedostał się do swojego pierwszego półfinału w ATP Tour, pokonując w Long Island między innymi Alberto Berasategui (8 ATP).
Awansował do czwartej rundy US Open, eliminując z zawodów Magnusa Gustafssona (24 ATP) i Thomasa Mustera (23 ATP). Jego udział w imprezie zakończył pojedynek z liderem rankingu, Pete’em Samprasem, w którym Safin nie wygrał ani jednego seta.
W tym sezonie dostał się jeszcze do ćwierćfinału w Taszkencie. Na koniec roku zajmował 49. miejsce w rankingu ATP, a jego zarobki wyniosły ponad 230 tysięcy dolarów.
1999
Ponownie triumfował nad Kuertenem w drugiej rundzie Australian Open 1999. W trzecim spotkaniu w Melbourne musiał jednak uznać wyższość Karola Kučery.
W lutym wygrał pierwsze trzy zawodowe mecze na terenie Rosji, dochodząc do półfinału zmagań w Sankt Petersburgu. Wyeliminował z turnieju Guillermo Cañasa, Mikaela Tillstroma i Dominika Hrbatego, a nie sprostał Marcowi Rossetowi. W swoim kolejnym występie awansował do jednej drugiej finału w Rotterdamie. Do swojej kolekcji dodał zwycięstwo nad czwartym w światowej klasyfikacji Alexem Corretją.
Wyrównał osiągnięcie z poprzedniego sezonu, ponownie meldując się w czwartej rundzie French Open. W sierpniu zagrał w półfinale w Amsterdamie, a następnie zdobył swój pierwszy tytuł ATP. Dokonał tego w Bostonie, zwyciężając w finale Grega Rusedskiego 6:4, 7:6(11)[7]. Był jednym z trzech nastolatków, którzy w 1999 zostali mistrzami turnieju ATP w grze pojedynczej (pozostałymi dwoma byli Juan Carlos Ferrero i Lleyton Hewitt).
Po kilku słabszych występach osiągnął swój pierwszy finał zawodów rangi Masters. Dokonał tego w listopadzie na hali w Paryżu. W drugiej rundzie kolejny raz okazał się lepszy od Kuertena, ale w finale musiał uznać wyższość lidera rankingu Agassiemu, z którym zdołał wygrać jednego seta[8]. Został sklasyfikowany wśród trzydziestu najlepszych tenisistów świata, a jego zarobki za 1999 rok przekroczył 600 tysięcy dolarów.
2000
Rok 2000 był najlepszym w karierze Marata Safina.
Przez pierwsze miesiące sezonu wygrał zaledwie jedno spotkanie i rozważał zakończenie występów tenisowych[9]. Jego trenerami w 2000 byli: Rafael Mensua, Andriej Czesnokow, Tony Pickard i Aleksandr Wołkow.
W maju po raz drugi znalazł się w meczu o mistrzostwo turnieju ATP Masters Series, tym razem w Hamburgu. Safin przegrał pięciosetowy pojedynek z Gustavo Kuertenem 4:6, 7:5, 4:6, 7:5, 6:7(3) po trzech godzinach i pięćdziesięciu jeden minutach[14].
W czerwcu awansował po raz pierwszy w karierze do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego, przegrywając na tym etapie French Open z Magnusem Normanem 4:6, 3:6, 6:4, 5:7[15]. Przez większość czasu nad paryskimi kortami latał helikopter, którego hałas przeszkadzał zawodnikom.
Miesiąc później Safin został mistrzem turnieju ATP Masters Series w Toronto (pierwszy jego triumf w tej serii zawodów). W ćwierćfinale pokonał Pete’a Samprasa, a w walce o tytuł sensacyjnego finalistę, Harela Lewiego 6:2, 6:3 w meczu trwającym mniej niż godzinę[16]. Rosjanin przegrał finał zawodów w Indianapolis z Kuertenem 6:3, 6:7(2), 6:7(2)[17].
Rozstawiony z numerem siódmym Rosjanin dnia 11 września 2000 roku zwyciężył w swoim pierwszym turnieju wielkoszlemowym[18]. W finale US Open niespodziewanie wygrał z faworytem, Pete’em Samprasem 6:4, 6:3, 6:3. W drodze do mistrzostwa eliminował między innymi Juana Carlosa Ferrero i Nicolasa Kiefera. Safin został pierwszym rosyjskim tenisistą, który triumfował w Nowym Jorku, najmłodszym finalistą od 1990 roku (wówczas 19-letni Sampras pokonał Agassiego w finale) i przerwał serię ośmiu z rzędu zwycięstw Amerykanina w finałach wielkoszlemowych[19]. Został sklasyfikowany na 2. miejscu w rankingu ATP.
Siedem dni później wygrał turniej w Taszkiencie, zostając pierwszym tenisistą od 1985, który zdobył kolejny zawodowy tytuł tydzień po zwycięstwie w imprezie wielkoszlemowej[20].
Niespodziewanie przegrał w pierwszej rundzie turnieju olimpijskiego w Sydney z Francuzem Fabrice’em Santoro.
W listopadzie został mistrzem turnieju w Sankt Petersburgu oraz imprezy Masters Series w Paryżu. W finałowym pojedynku we Francji pokonał Marka Philippousisa 3:6, 7:6(7), 6:4, 3:6, 7:6(8)[21][22].
Po raz pierwszy w karierze zakwalifikował się do Mistrzostw ATP w Lizbonie kończących sezon i był w nich rozstawiony z pierwszym numerem. W fazie grupowej pokonał Lleytona Hewitta i Alexa Corretję, uległ natomiast Pete’owi Samprasowi. W półfinale zmagań musiał uznać wyższość Andre Agassiego.
4 grudnia, po dwóch tygodniach, utracił pierwsze miejsce w światowej klasyfikacji na rzecz zwycięzcy z Lizbony, Gustavo Kuertena.
Marat Safin wygrał w roku 2000 siedem turniejów w grze pojedynczej (najwięcej spośród wszystkich zawodników), był jedynym, który wywalczył dwa tytuły w serii Masters; został najmłodszym graczem od 1986, który zakończył sezon na 2. miejscu w rankingu; pierwszym zawodnikiem od 1983 poniżej 21 lat, który zdobył przynajmniej siedem mistrzostw w jednym roku; wygrał 73 mecze – najwięcej ze wszystkich tenisistów. Zarobił ponad 3 miliony dolarów.
Został wyróżniony nagrodą ATP za największe postępy.
2001
W styczniu 2001 doszedł do czwartej rundy Australian Open, co pozwoliło mu wrócić na pierwsze miejsce w klasyfikacji ATP[23]. Pozycję tę utracił po sześciu tygodniach, 25 lutego, na rzecz Kuertena.
W czasie półfinałowego meczu w Dubaju z Thomasem Johnassonem w lutym doznał kontuzji pleców, w związku z czym skreczował w finałowym pojedynku z Juanem Carlosem Ferrero, pomimo prowadzenia 3:1 w drugim secie[24]. Do maja wygrał zaledwie dwa spotkania.
Odpadł w trzeciej rundzie French Open, co kosztowało go spadek na trzecie miejsce w klasyfikacji światowej. Po raz pierwszy awansował do ćwierćfinału Wimbledonu, przegrywając z późniejszym mistrzem, Goranem Ivaniseviciem[25]. Latem zmagał się z zapaleniem ścięgien w lewym stawie kolanowym.
Wystąpił w półfinale w Indianapolis i nie obronił punktów z US Open. W Nowym Jorku został pokonany w półfinale przez Samprasa 3:6, 6:7(5), 3:6[26].
Safin zwyciężył zawody w Taszkiencie, wygrywając w decydującym meczu ze swoim rodakiem Kafielnikowem 6:2, 6:2[27]. Był to pierwszy w historii rozgrywek ATP finał turnieju z udziałem dwóch Rosjan. Do końca roku Marat obronił również tytuł z Sankt Petersburga[28], a rok zakończył na 11. miejscu w światowych notowaniach.
22 kwietnia 2001 był ostatnim dniem, w którym Safin zasiadał na fotelu lidera rankingu ATP. Łącznie spędził na pierwszym miejscu dziewięć tygodni, co daje mu 19. wynik w historii tenisa i najlepszy w dziejach Rosji.
2002
W styczniu awansował do swojego drugiego finału wielkoszlemowego, tym razem w Australian Open. W czwartej rundzie wyeliminował Pete’a Samprasa 6:2, 6:4, 6:7(5), 7:6(8)[29], a w półfinale Tommy’ego Haasa 6:7(5), 7:6(4), 3:6, 6:0, 6:2[30]. W dniu swoich 22. urodzin Safin przegrał mecz o tytuł z Thomasem Johanssonem 6:3, 4:6, 4:6, 6:7(4)[31].
Wiosną awansował do swojego pierwszego półfinału w wielkoszlemowym French Open. Mecz o finał przegrał 3:6, 2:6, 4:6 z Juanem Carlosem Ferrero.
Jako wicelider rankingu odpadł w 2. rundzie Wimbledonu.
2003
W styczniu w czasie turnieju w Sydney doznał kontuzji ramienia i walkowerem oddał mecz ćwierćfinałowy z Lee Hyung-taikiem[34]. Z tego samego powodu poddał pojedynek trzeciej rundy Australian Open 2003 jeszcze przed jego rozpoczęciem.
Po serii słabszych występów awansował do decydującego pojedynku w Barcelonie, eliminując po drodze między innymi Gastona Gaudio i Juana Carlosa Ferrero. Mecz o tytuł przegrał z Carlosem Moyą, kreczując po trzech gemach czwartego seta[35] z powodu problemów żołądkowych[36]
W tym roku nie wygrał już żadnego spotkania w grze pojedynczej, walcząc z urazem lewego nadgarstka[37].
2004
Powrót na korty Marat Safin przypieczętował zdobyciem tytułu wicemistrza Australian Open, po raz drugi w karierze. W dniu swoich urodzin, 27 stycznia, zwyciężył lidera rankingu ATP Andy’ego Roddicka 2:6, 6:3, 7:5, 6:7, 6:4, pozbawiając Amerykanina pierwszego miejsca w klasyfikacji[38]. Następnie wyeliminował Andre Agassiego w pięciu setach[39]. W finałowej konfrontacji uległ Rogerowi Federerowi 6:7(3), 4:6, 2:6[40], który został nowym numerem jeden w światowym tenisie[41][42]. Był to trzeci wielkoszlemowy finał z udziałem Safina.
W półfinale w Bangkoku po trzech tie-breakach musiał uznać wyższość Andy’ego Roddicka.
25 października zdobył swój czwarty tytuł w zawodach Masters Series, triumfując w Madrycie[47]. W finałowej rozgrywce pokonał 6:2, 6:4, 6:3 Davida Nalbandiana[48].
W listopadzie zwyciężył w kolejnej takiej imprezie, tym razem w Paryżu[49]. Była to jego trzecia wiktoria w tym turnieju, czym wyrównał rekord Borisa Beckera[50].
21 listopada odpadł w fazie półfinałów mistrzostw ATP w Houston, przegrywając 3:6, 6:7(18) z Rogerem Federerem[51].
Rok zakończył na 4. miejscu w klasyfikacji światowej i nigdy później nie zajmował już wyższego miejsca.
2005
Sezon 2005 Safin rozpoczął od zdobycia swojego drugiego mistrzostwa wielkoszlemowego. W pierwszej rundzie Australian Open wyeliminował wówczas 188. na świecie Novaka Đokovicia 6:0, 6:2, 6:1. W półfinale w dniu urodzin wygrał z liderem rankingu i faworytem Rogerem Federerem w meczu, który wiele mediów określało jako „epicki”[52]. Rosjanin triumfował wynikiem 5:7, 6:4, 5:7, 7:6(6), 9:7 po czterech godzinach i trzydziestu ośmiu minutach, broniąc piłki meczowe w czwartym secie. 30 stycznia w rozgrywce finałowej ograł faworyta publiczności Lleytona Hewitta 1;6, 6:3, 6:4, 6:4 i wywalczył swój ostatni tytuł w Wielkim Szlemie[53].
W finale w Halle w czerwcu Federer zrewanżował się Safinowi za turniej w Melbourne, zdobywając tytuł po trzech setach gry[55].
Z powodu kontuzji kolana zakończył swoje występy w tym sezonie w sierpniu, dochodząc do ćwierćfinału w Cincinnati[56][57].
2006
10 stycznia 2006 ogłosił, że nie przystąpi do obrony tytułu w Australian Open z powodu kontuzji kolana[58].
Powrócił do rywalizacji w lutym w Dubaju, gdzie pokonał piątego w rankingu Nikołaja Dawydienkę, a następnie uległ Olivierowi Rochusowi.
2007
14 lipca ogłosił zakończenie współpracy z dotychczasowym trenerem, Aleksandrem Wołkowem i zatrudnił byłego argentyńskiego tenisistę Hernána Gumy[59].
2008
W kwietniu 2008 awansował do trzeciej rundy w Monachium, a następnie – jako kwalifikant – do trzeciej rundy w Hamburgu.
W czerwcu przedostał się do swojego szóstego półfinału wielkoszlemowego, tym razem na kortach Wimbledonu[60]. W drugiej rundzie sensacyjnie wyeliminował Novaka Đokovicia 6:4, 7:6(3), 6:2[61], następnie w czwartej rundzie Stana Wawrinkę. Mecz o finał przegrał z Rogerem Federerem 3:6, 6:7(3), 4:6[62]. Safin został pierwszym Rosjaninem w historii, który awansował do jednej drugiej finału w Wimbledonie.
Awansował z 75. na 40. miejsce w rankingu ATP.
W październiku został wicemistrzem turnieju w Moskwie, gdzie w decydującym spotkaniu uległ Igorowi Kunicynowi 6:7(6), 7:6(4), 3:6[63][64].
Wśród serii słabych występów w tym roku jego najlepszym wynikiem okazał się półfinał imprezy w Sankt Petersburgu w październiku[69]. Swój ostatni oficjalny mecz w ojczyźnie przegrał z Siergiejem Stachowskim 4:6, 6:4, 4:6[70].
11 listopada 2009 zakończył karierę tenisową[71]. W swoim ostatnim oficjalnym pojedynku na paryskiej hali uległ Juanowi Martinowi del Potro 4:6, 7:5, 4:6[72]. Zajmował wówczas 65. miejsce w klasyfikacji ATP.
Gra podwójna
Marat Safin w swojej karierze występował w turniejach tenisowych w grze podwójnej, a najwyżej w rankingu zajmował 71. miejsce (w kwietniu 2002). W rozgrywkach w tej kategorii wywalczył dwa tytuły: w 2001 w Gstaad z Rogerem Federerem i w 2007 w Moskwie z Dmitrijem Tursunowem (ostatnie zwycięstwo w całej zawodowej karierze).
Czterokrotnie kończył zmagania deblowe w roli wicemistrza: w 1999 w Moskwie z Andriejem Miedwiediewem, w 2001 i 2002 w Sankt Petersburgu z Iraklim Labadze i w 2005 w Halle z Joachimem Johanssonem.
W turniejach wielkoszlemowych najdalej awansował do trzeciej rundy Wimbledonu w 2001.
Puchar Davisa
Marat Safin w latach 1998–2009 regularnie reprezentował Rosję w drużynowych rozgrywkach o Puchar Davisa. Rozegrał łącznie 52 mecze, spośród których 31 zwyciężył.
Zadebiutował w konfrontacji Grupy Światowej ze Stanami Zjednoczonymi w 1998, gdzie trzykrotnie został pokonany, w tym przez Andre Agassiego i Jima Couriera. W 1999 przyczynił się do awansu Rosji do półfinału turnieju, zwyciężając swoje singlowe pojedynki z reprezentantami Niemiec i Słowacji. W jednej drugiej finału jego drużyna została pokonana przez Australijczyków do jednego.
W 2000 Rosjanie zakończyli zmagania w zawodach w fazie ćwierćfinału, gdzie zostali wyeliminowani przez Hiszpanów. Safin przegrał dwa mecze gry pojedynczej, ale zdobył punkt w grze podwójnej w parze z Jewgienijem Kafielnikowem.
W 2001 wystąpił tylko w zwycięskiej konfrontacji ze Słowakami; w singlu uległ Karolowi Kucerze i Dominikowi Hrbatemu, ale triumfował w deblu w duecie z Kafielnikowem.
W 2002 ekipa rosyjska zdobyła Puchar Davisa po raz pierwszy w historii. Safin wziął udział we wszystkich czterech konfrontacjach turniejowych: przeciwko Szwajcarii, Szwecji, Argentynie i broniącej tytułu Francji. Rosjanie przegrywali już 1-2 w meczach, ale zwyciężyli dwa ostatnie pojedynki singlowe. Triumf zapewniła im wygrana Michaiła Jużnego nad Paulem-Henrim Mathieu w pięciu setach[73]. Zostali pierwszą ekipą od 1964 roku, która wygrała trofeum pomimo wyniku 1-2 w konfrontacji.
Rosjanie wypadli z Grupy Światowej w 2004 po porażce w pierwszej rundzie z Białorusinami. Safin został pokonany przez Maksa Mirnego wynikiem 9:11 w piątym secie. W barażach znokautowali drużynę z Tajlandii, nie pozwalając im na wygranie żadnego meczu.
Safin zwyciężył trzy spotkania w konfrontacji pierwszej rundy z Chile w 2005.
W 2006 Rosjanie sięgnęli po swój drugi puchar. W półfinałach Marat zwyciężył Andy’ego Roddicka, a w finale przeciwko Argentynie zdobył punkty, ogrywając Jose Acasuso oraz Agustina Calleri i Davida Nalbandiana w parze z Dmitrijem Tursunowem. Był to pierwszy Puchar Davisa, który Rosjanie wygrali na własnym terytorium[74].
Safin wystąpił w turnieju również w 2007 i 2008 roku, wygrywając po jednym meczu singlowym.
Puchar Hopmana
W 2001 zadebiutował w drużynowym pokazowym turnieju o Puchar Hopmana w parze z Jeleną Lichowcewą. Rosjanie przegrali grupowe konfrontacje z Belgami i Amerykanami, ogrywając jedynie Słowaków. W efekcie zajęli drugie miejsce w swojej grupie i nie awansowali do finału zawodów.
W 2005 Safin i Myskina przegrali wszystkie trzy konfrontacje – przeciwko Argentynie, Niemcom i Włochom. Marat został pokonany we wszystkich sześciu meczach, w jakich wystąpił; natomiast Anastazja trzykrotnie wygrywała swoje pojedynki singlowe.
W 2009 został zaproszony do udziału w turnieju razem ze swoją siostrą, Dinarą. Na otwarcie zmagań triumfowali nad Włochami 2-1 (Flavia Pennetta, Simone Bolelli). W kolejnym starciu ograli 2-1 Tajwan, a następnie okazali się lepsi od Francuzów 2-1 (Alizé Cornet, Gilles Simon). Awansowali do finału, w którym Dominika Cibulková pokonała Dinarę, a Dominik Hrbatý ograł Marata. Meczu mikstów nie rozegrano.
Mecze pokazowe
W październiku 2017 przegrał finał Champions Tour w Royal Albert Hall w Londynie z Juanem Carlosem Ferrero 3:6, 4:6[75].
We wrześniu 2018 zagrał pokazowy mecz w Greenbrier Champions Classic z Carlosem Moyą[76].
Nagrody i wyróżnienia
Otrzymał nagrodę Laureus w kategorii Przełom Roku za swoje osiągnięcia w sezonie 2001[77].
Marat Safin znany był ze swojego wybuchowego zachowania na korcie i łamania rakiet[81]. W czasie całej kariery zniszczył ich ponad tysiąc.
21 lutego 2005 skrytykował media za rozpowszechnianie informacji o spożywaniu przez niego zbyt dużych ilości alkoholu[82].
31 maja 2006 nałożono na niego grzywnę w wysokości 10 tysięcy dolarów za niestawienie się na konferencję prasową po porażce w pierwszej rundzie French Open[83].
21 stycznia 2007 został zobowiązany do uiszczenia kary 2000 dolarów za nieeleganckie wypowiedzi w czasie meczu trzeciej rundy z Andym Roddickiem i tuż po spotkaniu[84].
28 sierpnia 2008 Międzynarodowa Federacja Tenisowa nałożyła na niego karę grzywny w wysokości 2000 dolarów za niesportowe zachowanie w meczu pierwszej rundy US Open z Vince’em Spadea[85]. Rosjanin wszczął awanturę z sędzią, gdy ten wywołał u niego błąd stóp.
4 stycznia 2009 wystąpił w meczu Pucharu Hopmana ze śladami pobicia na twarzy[86]. Rosjanin skomentował, że wdał się w bójkę w Moskwie.
3 września 2009 publicznie stanął w obronie swojej siostry[87]. Dinara została pierwszą liderką rankingu WTA, która odpadła w pierwszej rundzie US Open i spotkała ją za to fala krytyki. Swoje niezadowolenie wyraziła między innymi Serena Williams, która w 2009 dwukrotnie została mistrzynią wielkoszlemową, a zajmowała 2. miejsce w klasyfikacji[88].
19 kwietnia 2016 stanął w obronie swojej reprezentacyjnej koleżanki, Mariji Szarapowej, która została zdyskwalifikowana przez Międzynarodową Federację Tenisową za stosowanie niedozwolonego środka, meldonium[89]. Rosjanin zasugerował, że za wynikiem testów antydopingowych może stać błąd techniczny.
W czerwcu 2016 ocenił, że obecny system sportowy w Rosji powinien być zdemolowany i odbudowany[90].
Związki z tenisem po zakończeniu kariery
7 października 2011 ogłosił, że jego siostra de facto zakończyła już karierę tenisową[91]. Rosjanka poinformowała o zaprzestaniu występów na kortach 6 maja 2014[92].
W czerwcu 2018 został wicemistrzem rywalizacji legend we French Open[93]. W duecie z Jewgienijem Kafielnikowem przegrali mecz o tytuł z Alexem Corretją i Juanem Carlosem Ferrero 3:6, 3:6.
4 grudnia 2011 w wyborach parlamentarnych został wybrany do rosyjskiejDumy VI kadencji. Startował z list partii Jedna Rosja ówczesnego premiera Władimira Putina i reprezentował region Niżnego Nowogrodu, oddalonego od jego rodzinnej Moskwy o 300 kilometrów[96]. Kilka dni wcześniej uczestniczył w ceremonii otwarcia nowoczesnego sportowego kompleksu w tym mieście, nazwanego „Gwiazda”[97].
25 maja 2017 ogłosił, że kończy swoją pracę w parlamencie[98].
Jego rodzicami są Michaił Aleksiejewicz Safin, były menedżer moskiewskiego klubu Spartak i jego żona, Rausa Isłanowa, była tenisistka radziecka, a później trenerka tenisa.
Ma młodszą siostrę Dinarę Safinę, profesjonalną tenisistkę, byłą liderkę rankingu WTA w grze pojedynczej i mistrzynię US Open 2007 w grze podwójnej.
Związany był między innymi z Darią Żukową, córką rosyjskiego oligarchy[100], Anastazją Osipową, rosyjską wokalistką popową[101], Anną Druzyaką, rosyjską modelką[102] i Aidą Garrifuliną, rosyjską śpiewaczką operową[103].
.jpg)
