|
| Państwo
|
 Rosja
|
| Data i miejsce urodzenia
|
12 grudnia 1982
Moskwa
|
| Wzrost
|
185 cm
|
| Gra
|
praworęczny, oburęczny bekhend
|
| Status profesjonalny
|
2000
|
| Zakończenie kariery
|
2017
|
| Trener
|
Witalij Gorin
|
| Gra pojedyncza
|
| Wygrane turnieje
|
7
|
| Najwyżej w rankingu
|
20 (2 października 2006)
|
| Australian Open
|
3R (2007)
|
| Roland Garros
|
3R (2006, 2008, 2014)
|
| Wimbledon
|
4R (2005, 2006)
|
| US Open
|
3R (2003, 2006, 2008, 2013)
|
| Gra podwójna
|
| Wygrane turnieje
|
7
|
| Najwyżej w rankingu
|
36 (16 czerwca 2008)
|
| Australian Open
|
2R (2009, 2014)
|
| Roland Garros
|
SF (2008)
|
| Wimbledon
|
2R (2007, 2008, 2011, 2014)
|
| US Open
|
3R (2008)
|
|
|
Dmitrij Igorowicz Tursunow, ros. Дмитрий Игоревич Турсунов (ur. 12 grudnia 1982 w Moskwie) − rosyjski tenisista, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.
Kariera tenisowa
Karierę tenisową Tursunow rozpoczął w roku 2000, a ostatni turniej zagrał w październiku 2017 w Stockton (impreza rangi ATP Challenger Tour). W 2001 wygrał j pierwsze zawody kategorii ATP Challenger Tour i debiutował w cyklu ATP World Tour, dochodząc w Memphis do ćwierćfinału (pokonał m.in. Grega Rusedskiego i George'a Bastla, przegrał z późniejszym triumfatorem Markiem Philippoussisem).
W 2003 roku Rosjanin debiutował w turniejach wielkoszlemowych, osiągając III rundę US Open, m.in. po pięciosetowym zwycięstwie nad byłym liderem rankingu światowego Gustavo Kuertenem. Kolejne sukcesy w cyklu ATP Challenger Tour (wygrane w Mandeville i San Antonio) dały mu na koniec 2003 roku miejsce w pierwszej setce na świecie.
W 2004 roku Rosjanin po raz pierwszy osiągnął finał rozgrywek ATP World Tour, podczas rywalizacji deblowej w Waszyngtonie. Wspólnie z Travisem Parrottem przegrał finałowy pojedynek z południowoafrykańską parą, Chrisem Haggardem oraz Robbiem Koenigiem.
Jesienią 2005 roku Tursunow zadebiutował w reprezentacji Rosji w półfinale Pucharu Davisa przeciwko Chorwacji. Swój singlowy pojedynek wygrał nad Ivo Karloviciem, lecz w deblu przegrał razem z Igorem Andriejewem z duetem Mario Ančić-Ivan Ljubičić. Ostatecznie Chorwaci awansowali do finału wygrywając rywalizację 3:2. W tym samym okresie Tursunow awansował do finału gry podwójnej w Pekinie. Partnerem deblowym Rosjanina był Michaił Jużny, lecz w rundzie finałowej przegrał z Justinem Gimelstobem i Nathanem Healeyem.
W połowie czerwca 2006 roku Tursunow uzyskał finał debla w Nottingham, turnieju rozgrywanym na nawierzchni trawiastej. Będąc w parze z Igorem Kunicynem uległ jednak w finale Jonatanowi Erlichowi i Andy'emu Ramowi. Miesiąc później Rosjanin po raz pierwszy osiągnął finał singla, podczas rozgrywek w Los Angeles (porażka z Tommym Haasem), a pod koniec września wygrał turniej w Mumbaju, eliminując po drodze m.in. Tommy'ego Robredo, a w finale Tomáša Berdycha. W tym samym roku zdobył również z drużyną Puchar Davisa. Zespół rosyjski wyeliminował odpowiednio Holandię, Francję, USA, a w finale Argentynę. Tursunow odniósł kilka znaczących zwycięstw, m.in. w półfinale przeciwko USA w pojedynku z Andym Roddickiem (wynik meczu 6:3, 6:4, 5:7, 3:6, 17:15 dla Tursunowa).
Na początku sezonu 2007 razem z Nadieżdią Pietrową zdobył Puchar Hopmana. W finale Rosjanie wygrali nad Hiszpanią 2:0, a Tursunow pokonał w swoim meczu Tommy'ego Robredo. Pod koniec lipca Rosjanin wygrał swój drugi turniej singlowy rangi ATP World Tour, na kortach w Indianapolis, zwyciężając w finale Kanadyjczyka Franka Dancevica. We wrześniu odniósł kolejny triumf, w Bangkoku, po wygranej w decydującym meczu nad Benjaminem Beckerem. W październiku wygrał zawody deblowe w Moskwie, razem z Maratem Safinem.
Sezon 2008 Tursunow rozpoczął od zwycięstwa w Sydney, eliminując po drodze m.in. Richarda Gasqueta, a w finale Chrisa Guccione'a. W lutym, wspólnie z Tomášem Berdychem zdobył deblowy tytuł w Rotterdamie. W lipcu dotarł do finału gry pojedynczej w Indianapolis, po wyeliminowaniu m.in. Jamesa Blake'a. W finale nie sprostał Gilles'owi Simonowi. Na przełomie września i października Rosjanin wygrał turniej w Metzu, gdzie w finale pokonał Paula-Henriego Mathieu.
Rok 2009 Tursunow zakończył z jednym singlowym zwycięstwem, w Eastbourne, pokonując w finale Franka Dancevica. Ponadto Rosjanin wygrał również dwa deblowe turnieje, w lutym z Rikiem de Voestem w Dubaju oraz w lipcu z Ernestsem Gulbisem w Indianapolis.
W roku 2010 Rosjanin osiągnął dwa finały gry podwójnej. Najpierw w Tokio, gdzie wspólnie z Andreasem Seppim przegrał w finale z Erikiem Butoracem i Jeanem-Julienem Rojerem, a potem w Moskwie, pokonując w finale Janko Tipsarevicia oraz Viktora Troickiego. Partnerem deblowym Tursunowa był wówczas Igor Kunicyn.
Po blisko dwóch latach, w połowie czerwca 2011 roku Tursunow wygrał rozgrywki singlowe, podczas rywalizacji w 's-Hertogenbosch, na nawierzchni trawiastej. Spotkanie finałowe zakończyło się zwycięstwem Rosjanina nad Ivanem Dodigiem.
Pierwszy finał do jakiego Tursunow dotarł w 2012 roku miał miejsce w 's-Hertogenbosch w ramach rozgrywek gry podwójnej. Razem z Juanem Sebastiánem Cabalem został pokonany przez Roberta Lindstedta i Horię Tecău.
W 2013 roku pierwszy finał z udziałem Rosjanina miał miejsce w maju, w Monachium w grze podwójnej. Partnerem Tursunowa był Jarkko Nieminen, a w finale pokonali 6:1, 6:4 Erica Butoraca i Markosa Pagdatisa.
Pod koniec października 2015 roku Tursunow został mistrzem gry podwójnej w Moskwie razem z Andriejem Rublowem. Decydujący mecz Rosjanie wygrali z deblem Radu Albot–František Čermák.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów Tursunow był na początku października 2006 roku na 20. miejscu, z kolei w zestawieniu deblistów w połowie czerwca 2008 roku zajmował 36. pozycję. Stosunkowo często musi rezygnować ze startów turniejowych ze względu na kontuzje.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda
|
| Wielki Szlem
|
| Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
|
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
|
ATP International Series /
ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (7–2)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Finalista
|
1.
|
30 lipca 2006
|
Los Angeles
|
Twarda
|
 Tommy Haas
|
6:4, 5:7, 3:6
|
| Zwycięzca
|
1.
|
1 października 2006
|
Mumbaj
|
Twarda
|
 Tomáš Berdych
|
6:3, 3:6, 7:6(5)
|
| Zwycięzca
|
2.
|
29 lipca 2007
|
Indianapolis
|
Twarda
|
 Frank Dancevic
|
6:4, 7:5
|
| Zwycięzca
|
3.
|
30 września 2007
|
Bangkok
|
Twarda (hala)
|
Benjamin Becker
|
6:2, 6:1
|
| Zwycięzca
|
4.
|
12 stycznia 2008
|
Sydney
|
Twarda
|
 Chris Guccione
|
7:6(3), 7:6(4)
|
| Finalista
|
2.
|
20 lipca 2008
|
Indianapolis
|
Twarda
|
 Gilles Simon
|
4:6, 4:6
|
| Zwycięzca
|
5.
|
5 października 2008
|
Metz
|
Twarda (hala)
|
Paul-Henri Mathieu
|
7:6(6), 1:6, 6:4
|
| Zwycięzca
|
6.
|
20 czerwca 2009
|
Eastbourne
|
Trawiasta
|
Frank Dancevic
|
6:3, 7:6(5)
|
| Zwycięzca
|
7.
|
19 czerwca 2011
|
's-Hertogenbosch
|
Trawiasta
|
 Ivan Dodig
|
6:3, 6:2
|
Gra podwójna (7–5)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partner |
Przeciwnicy |
Wynik finału
|
| Finalista
|
1.
|
22 sierpnia 2004
|
Waszyngton
|
Twarda
|
 Travis Parrott
|
 Chris Haggard
Robbie Koenig
|
6:7(3), 1:6
|
| Finalista
|
2.
|
18 września 2005
|
Pekin
|
Twarda
|
Michaił Jużny
|
Justin Gimelstob
Nathan Healey
|
6:4, 3:6, 2:6
|
| Finalista
|
3.
|
25 czerwca 2006
|
Nottingham
|
Trawiasta
|
Igor Kunicyn
|
 Jonatan Erlich
Andy Ram
|
3:6, 2:6
|
| Zwycięzca
|
1.
|
14 października 2007
|
Moskwa
|
Twarda (hala)
|
Marat Safin
|
Tomáš Cibulec
Lovro Zovko
|
6:4, 6:2
|
| Zwycięzca
|
2.
|
24 lutego 2008
|
Rotterdam
|
Twarda (hala)
|
Tomáš Berdych
|
Philipp Kohlschreiber
Michaił Jużny
|
7:5, 3:6, 10–7
|
| Zwycięzca
|
3.
|
1 marca 2009
|
Dubaj
|
Twarda
|
Rik de Voest
|
Martin Damm
 Robert Lindstedt
|
4:6, 6:3, 10–5
|
| Zwycięzca
|
4.
|
25 lipca 2009
|
Indianapolis
|
Twarda
|
 Ernests Gulbis
|
Ashley Fisher
Jordan Kerr
|
6:4, 3:6, 11–9
|
| Finalista
|
4.
|
10 października 2010
|
Tokio
|
Twarda
|
 Andreas Seppi
|
Eric Butorac
 Jean-Julien Rojer
|
3:6, 2:6
|
| Zwycięzca
|
5.
|
24 października 2010
|
Moskwa
|
Twarda (hala)
|
Igor Kunicyn
|
 Janko Tipsarević
Viktor Troicki
|
7:6(8), 6:3
|
| Finalista
|
5.
|
23 czerwca 2012
|
's-Hertogenbosch
|
Trawiasta
|
 Juan Sebastián Cabal
|
Robert Lindstedt
 Horia Tecău
|
3:6, 6:7(1)
|
| Zwycięzca
|
6.
|
5 maja 2013
|
Monachium
|
Ceglana
|
 Jarkko Nieminen
|
 Markos Pagdatis
Eric Butorac
|
6:1, 6:4
|
| Zwycięzca
|
7.
|
25 października 2015
|
Moskwa
|
Twarda (hala)
|
Andriej Rublow
|
 Radu Albot
František Čermák
|
2:6, 6:1, 10–6
|
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne:
