Àlex Corretja
|
| Państwo
|
 Hiszpania
|
| Data i miejsce urodzenia
|
11 kwietnia 1974
Barcelona
|
| Wzrost
|
180 cm
|
| Gra
|
praworęczna, jednoręczny bekhend
|
| Status profesjonalny
|
1991
|
| Zakończenie kariery
|
2005
|
| Gra pojedyncza
|
| Wygrane turnieje
|
17
|
| Najwyżej w rankingu
|
2 (1 lutego 1999)
|
| Australian Open
|
3R (1998)
|
| Roland Garros
|
F (1998, 2001)
|
| Wimbledon
|
2R (1994, 1996)
|
| US Open
|
QF (1996)
|
| Gra podwójna
|
| Wygrane turnieje
|
3
|
| Najwyżej w rankingu
|
50 (9 czerwca 1997)
|
| Australian Open
|
3R (1998)
|
| Wimbledon
|
3R (1996)
|
| US Open
|
3R (1996)
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
|
|
Àlex Corretja Verdegay (ur. 11 kwietnia 1974 w Barcelonie) – hiszpański tenisista narodowości katalońskiej, finalista wielkoszlemowego French Open w grze pojedynczej, wicelider rankingu światowego, medalista olimpijski w grze podwójnej z Sydney (2000), zdobywca Pucharu Davisa.
Od grudnia 2001 roku jest żonaty (z Martą Cors), ma dwie córki (Aroę, ur. 2003 i Carlę, ur. 2005).
Kariera tenisowa
Jako junior wygrał turniej Orange Bowl do lat 16 w 1990 roku.
W zawodowym gronie tenisistów Corretja występował w latach 1991–2005.
Pierwszy finał rangi ATP World Tour osiągnął w 1992 roku w Guaruji, przegrywając z Carstenem Arriensem. Wynik ten dał Hiszpanowi awans do czołowej setki rankingu światowego.
W 1993 roku osiągnął 2 półfinały i 4 ćwierćfinały rozgrywek ATP World Tour. Przełomowy w jego karierze okazał się kolejny sezon – w 1994 roku był w półfinałach w Meksyku, Barcelonie, Madrycie, Indianapolis, Atenach i Santiago, a jesienią w finale w Palermo (przegrał z Alberto Berasateguiem). W listopadzie 1994 roku wygrał swój pierwszy turniej, pokonując w finale w Buenos Aires Javiera Franę.
W 1995 roku Corretja był w 4 rundzie wielkoszlemowego French Open, a w turnieju w Gstaad pokonał Thomasa Mustera, przerywając serię 40 zwycięstw na kortach ziemnych tego zawodnika. W 1996 roku głównie dzięki 3 finałom turniejowym (Hamburg, Kitzbühel, Marbella) znalazł się po raz pierwszy w czołowej dwudziestce rankingu światowego (nr 19. w październiku 1996 roku). Był również w ćwierćfinale US Open, gdzie uległ Pete’owi Samprasowi w pięciosetowym pojedynku, w którym Amerykanin zmagał się z kłopotami zdrowotnymi, a Hiszpan nie wykorzystał piłki meczowej.
W 1997 roku Corretja awansował już do najlepszej dziesiątki na świecie po zwycięstwie w Rzymie. W finale pokonał Marcelo Ríosa. W ciągu tego sezonu był w 5 finałach turniejowych, z czego 3 wygrał.
W sezonie 1998 tenisista hiszpański wygrał 5 turniejów, w dalszych 2 dochodził do finałów. Jeden z tych finałów osiągnął w wielkoszlemowym French Open, gdzie pokonał m.in. Hernána Gumy’ego w pojedynku 3 rundy, trwającym 5 godzin i 31 minut. Mecz ten (wygrany przez Corretję 6:1, 5:7, 6:7, 7:5, 9:7) stał się na kilka lat rekordem turnieju pod względem długości (później wynik ten poprawili Fabrice Santoro i Arnaud Clément). W dalszych rundach Corretja pokonał Jasona Stoltenberga, Filipa Dewulfa, a w półfinale Cédrica Pioline’a. W finale nie sprostał Carlosowi Moi, przegrywając 3:6, 5:7, 3:6. W lipcu triumfował w Gstaad, pokonując w finale Borisa Beckera. Podczas turniejów latem rozgrywanych w Stanach Zjednoczonych wygrał imprezę w Indianapolis, pokonując w finale Andre Agassiego i dochodząc do 4 rundy US Open (ponownie przegrał z Moyą). W październiku Corretja wygrał halowy turniej w Lyonie po finale z Tommym Haasem. Wyniki te dały mu awans do turnieju ATP World Tour World Championships. Zawody rozpoczął od zwycięstwa nad Andre Agassim (który skreczował w trzecim secie). Następnie przegrał pojedynek z Timem Henmanem, ale dzięki zwycięstwu nad rezerwowym Albertem Costą wyszedł z grupy. W półfinale pokonał lidera rankingu Pete’a Samprasa, a w decydującym meczu zrewanżował się Carlosowi Moi za porażkę w finale French Open. Corretja wygrał finał 3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5, a po turnieju awansował na 3. miejsce w rankingu światowym. Pozycję tę poprawił o jeszcze jedno miejsce na początku lutego 1999 roku.
Sezon 1999 był mniej udany dla Hiszpana, który dotarł do 3 finałów, był w ćwierćfinale French Open, ale żadnej imprezy nie wygrał.
W 2000 roku Corretja został mistrzem 5 turniejów, w tym imprezy w Indian Wells, gdzie wyeliminował m.in. zajmującego 3. miejsce w rankingu Magnusa Normana, a w finale Thomasa Enqvista. Po raz kolejny osiągnął ćwierćfinał French Open. Latem wygrał turnieje w Gstaad, Kitzbühel i Waszyngtonie. Ponownie wystąpił w turnieju Tennis Masters Cup, tym razem odpadając po meczach grupowych (wygrał z Lleytonem Hewittem, przegrał z Pete’em Samprasem i Maratem Safinem).
W 2001 roku po raz drugi dotarł do finału French Open. W drodze do finału pokonał m.in. Mariano Zabaletę, Fabrice’a Santoro, w ćwierćfinale Rogera Federera, w półfinale Sébastiena Grosjeana. Przegrał finał, rozgrywany w wietrznych warunkach, z Gustavo Kuertenem w czterech setach. W lipcu 2001 roku Corretja zwyciężył w Amsterdamie w finale pokonując Junusa al-Ajnawiego.
Ostatnie turnieje Corretja wygrał w 2002 roku – w Kitzbühel i Gstaad. Wygrał łącznie 17 turniejów w cyklu ATP World Tour, był także w 13 finałach.
W grze podwójnej odniósł 3 zwycięstwa turniejowe, a 4 razy przegrywał finały.
W 2000 roku w parze z Albertem Costą zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Sydney. w meczu półfinałowym Hiszpanie ulegli czołowej australijskiej parze Todd Woodbridge–Mark Woodforde, ale w pojedynku o brąz okazali się lepsi od reprezentantów RPA Johna-Laffnie de Jagera i Davida Adamsa.
Corretja bronił barw narodowych także w Pucharze Davisa oraz Drużynowym Pucharze Świata. W Pucharze Davisa bilans jego występów wynosi 20 zwycięstw i 11 porażek (w singlu i deblu). Debiutował w kwietniu 1996 roku w meczu z Izraelem, przyczyniając się do powrotu Hiszpanii w do grupy światowej. W 2000 roku przyczynił się do zdobycia przez zespół hiszpański trofeum, zdobywając punkty we wszystkich rundach.
Tenis Corretji opierał się na regularności. Hiszpan najlepiej czuł się na kortach o nawierzchni ziemnej, zazwyczaj pozostając na końcowej linii kortu i stamtąd wyprowadzając rotowane uderzenia. unikał ataków przy siatce, natomiast skutecznie grał tzw. minięcia (passing-shoty). Corretjia grał prawą ręką, z bekhendem jednoręcznym.
Ceniony za sportowe zachowanie na korcie, otrzymał wyróżnienie dziennikarzy sportowych dla najsympatyczniejszego tenisisty (tzw. nagrodę pomarańczy) w 1999 roku. Kilkakrotnie wybierano go do rady zawodników przy Stowarzyszeniu Tenisistów Zawodowych (ATP).
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda
|
| Wielki Szlem
|
| Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
|
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
|
ATP International Series /
ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (17–13)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Finalista
|
1.
|
1 listopada 1992
|
Guarujá
|
Twarda
|
 Carsten Arriens
|
6:7(5), 3:6
|
| Finalista
|
2.
|
2 października 1994
|
Palermo
|
Ceglana
|
Alberto Berasategui
|
6:2, 6:7(6), 4:6
|
| Zwycięzca
|
1.
|
13 listopada 1994
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
 Javier Frana
|
6:3, 5:7, 7:6(5)
|
| Finalista
|
3.
|
12 maja 1996
|
Hamburg
|
Ceglana
|
Roberto Carretero
|
6:2, 4:6, 4:6, 4:6
|
| Finalista
|
4.
|
28 lipca 1996
|
Kitzbühel
|
Ceglana
|
Alberto Berasategui
|
2:6, 4:6, 4:6
|
| Finalista
|
5.
|
6 października 1996
|
Marbella
|
Ceglana
|
Marc-Kevin Goellner
|
6:7(4), 6:7(2)
|
| Zwycięzca
|
2.
|
13 kwietnia 1997
|
Estoril
|
Ceglana
|
Francisco Clavet
|
6:3, 7:5
|
| Finalista
|
6.
|
27 kwietnia 1997
|
Monte Carlo
|
Ceglana
|
 Marcelo Ríos
|
4:6, 3:6, 3:6
|
| Finalista
|
7.
|
4 maja 1997
|
Monachium
|
Ceglana
|
 Mark Philippoussis
|
6:7(3), 6:1, 4:6
|
| Zwycięzca
|
3.
|
18 maja 1997
|
Rzym
|
Ceglana
|
Marcelo Ríos
|
7:5, 7:5, 6:3
|
| Zwycięzca
|
4.
|
20 lipca 1997
|
Stuttgart
|
Ceglana
|
 Karol Kučera
|
6:2, 7:5
|
| Zwycięzca
|
5.
|
15 lutego 1998
|
Dubaj
|
Twarda
|
Félix Mantilla
|
7:6(0), 6:1
|
| Finalista
|
8.
|
10 maja 1998
|
Hamburg
|
Ceglana
|
Albert Costa
|
2:6, 0:6, 0:1 krecz
|
| Finalista
|
9.
|
6 czerwca 1998
|
French Open, Paryż
|
Ceglana
|
Carlos Moyá
|
3:6, 5:7, 3:6
|
| Zwycięzca
|
6.
|
12 lipca 1998
|
Gstaad
|
Ceglana
|
Boris Becker
|
7:6(5), 7:5, 6:3
|
| Zwycięzca
|
7.
|
23 sierpnia 1998
|
Indianapolis
|
Twarda
|
 Andre Agassi
|
2:6, 6:2, 6:3
|
| Zwycięzca
|
8.
|
25 października 1998
|
Lyon
|
Dywanowa (hala)
|
Tommy Haas
|
2:6, 7:6(6), 6:1
|
| Zwycięzca
|
9.
|
29 listopada 1998
|
World Championship, Hanower
|
Twarda (hala)
|
Carlos Moyá
|
3:6, 3:6, 7:5, 6:3, 7:5
|
| Finalista
|
10.
|
17 stycznia 1999
|
Sydney
|
Twarda
|
Todd Martin
|
3:6, 6:7(5)
|
| Finalista
|
11.
|
29 sierpnia 1999
|
Long Island
|
Twarda
|
 Magnus Norman
|
6:7(4), 6:4, 3:6
|
| Finalista
|
12.
|
19 września 1999
|
Majorka
|
Ceglana
|
Juan Carlos Ferrero
|
6:2, 5:7, 3:6
|
| Zwycięzca
|
10.
|
19 marca 2000
|
Indian Wells
|
Twarda
|
Thomas Enqvist
|
6:4, 6:4, 6:3
|
| Zwycięzca
|
11.
|
16 lipca 2000
|
Gstaad
|
Ceglana
|
Mariano Puerta
|
6:1, 6:3
|
| Zwycięzca
|
12.
|
30 lipca 2000
|
Kitzbühel
|
Ceglana
|
Emilio Benfele Álvarez
|
6:3, 6:1, 3:0 krecz
|
| Zwycięzca
|
13.
|
20 sierpnia 2000
|
Waszyngton
|
Twarda
|
Andre Agassi
|
6:2, 6:3
|
| Zwycięzca
|
14.
|
22 października 2000
|
Tuluza
|
Twarda (hala)
|
Carlos Moyá
|
6:3, 6:2
|
| Finalista
|
13.
|
10 czerwca 2001
|
French Open, Paryż
|
Ceglana
|
 Gustavo Kuerten
|
7:6(3), 5:7, 2:6, 0:6
|
| Zwycięzca
|
15.
|
22 lipca 2001
|
Amsterdam
|
Ceglana
|
 Junus al-Ajnawi
|
6:3, 5:7, 7:6(0), 3:6, 6:2
|
| Zwycięzca
|
16.
|
14 lipca 2002
|
Gstaad
|
Ceglana
|
Gastón Gaudio
|
6:3, 7:6(3), 7:6(3)
|
| Zwycięzca
|
17.
|
28 lipca 2002
|
Kitzbühel
|
Ceglana
|
Juan Carlos Ferrero
|
6:4, 6:1, 6:3
|
Gra podwójna (3–4)
Bibliografia
| Złoci medaliści |
|
|---|
| Srebrni medaliści |
|
|---|
| Brązowi medaliści |
|
|---|
Identyfikatory zewnętrzne:
