|
| Państwo
|
 Francja
|
| Data i miejsce urodzenia
|
12 stycznia 1982
Strasburg
|
| Wzrost
|
185 cm
|
| Gra
|
praworęczny, oburęczny bekhend
|
| Status profesjonalny
|
1999
|
| Zakończenie kariery
|
październik 2017
|
| Trener
|
Olivier Malcor
|
| Gra pojedyncza
|
| Wygrane turnieje
|
4
|
| Najwyżej w rankingu
|
12 (7 kwietnia 2008)
|
| Australian Open
|
4R (2006, 2008)
|
| Roland Garros
|
4R (2002, 2008)
|
| Wimbledon
|
4R (2007, 2010)
|
| US Open
|
3R (2004, 2010)
|
| Gra podwójna
|
| Wygrane turnieje
|
1
|
| Najwyżej w rankingu
|
93 (1 lutego 2016)
|
| Australian Open
|
1R (2005, 2009, 2017)
|
| Roland Garros
|
2R (2002)
|
| Wimbledon
|
1R (2003, 2007, 2016)
|
| US Open
|
1R (2004, 2007–2009, 2016)
|
|
|
Paul-Henri Mathieu (ur. 12 stycznia 1982 w Strasburgu) – francuski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Pekinu (2008).
Kariera tenisowa
Jako junior Mathieu wygrał w 2000 roku Rolanda Garrosa w grze pojedynczej chłopców, gdzie w finale pokonał Tommy'ego Robredo.
W gronie zawodowców Francuz pierwsze sukcesy zaczął odnosić w 2002 roku, wygrywając dwa turnieje kategorii ATP World Tour, najpierw w Moskwie, a potem w Lyonie oraz osiągając IV rundę Rolanda Garrosa. Dzięki tym wynikom oraz ukończeniu sezonu na 36. miejscu w rankingu ATP otrzymał miano „debiutanta roku” (ATP Newcomer of the Year)[1]. W grudniu tegoż sezonu Mathieu został powołany do reprezentacji Francji na finał Pucharu Davisa przeciwko Rosji. Mathieu oba pojedynki singlowe przegrał, najpierw z Maratem Safinem, a następnie z Michaiłem Jużnym. Ostatecznie Rosjanie wygrali rywalizację 3:2.
Rok 2003 Francuz ukończył pod koniec czołowej setki rankingu, na 83. miejscu dochodząc do jednego finału, w Palermo. Finałowe spotkanie przegrał z Nicolásem Massú. W kolejnym sezonie Mathieu zmagał się głównie z kontuzjami, natomiast w 2005 roku powrócił na korty osiągając m.in. półfinał rozgrywek ATP Masters Series w Montrealu.
Podczas Australian Open z 2006 roku Mathieu awansował do IV rundy, ponosząc porażkę ze Sébastienem Grosjeanem. W maju, na kortach Rolanda Garrosa Francuz w pojedynku III rundy stoczył blisko pięciogodzinny mecz z Rafaelem Nadalem zakończony wynikiem 5:7, 6:4, 6:4, 6:4 dla Hiszpana. Po spotkaniu stacje telewizyjne, jak i komentatorzy stwierdzili, że był to klasyk tenisa[2].
Trzecie singlowe zwycięstwo Mathieu wywalczył w kwietniu 2007 roku w Casablance. Finałowy pojedynek wygrał z Albertem Montañésem. W sierpniu Francuz triumfował w Gstaad, pokonując w spotkaniu o tytuł Andreasa Seppiego. W tym samym sezonie Mathieu doszedł ponadto do finału w Moskwie oraz IV rundy Wimbledonu. Rok zakończył na 25. miejscu w zestawieniu ATP.
Na początku 2008 roku Mathieu osiągnął IV rundę Australian Open. Dnia 7 kwietnia tego roku został sklasyfikowany na najwyższej pozycji w swojej karierze, na 12. miejscu. W czerwcu dotarł do IV rundy Rolanda Garrosa. Podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie awansował do ćwierćfinału, eliminując m.in. Nikołaja Dawydienkę. Spotkanie o awans do półfinału zakończyło się porażką Francuza z Fernando Gonzálezem. W połowie września Mathieu wygrał swój pierwszy deblowy turniej, w Bukareszcie. Wspólnie z Nicolasem Devilderem pokonali w finale Mariusza Fyrstenberga i Marcina Matkowskiego. W następnym miesiącu Mathieu doszedł do finału singla w Metzu pokonany przez Dmitrija Tursunowa. Sezon ukończył na 31. pozycji w rankingu gry pojedynczej.
W 2009 roku Mathieu dotarł do jednego singlowego finału, w Hamburgu, w którym uległ Nikołajowi Dawydience, a sezon ukończył jako 33. tenisista na świecie. W 2010 roku Mathieu awansował w lipcu do IV rundy Wimbledonu. W tym samym miesiącu dotarł również do finału debla w Hamburgu, partnerując Jérémy'emu Chardy'emu. Finałowy mecz francuska para przegrała z duetem Marc López-David Marrero. Do marca tego roku Mathieu nie wystąpił w żadnym turnieju z powodu urazu. W 2011 roku Francuz nie rozegrał ani jednego meczu, zmagając się z przewlekłą kontuzją kolana.
Na początku sierpnia 2015 roku, po sześciu latach, Mathieu awansował do finału zawodów ATP World Tour, w Kitzbühel. Do turnieju dostał się przez kwalifikacje, jednak spotkanie o tytuł przegrał 6:2, 2:6, 2:6 z Philippem Kohlschreiberem. Sześć miesięcy później, w sezonie 2016 Francuz zagrał w finale zawodów w Montpellier, lecz uległ Richardowi Gasquetowi.
Ostatni mecz w karierze Francuz rozegrał podczas finałowej rundy eliminacji do turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu w październiku 2017, przegrywając 3:6, 4:6 z Vaskiem Pospisilem[3].
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda
|
| Wielki Szlem
|
| Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
|
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
|
ATP International Series /
ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (4–6)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Zwycięzca
|
1.
|
6 października 2002
|
Moskwa
|
Dywanowa (hala)
|
 Sjeng Schalken
|
4:6, 6:2, 6:0
|
| Zwycięzca
|
2.
|
13 października 2002
|
Lyon
|
Dywanowa (hala)
|
 Gustavo Kuerten
|
4:6, 6:3, 6:1
|
| Finalista
|
1.
|
28 września 2003
|
Palermo
|
Ceglana
|
 Nicolás Massú
|
6:1, 2:6, 6:7(0)
|
| Zwycięzca
|
3.
|
29 kwietnia 2007
|
Casablanca
|
Ceglana
|
 Albert Montañés
|
6:1, 6:1
|
| Zwycięzca
|
4.
|
15 lipca 2007
|
Gstaad
|
Ceglana
|
 Andreas Seppi
|
6:7(1), 6:4, 7:5
|
| Finalista
|
2.
|
14 października 2007
|
Moskwa
|
Twarda (hala)
|
 Nikołaj Dawydienko
|
5:7, 6:7(9)
|
| Finalista
|
3.
|
5 października 2008
|
Metz
|
Twarda (hala)
|
Dmitrij Tursunow
|
6:7(6), 6:1, 4:6
|
| Finalista
|
4.
|
26 lipca 2009
|
Hamburg
|
Ceglana
|
Nikołaj Dawydienko
|
4:6, 2:6
|
| Finalista
|
5.
|
8 sierpnia 2015
|
Kitzbühel
|
Ceglana
|
 Philipp Kohlschreiber
|
6:2, 2:6, 2:6
|
| Finalista
|
6.
|
7 lutego 2016
|
Montpellier
|
Twarda (hala)
|
Richard Gasquet
|
5:7, 4:6
|
Gra podwójna (1–1)
Przypisy
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne:
