|
| Państwo
|
 Holandia
|
| Data i miejsce urodzenia
|
8 września 1976
Weert
|
| Wzrost
|
193 cm
|
| Gra
|
praworęczna, jednoręczny bekhend
|
| Status profesjonalny
|
1994
|
| Zakończenie kariery
|
29 marca 2007
|
| Gra pojedyncza
|
| Wygrane turnieje
|
9
|
| Najwyżej w rankingu
|
11 (21 kwietnia 2003)
|
| Australian Open
|
4R (2004)
|
| Roland Garros
|
3R (1999, 2002, 2003)
|
| Wimbledon
|
QF (2002–2004)
|
| US Open
|
SF (2002)
|
| Gra podwójna
|
| Wygrane turnieje
|
6
|
| Najwyżej w rankingu
|
21 (20 maja 2002)
|
| Australian Open
|
3R (2002)
|
| Roland Garros
|
2R (1996, 2001)
|
| Wimbledon
|
QF (2001)
|
| US Open
|
SF (2001)
|
|
|
Sjeng Schalken (ur. 8 września 1976 w Weert) – holenderski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa.
Kariera tenisowa
Wysoki (193 cm), praworęczny Holender, z bekhendem granym jedną ręką, dysponował mocnym serwisem ułatwiającym zdobywanie punktów na szybkich podłożach (chociaż nie grał za często wolejem). Regularne uderzenia z głębi kortu dawały z kolei podstawę do skutecznej walki na nawierzchni ziemnej.
Schalken w gronie juniorów sezon 1994 zakończył na 9. miejscu w rankingu młodzieżowym, z tytułem mistrzowskim na US Open 1994 i półfinałem Wimbledonu 1994. W tymże roku debiutował w gronie tenisistów profesjonalnych i odniósł pierwsze zwycięstwo w turnieju ATP Challenger Tour.
W 1995 wygrał swój pierwszy turniej rangi ATP World Tour w Walencji, po finałowym zwycięstwie nad Gilbertem Schallerem. Dało mu to awans do czołowej pięćdziesiątki rankingu światowego. Zarówno w 1995, jak i w kolejnym sezonie, jako niespełna 20–latek, był najmłodszym zwycięzcą turnieju w głównym cyklu (w 1996 wygrał w Dżakarcie).
W 1997 wygrał turniej w Bostonie, pokonując po drodze m.in. Àlexa Corretję i Marcelo Ríosa. W sezonie 1998 osiągnął dwa półfinały i pięć ćwierćfinałów w cyklu ATP World Tour, turniej wygrał natomiast na początku sezonu 1999 – w Auckland nie stracił seta, a w finale okazał się lepszy od Tommy'ego Haasa. W 2000, głównie dzięki zwycięstwu w Tokio i finałowi w Szanghaju, po raz pierwszy w karierze został pierwszym zawodnikiem w Holandii, przerywając ośmioletni okres dominacji Richarda Krajicka. Zapisał się w t.r. także w historii Wimbledonu – w 3 rundzie uległ Markowi Philippoussisowi po meczu trwającym 5 godzin i 5 minut[1]. Ostatni, piąty set Philippoussis wygrał 20:18.
W 2001 Schalken był w finale turnieju w Waszyngtonie (w półfinale pokonał Andre Agassiego, w finale przegrał z Andym Roddickiem), na koniec sezonu wygrał natomiast halową imprezę w Sztokholmie (w drodze do finału nie stracił seta, w samym finale pokonał Jarkko Nieminena w pięciu setach).
Latem sezonu 2002 Schalken awansował do półfinału londyńskiego turnieju Queen’s Club (przegrał z Lleytonem Hewittem), wygrał turniej w ’s-Hertogenbosch (pierwszy wygrany turniej przed własną publicznością, w ćwierćfinale pokonał Rogera Federera, w finale Arnauda Clémenta), osiągnął pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał na Wimbledonie. Poprzednio, startując od Wimbledonu 1995 we wszystkich turniejach wielkoszlemowych, nigdy nie doszedł dalej niż do 3 rundy. W Wimbledonie 2002 pokonał m.in. kończącego karierę Michaela Changa, a w ćwierćfinale był bliski pokonania Hewitta (który ostatecznie został triumfatorem turnieju). Schalken przegrał dwa pierwsze sety ćwierćfinału z Hewittem, Australijczyk miał już także przewagę przełamania w trzeciej partii, a jednak mecz wygrał dopiero 7:5 w piątym secie[2]. Podczas US Open 2002 tenisista holenderski osiągnął półfinał (jako pierwszy Holender od czasu Toma Okkera w 1971)[3]. Pokonał m.in. Marka Philippoussisa, Gustavo Kuertena i w ćwierćfinale Fernando Gonzáleza (w pięciu setach, z których trzy, w tym decydujący, kończyły się tie-breakami). W meczu półfinałowym uległ zmierzającemu po swoje czternaste wielkoszlemowe zwycięstwo Pete'owi Samprasowi. Po turnieju US Open Holender awansował po raz pierwszy w karierze do czołowej dwudziestki rankingu i utrzymał tę pozycję do końca sezonu, dochodząc jeszcze do finału turnieju w Moskwie.
W sezonie 2003 po raz pierwszy w karierze Schalken wygrał w jednym roku dwa turnieje (w ’s-Hertogenbosch ponownie pokonał w finale Clémenta, w Costa Do Sauipe Schüttlera), był także w dwóch ćwierćfinałach wielkoszlemowych (na Wimbledonie 2003 pokonał m.in. Schüttlera (wówczas nr 5. ATP), przegrał z Federerem, w US Open 2002 ponownie pokonał Schüttlera, a uległ Roddickowi). W kwietniu 2003 osiągnął najwyższą pozycję w rankingu – nr 11.
Po sezonie 2003 Schalken częściej zmagał się z kontuzjami. Doszedł do ćwierćfinału Wimbledonu 2004 (trzeci z rzędu na tych kortach). W sezonie 2004 wypadł z czołowej pięćdziesiątki rankingu ATP, a w 2005 z setki rankingu. Kontynuował jednak starty w 2006, również w zawodach z serii ATP Challenger Tour.
Sjeng Schalken jako deblista wygrał sześć turniejów o randze ATP World Tour, był w dalszych trzech finałach. Najlepsze rezultaty osiągał w parze z rodakiem Paulem Haarhuisem – wygrali wspólnie pięć turniejów (z czego trzy w 2001) i byli w półfinale US Open 2001. Również w 2001 Schalken był w ćwierćfinale gry podwójnej na Wimbledonie, ale w parze z Juanem Balcellsem. W maju 2002 został sklasyfikowany na 21. miejscu w rankingu deblistów.
W latach 1996–2005 Schalken regularnie grał w reprezentacji w Pucharze Davisa. Debiutował jako deblista (w parze z Janem Siemerinkiem) w meczu z Nową Zelandią, ale występował przede wszystkim w grze pojedynczej (w sporadycznych startach deblowych partnerował Haarhuisowi). Zdobył w meczach reprezentacji szereg ważnych punktów, głównie zapewniających Holandii utrzymanie w grupie światowej. Przyczynił się także do osiągnięcia półfinału Pucharu Davisa w 2001. W półfinale przegrał z Francuzem Nicolasem Escudé (6:8 w piątym secie), co przy końcowym zwycięstwie Francji 3:2 miało kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia[4][5]. W 1 rundzie Pucharu Davisa 2005 Schalken zdobył dwa punkty singlowe przeciwko Szwajcarom, oba mecze wygrywając w pięciu setach. Bilans Schalkena w Pucharze Davisa wyniósł 21 zwycięstw i 13 porażek.
W latach 2001–2002 Schalken zasiadał w radzie zawodników ATP. Od listopada 2003 jest żonaty. Ogłosił zakończenie kariery 29 marca 2007.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda
|
| Wielki Szlem
|
| Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
|
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
|
ATP International Series /
ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (9–3)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Zwycięzca
|
1.
|
8 października 1995
|
Walencja
|
Ceglana
|
 Gilbert Schaller
|
6:4, 6:2
|
| Zwycięzca
|
2.
|
14 stycznia 1996
|
Dżakarta
|
Twarda
|
 Junus al-Ajnawi
|
6:3, 6:2
|
| Zwycięzca
|
3.
|
24 sierpnia 1997
|
Boston
|
Twarda
|
 Marcelo Ríos
|
7:5, 6:3
|
| Zwycięzca
|
4.
|
18 stycznia 1999
|
Auckland
|
Twarda
|
 Tommy Haas
|
6:4, 6:4
|
| Zwycięzca
|
5.
|
15 października 2000
|
Tokio
|
Twarda
|
 Nicolás Lapentti
|
6:4, 3:6, 6:1
|
| Finalista
|
1.
|
22 października 2000
|
Szanghaj
|
Twarda
|
 Magnus Norman
|
4:6, 6:4, 3:6
|
| Finalista
|
2.
|
19 sierpnia 2001
|
Waszyngton
|
Twarda
|
 Andy Roddick
|
2:6, 3:6
|
| Zwycięzca
|
6.
|
28 października 2001
|
Sztokholm
|
Twarda (hala)
|
 Jarkko Nieminen
|
3:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:3
|
| Zwycięzca
|
7.
|
23 czerwca 2002
|
’s-Hertogenbosch
|
Trawiasta
|
 Arnaud Clément
|
3:6, 6:3, 6:2
|
| Finalista
|
3.
|
6 października 2002
|
Moskwa
|
Dywanowa (hala)
|
Paul-Henri Mathieu
|
6:4, 2:6, 0:6
|
| Zwycięzca
|
8.
|
22 czerwca 2003
|
’s-Hertogenbosch
|
Trawiasta
|
Arnaud Clément
|
6:3, 6:4
|
| Zwycięzca
|
9.
|
14 września 2003
|
Costa do Sauípe
|
Twarda
|
Rainer Schüttler
|
6:2, 6:4
|
Gra podwójna (6–3)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partner |
Przeciwnicy |
Wynik finału
|
| Zwycięzca
|
1.
|
30 lipca 1995
|
Amsterdam
|
Ceglana
|
Marcelo Ríos
|
 Wayne Arthurs
 Neil Broad
|
4:6, 2:6
|
| Finalista
|
1.
|
20 września 1998
|
Taszkent
|
Twarda
|
 Kenneth Carlsen
|
 Stefano Pescosolido
Laurence Tieleman
|
5:7, 6:4, 5:7
|
| Zwycięzca
|
2.
|
8 sierpnia 1999
|
Amsterdam
|
Ceglana
|
Paul Haarhuis
|
Devin Bowen
 Ejal Ran
|
6:3, 6:2
|
| Zwycięzca
|
3.
|
22 października 2000
|
Szanghaj
|
Twarda
|
Paul Haarhuis
|
 Petr Pála
Pavel Vízner
|
6:2, 3:6, 6:4
|
| Finalista
|
2.
|
11 marca 2001
|
Scottsdale
|
Twarda
|
Marcelo Ríos
|
Donald Johnson
Jared Palmer
|
6:7(3), 2:6
|
| Zwycięzca
|
4.
|
4 lutego 2001
|
Mediolan
|
Dywanowa (hala)
|
Paul Haarhuis
|
Johan Landsberg
 Tom Vanhoudt
|
7:6(5), 7:6(4)
|
| Zwycięzca
|
5.
|
24 czerwca 2001
|
’s-Hertogenbosch
|
Trawiasta
|
Paul Haarhuis
|
Martin Damm
Cyril Suk
|
6:4, 6:4
|
| Zwycięzca
|
6.
|
22 lipca 2001
|
Amsterdam
|
Ceglana
|
Paul Haarhuis
|
 Àlex Corretja
 Luis Lobo
|
6:4, 6:2
|
| Finalista
|
3.
|
3 sierpnia 2003
|
Los Angeles
|
Twarda
|
Joshua Eagle
|
Jan-Michael Gambill
Travis Parrott
|
4:6, 6:3, 5:7
|
Przypisy
Bibliografia
