W 1999 roku został mistrzem Francji w kategorii 13/14-latków.
W 2001 roku zdobył tytuł mistrza Europy w kategorii 15/16-latków.
W 2002 roku wygrał juniorski turniej Canadian Open Junior oraz, w parze z Richardem Gasquetem, juniorski turniej debla Victorian Junior Championships w Australii.
W sezonie 2003 doszedł do 3 juniorskich półfinałów wielkoszlemowych, a podczas US Open zdobył singlowy tytuł w grze pojedynczej chłopców w finale pokonując Markosa Pagdatisa. Dnia 13 października 2003 roku został sklasyfikowany na 2. miejscu w rankingu ITF juniorów.
Sezony 2004–2007
Status profesjonalnego tenisisty Tsonga otrzymał w 2004 roku. W początkowych latach swojej kariery zmagał się z licznymi kontuzjami, które zakłócały jego rozwój. Od listopada 2004 roku do marca 2005 nie rywalizował na korcie przez przepuklinę dysku, a w dalszej części sezonu 2005 2 razy leczył uraz prawego barku[3]. Między październikiem 2005 roku do lutego 2006 nie grał przez kontuzje pleców i brzucha[3]. Jednak w 2005 roku zadebiutował w męskiej imprezie wielkoszlemowej, otrzymując dziką kartę do turnieju French Open. W 1 rundzie odpadł po porażce z Andym Roddickiem. Między październikiem 2005 roku do lutego 2006 nie grał przez kontuzje pleców i brzucha[3].
Rok 2007 Tsonga zakończył po raz pierwszy w czołowej setce rankingu, na 43. pozycji. Zagrał z dziką kartą na Australian Open przegrywając 7:6(18), 6:7(2), 3:6, 3:6 z Andym Roddickiem, z najdłuższym rozegranym tie-breakiem w całej historii Australian Open[4]. W czerwcu doszedł do 4 rundy Wimbledonu bez straty seta, lecz spotkanie o udział w ćwierćfinale przegrał z Richardem Gasquetem 4:6, 3:6, 4:6. Na US Open awansował do 3 rundy ulegając Rafaelowi Nadalowi. Na początku października Tsonga osiągnął pierwszy ćwierćfinał rangi ATP World Tour, w Metzu, a w kolejnych tygodniach pierwszy półfinał, w Lyonie. W zawodach w Lyonie osiągnął finał gry podwójnej zakończony zwycięstwem 6:4, 6:3 w parze z Sébastienem Grosjeanem nad deblem Łukasz Kubot–Lovro Zovko.
Sezon 2008
Tsonga podczas Australian Open, 2008
Piąty rok w zawodowej karierze Tsonga zaczął od turnieju w Adelaide, gdzie doszedł do półfinału, w którym przegrał z Jarkko Nieminenem. W Sydney wygrał turniej gry podwójnej, tworząc parę z Richardem Gasquetem. Francuska para w finale okazała się lepsza od Boba i Mike’a Bryanów. Podczas Australian Open Tsonga dotarł do finału, wyeliminowawszy m.in. w 1 rundzie Andy’ego Murraya, w 4 rundzie Richarda Gasqueta, w ćwierćfinale Michaiła Jużnego, a w półfinale wicelidera rankingu Rafaela Nadala. W finale poniósł porażkę z Novakiem Đokoviciem 6:4, 4:6, 3:6, 6:7(2)[5]. Dzięki temu sukcesowi Francuz awansował w rankingu z 38. miejsca na pozycję nr 18[3].
W lutym zadebiutował w reprezentacji Francji w Pucharze Davisa, w 1 rundzie grupy światowe przeciwko Rumunii[3]. Swój singlowy pojedynek z Andreiem Pavelem wygrał 6:7(2), 6:4, 6:4, 6:4 przyczyniając się do przejścia Francuzów do ćwierćfinału.
Pod koniec września zawodnik francuski wygrał pierwszy turniej ATP World Tour, w Bangkoku, po zwycięstwie w finale z Novakiem Đokoviciem 7:6(4), 6:4[7]. Miesiąc później osiągnął półfinał w Lyonie, ulegając Julienowi Benneteau. Drugi tytuł Francuz zdobył w zawodach ATP Masters Series w Paryżu, pokonawszy tenisistów klasyfikowanych w czołowej trzydziestce rankingu. W 2 rundzie był lepszy od Radka Štěpánka, w następnej od Novaka Đokovicia, w ćwierćfinale wyeliminował Andy’ego Roddicka, w półfinale Jamesa Blake’a, a w finale wynikiem 6:3, 4:6, 6:4 Davida Nalbandiana[8].
Tsonga 2009 rok zainaugurował występem w Brisbane, gdzie w singlu doszedł do ćwierćfinału, a w deblu zdobył tytuł w parze z Marcem Gicquelem. Francuzi w finale pokonali 6:4, 6:3 duet Fernando Verdasco–Mischa Zverev. W Sydney osiągnął kolejny ćwierćfinał, który poddał walkowerem Jarkko Nieminenowi z powodu problemów z plecami. Uraz ten nie przeszkodził Tsondze w udziale na Australian Open, gdzie awansował do ćwierćfinału, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. w 4 rundzie Jamesa Blake’a. Pojedynek, którego stawką był półfinał przegrał z Fernandem Verdasco.
Po turniejach w Australii Tsonga, na początku lutego, wystartował w Johannesburgu odnosząc końcowy triumf. Zawody zakończył bez straty seta, a w finale okazał się lepszym od Jérémy’ego Chardy’ego, kończąc mecz wynikiem 6:4, 7:6(5)[9]. Potem Tsonga powrócił do Europy na halowe turnieje, w Rotterdamie docierając do ćwierćfinału, a w Marsylii po raz drugi w sezonie zdobył tytuł mistrzowski. W półfinale francuskich rozgrywek po raz 4 z rzędu pokonał Novaka Đokovicia (nr 3. w rankingu ATP), a w finale rezultatem 7:5, 7:6(3) Michaëla Llodrę[10]. Przez pierwsze 2 miesiące sezonu 2009 Tsonga odniósł 19 zwycięstw przy 3 porażkach[3].
Na początku marca zagrał w Pucharze Davisa, w rywalizacji 1 rundy przeciwko reprezentacji Czech. Francuzi ulegli Czechom 2:3, a punkty dla zespołu zdobył Tsonga, po wygranych z Radkiem Štěpánkiem i Janem Hernychem.
Podczas turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Miami osiągnął ćwierćfinał zawodnik francuski doszedł do ćwierćfinału, ulegając w nim Novakowi Đokoviciowi.
Na kortach ziemnych Tsonga zagrał w 4 turniejach notując najlepszy rezultat podczas French Open, gdzie awansował do 4 rundy, w której nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.
Tsonga na nawierzchni trawiastej wystartował w Halle oraz na Wimbledonie. Z zawodów w Halle odpadł w 2 rundzie, a w Londynie został wyeliminowany w 3 rundzie.
Tsonga podczas US Open, 2009
W połowie sierpnia, w trakcie trwania US Open Series Francuz osiągnął półfinał rozgrywek w Montrealu, po pokonaniu m.in. w ćwierćfinale Rogera Federera, przeciwko któremu odrobił stratę w trzecim secie 1:5 ostatecznie triumfując 7:6(5), 1:6, 7:6(3)[11]. Spotkanie o udział w finale Tsonga zakończył porażką z Andym Murrayem. Na US Open dotarł do 4 rundy, przegrywając z Fernandem Gonzálezem.
Po zawodach w Nowym Jorku Tsonga pomógł reprezentacji utrzymać się w grupie światowej Pucharu Davisa wygrywając rundę barażową z Holandią 4:1. W singlu wywalczył punkty po zwycięstwach z Jessem Hutą Galungiem i Thiemem de Bakkerem, a w deblu w parze z Michaelem Llodrą pokonał Thiema de Bakkera i Igora Sijslinga.
Do końca roku Tsonga uzyskał 2 ćwierćfinały, w Lyonie i Paryżu.
Sezon 2009 zakończył na 10. miejscu w rankingu ATP. Otrzymał także nagrodę ATP Most Improved Player of the Year za postępy dokonane w 2008 roku.
Sezon 2010
W sezonie 2010 Tsonga nie wygrał turnieju ATP World Tour, ani nie doszedł również do finału. Zmagał się natomiast w dużej mierze z problemami zdrowotnymi. Na French Open poddał mecz 4 rundy Michaiłowi Jużnemu przy stanie 6:2 dla Rosjanina z powodu urazu biodra[14]. Latem nie zagrał przez blisko 3 miesiące z powodu kontuzji rzepki w lewym kolanie, tracąc przez to możliwość udziału w turniejach US Open Series oraz US Open. Pod koniec października powrócił problem z kolanem, przez co Francuz wycofał się z rozgrywek ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu.
Francuz był także w 5 ćwierćfinałach, w tym podczas Wimbledonu. W 2 rundzie tego turnieju stoczył prawie 4 godz. mecz zakończony wynikiem 6:4, 6:4, 6:7(5), 5:7, 10:8 z Ołeksandrem Dołhopołowem[16]. Rundę ćwierćfinałową przegrał po 4 setach z Andym Myrrayem.
Tsonga przyczynił się również do awansu Francji do finału Pucharu Davisa. Zagrał w 1 rundzie przeciwko Niemcom odnosząc zwycięstwo z Benjaminem Beckerem i przegrywając poprzez krecz przy stanie 6:4, 2:6, 0:1 z Simonem Greulem. W finale przeciwko Serbii Tsonga nie uczestniczył ze względu na uraz kolana.
Sezon zakończył poza czołową 10 w rankingu, na 13. pozycji.
Na początku kwietnia, jeszcze przed turniejem w Monte Carlo Tsonga zakończył współpracę trenerską z Éricem Winogradskym, która trwała od 2004 roku. Francuz miał sam zorganizować sobie własny zespół trenerski[18].
Na kortach ziemnych tenisista francuski miał stosunek zwycięstw do porażek 7–6 najdalej dochodząc do 3 rundy we French Open i w Madrycie.
Okres gry na nawierzchni trawiastej Tsonga zaczął od startu w Londynie (Queen’s), osiągając zarazem finał, po wcześniejszym pokonaniu m.in. w ćwierćfinale lidera rankingu, Rafaela Nadala[19]. Mecz o mistrzostwo przegrał 6:3, 6:7(2), 4:6 z Andym Murrayem[20]. Na Wimbledonie Francuz awansował do półfinału, eliminując m.in. klasyfikowanych na czołowych pozycjach w rankingu Davida Ferrera w 4 rundzie i Rogera Federera w ćwierćfinale. Przeciwko Szwajcarowi Tsonga odrobił stratę 2 setów triumfując 3:6, 6:7(3), 6:4, 6:4, 6:4[21]. Pojedynek o udział w finale zawodnik francuski zagrał z Novakiem Đokoviciem, któremu uległ 6:7(4), 2:6, 7:6(9), 3:6.
Podczas US Open Series Tsonga awansował do półfinału w Montrealu, wygrywając m.in. w 3 rundzie z Rogerem Federerem i ćwierćfinale z Nicolásem Almagro. W rundzie półfinałowej poddał mecz przy stanie 4:6, 0:3 Novakowi Đokoviciowi z powodu urazu prawego ramienia[22]. Na US Open Francuz dotarł do ćwierćfinału wcześniej pokonując m.in. w 4 rundzie Mardy’ego Fisha 6:4, 6:7(5), 3:6, 6:4, 6:2. O półfinał zmierzył się z Rogerem Federerem ulegając mu w 3 setach.
Największe sukcesy w 2011 roku Tsonga odniósł jesienią, zwyciężając w 2 turniejach i w kolejnych 2 uczestnicząc w finałach. We wrześniu został mistrzem zawodów w Metzu po finale zakończonym wynikiem 6:3, 6:7(4), 6:3 z Ivanem Ljubičiciem, a pod koniec listopada zatriumfował w Wiedniu pokonując w finale 6:7(5), 6:3, 6:4 Juana Martína del Potro[23][24]. W międzyczasie osiągnął półfinał w Pekinie. Na turnieju w Paryżu awansował do finału, broniąc w półfinałowym pojedynku z Johnem Isnerem 3 piłek meczowych, ostatecznie kończąc rywalizację wynikiem 3:6, 7:6(1), 7:6(3)[25]. Mecz o mistrzostwo zakończył się porażką Tsongi z Rogerem Federerem. Następnie Tsonga zagrał po raz 2 w karierze w ATP World Tour Finals. W meczach grupowych uległ Federerowi, a pokonał Mardy’ego Fisha i Rafaela Nadala, dzięki czemu przeszedł do półfinału, w którym wyeliminował Tomáša Berdycha. W finale imprezy zmierzył się z Federerem przegrywając 3:6, 7:6(6), 3:6[26].
Rok 2011 zakończył na pozycji 6. w rankingu ATP.
Sezon 2012
Tsonga zainaugurował 2012 rok od występu w Ad-Dausze, gdzie zakończył rozgrywki triumfem w grze pojedynczej. W finale wygrał 7:5, 6:3 z Gaëlem Monfilsem[27]. Potem zagrał w Australian Open, dochodząc do 4 rundy, w której nie sprostał Keiemu Nishikoriemu po pięciosetowym pojedynku.
Na początku lutego znacząco przyczynił się do awansu Francji do ćwierćfinału Pucharu Davisa po wyeliminowaniu Kanady. Tsonga zagrał w singlowych spotkaniach, pokonując bez straty seta Franka Dancevicia i Vaska Pospisila.
Pod koniec lutego Tsonga zagrał w Marsylii, w grze pojedynczej odpadając w półfinale, a w deblu osiągając finał wspólnie z Julienem Benneteau. W singlu pogromcą Francuza był Juan Martín del Potro, a w grze podwójnej para Robin Haase–Ken Skupski. Del Potro pokonał Tsongę również w ćwierćfinale zawodów w Dubaju. Po turnieju w Marsylii, dnia 27 lutego Tsonga został sklasyfikowany na najwyższym miejscu w swojej karierze, na 5. pozycji[28].
W pierwszych dniach kwietnia rozegrano ćwierćfinały Pucharu Davisa. Francja, w składzie z Tsongą, została wyeliminowana przez Stany Zjednoczone. Tsonga najpierw wygrał z Ryanem Harrisonem, a potem uległ Johnowi Isnerowi[29].
Na podłożu ziemnym Tsonga doszedł do 3 ćwierćfinałów– w Monte Carlo, Rzymie, a także French Open. Wynik osiągnięty w paryskiej imprezie, wyniósł Tsongę do grona tenisistów, którzy doszli we wszystkich wielkoszlemowych turniejach co najmniej do ćwierćfinału. Sam też stał się pierwszym zawodnikiem w swoim kraju, który dokonał tej sztuki w erze open[30]. Mecz o udział w półfinale przegrał w pięciu setach z Novakiem Đokoviciem.
Najlepszy wielkoszlemowy wynik w sezonie Tsonga uzyskał na Wimbledonie, drugi raz z rzędu docierając do półfinału. Był lepszy m.in. w 4 rundzie od Mardy’ego Fisha, a w ćwierćfinale od Philippa Kohlschreibera, z którymi stoczył czterosetowe mecze. W półfinale zmierzył się z Andym Murayem, ponosząc porażkę 3:6, 4:6, 6:3, 5:7.
Tsonga (pierwszy z lewej) z medalem igrzysk olimpijskich, 2012
Na początku sierpnia Tsonga zagrał na igrzyskach olimpijskich w Londynie, które odbyły się na kortach Wimbledonu. Zdobył srebrny medal w grze podwójnej mając za partnera Michaëla Llodrę. Francuzi wyeliminowali m.in. w półfinale Hiszpanów Davida Ferrera i Feliciana Lópeza po meczu zakończonym wynikiem 6:3, 4:6, 18:16[31]. W finale rezultatem 4:6, 6:7(2) ulegli Bobowi i Mike’owi Bryanom reprezentującym Stany Zjednoczone[32]. Tsonga zagrał też w konkurencji singlowej, awansując do ćwierćfinału, gdzie odpadł z Novakiem Đokoviciem. Wcześniej, w spotkaniu 2 rundy z Milosem Raoniciem, zagrał najdłuższy set w historii igrzysk olimpijskich, kończąc go zwycięstwem 25:23[33]. W całym pojedynku Tsonga triumfował 6:3, 3:6, 25:23.
W turniejach przygotowawczych do US Open Tsonga najdalej doszedł w Winston-Salem, do półfinału, odpadając po porażce z Johnem Isnerem. W Nowym Jorku Francuz przegrał już w 2 rundzie, z Martinem Kližanem.
Drugi tytuł w sezonie zawodnik wywalczył we wrześniu, w Metzu. W półfinale wyeliminował Nikołaja Dawydienkę, który jako jedyny w turnieju wygrał z Tsongą seta, natomiast w finale z Andreasem Seppim po meczu zakończonym wynikiem 6:1, 6:2[34][35].
W październiku Tsonga został finalistą dwóch imprez, najpierw w Pekinie, a następnie w Sztokholmie[36][37]. W Chinach przegrał finał z Novakiem Đokoviciem, a w Szwecji z Tomášem Berdychem. W miesiącu tym, po blisko półtora roku bez trenera, nowym szkoleniowcem Francuza został Roger Rasheed[38].
W listopadowym turnieju w Paryżu osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał Davidowi Ferrerowi. Na koniec sezonu Tsonga zagrał w Barclays ATP World Tour Finals, lecz wszystkie mecze przegrał, z Đokoviciem, Berdychem i Murrayem.
Podczas sezonu 2012 Tsonga zagrał w 16 meczach z rywalami z pozycji 1.–10. w rankingu, odnosząc 1 zwycięstwo z 5. w zestawieniu z Juanem Martínem del Potrem w trakcie trwania zawodów w Rzymie[3]. Na koniec roku zajmował 8. miejsce na świecie.
Sezon 2013
Na początku sezonu Tsonga wycofał się z udziału w turnieju w Sydney ze względu na kontuzję nogi[39]. Wystartował w Australian Open dochodząc do ćwierćfinału, po wcześniejszej wygranej m.in. w 4 rundzie z Richardem Gasquetem. Potem zagrał z Rogerem Federerem ponosząc porażkę 6:7(4), 6:4, 6:7(4), 6:3, 3:6[40].
W pierwszych dniach lutego pomógł reprezentacji Francji awansować do ćwierćfinału Pucharu Davisa, pokonując Amira Weintrauba reprezentującego Izrael.
Jedyny tytuł w sezonie, a 10 w karierze, Tsonga wywalczył w Marsylii. W ćwierćfinale wyeliminował Bernarda Tomicia wynikiem 4:6, 6:3, 7:6(10) broniąc 5 piłek meczowych[41]. W finale zmierzył się z Tomášem Berdychem triumfując 3:6, 7:6(6), 6:4 z 1 obronionym meczbolem[42].
Na początku kwietnia Tsonga wystąpił w ćwierćfinale Pucharu Davisa przeciwko Argentynie. Do półfinału przeszli Argentyńczycy zwyciężając 3:2, a punkty dla Francji zdobył Tsonga, po singlowych triumfach z Carlosem Berlocqiem i Juanem Mónaco.
Tsonga na French Open, 2013
Swój pierwszy półfinał w turnieju ATP World Tour Masters 1000 na podłożu ziemnym Tsonga uzyskał w Monte Carlo, gdzie uległ Rafaelowi Nadalowi. Następnie został ćwierćfinalistą rozgrywek w Madrycie, przegrywając ze Stanislasem Wawrinką. Na French Open doszedł bez straty seta do półfinału, eliminując w pojedynku ćwierćfinałowym Rogera Federera[43]. Pogromcą Francuza w meczu o udział w finale został David Ferrer. Tsonga w tym czasie wygrał na mączce 12 spotkań, najwięcej w swojej karierze[3].
Pierwszy turniej na kortach trawiastych Tsonga zagrał w Londynie (Queen’s), docierając do półfinału, w którym odpadł z Andym Murrayem. Podczas Wimbledonu Francuz w meczu 2 rundy z Ernestsem Gulbisem doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go ze startów do połowy września, w tym m.in. z US Open[44].
Na przełomie sierpnia i września Tsonga poinformował o zakończeniu współpracy trenerskiej z Rogerem Rasheedem, podając jako główne powody barierę językową i odległość geograficzną Rasheeda od domu[45].
W turniejach ATP World Tour Masters 1000 dwukrotnie osiągnął co najmniej ćwierćfinał. W Monte Carlo na kortach ziemnych spotkanie o półfinał zakończyło się porażką Tsongi z Rogerem Federerem. Z kolei w Toronto na kortach twardych uzyskał jeden z najlepszych rezultatów z ostatnich lat, kończąc zawody z tytułem mistrzowskim. Francuz pokonał 4 rywali z czołowej 10 rankingu, w 3 rundzie lidera klasyfikacji Novaka Đokovicia, w ćwierćfinale Andy’ego Murraya, następnie Grigora Dimitrowa, a w finale 7:5, 7:6(3) Rogera Federera[50]. Tsonga został pierwszym Francuzem, który zwyciężył w tej imprezie oraz pierwszym tenisistą od 2002 roku, który w 1 zawodach wyeliminował 4 rywali z TOP 10[3]. Na turnieju w Rzymie Francuz odniósł 300 wygraną singlową rangi ATP World Tour, w pojedynku 2 rundy z Kevinem Andersonem[51].
W sezonie 2014 Tsonga pomógł Francji awansować do finału Pucharu Davisa. Na przełomie stycznia i lutego Francuzi wyeliminowali Australię. W swoich meczach był lepszy w singlu od Lleytona Hewitta, a w deblu, razem z Richardem Gasquetem, od pary Chris Guccione–Lleyton Hewitt. W ćwierćfinale Francuzi byli bliscy porażki z Niemcami. Po pierwszym dniu zmagań przegrywali 0:2, a 1 z porażek poniósł Tsonga w meczu z Peterem Gojowczykiem. Gojowczyk triumfował 5:7, 7:6(3), 3:6, 7:6(8), 8:6 broniąc w czwartym secie 2 meczbole[53]. Następnie Tsonga wygrał z Tobiasem Kamkem, co przyczyniło się do przejścia do rundy półfinałowej, w której Francja zagrała z Czechami. Tsonga odniósł zwycięstwo singlowe z Lukášem Rosolem, w grze podwójnej, wspólnie z Gasquetem, nad Tomášem Berdychem i Radkiem Štěpánkiem[54]. W finale rozgrywanym na Stade Pierre-Mauroy w Lille na podłożu ziemnym w hali Francja zmierzyła się ze Szwajcarią. Tsonga w otwierającym rywalizację meczu przegrał ze Stanislasem Wawrinką 1:6, 6:3, 3:6, 2:6[55]. Potem nie zagrał przeciwko Rogerowi Federerowi przez kontuzję łokcia, a końcowy rezultat finału to 3:1 dla Szwajcarów[56].
Rok 2014 zakończył na 12. miejscu w rankingu ATP.
Sezon 2015
Tsonga na French Open, 2015
W sezonie 2015 pierwszy raz Tsonga zagrał w marcu, w trakcie turnieju w Miami. Przyczyną jego nieobecności był uraz przedramienia[57].
W całym sezonie Tsonga zagrał w sumie w 48 meczach, w 32 zwyciężając. Wygrał 1 turniej, pod koniec września w Metzu w hali, pokonując 7:6(5), 1:6, 6:2 Gillesa Simona[58]. Po zakończeniu finału ze sztabu trenerskiego Tsongi odszedł Nicolas Escudé[59]. Francuz uczestniczył także w 1 finale, podczas zawodów ATP World Tour Masters 1000 w Szanghaju. Wyeliminował m.in. Rafaela Nadala w półfinale, z kolei w finale nie sprostał Novakowi Đokoviciowi[60].
Podczas imprez wielkoszlemowych najlepszy rezultat osiągnął we French Open, awansując do półfinału, w którym przegrał 3:6, 7:6(1), 6:7(3), 4:6 ze Stanislasem Wawrinką. Po drodze Tsonga wygrał rywalizacje m.in. z notowanymi w czołowej piątce rankingu Tomášem Berdychem i Keim Nishikorim. Na US Open Francuz dotarł do ćwierćfinału, ulegając 4:6, 4:6, 6:3, 7:6(3), 4:6 Marinowi Čiliciowi.
W połowie lipca tenisista francuski wziął udział w rywalizacji ćwierćfinałowej Pucharu Davisa przeciwko Wielkiej Brytanii. Poniósł w swoich występach porażki, najpierw w singlu z Andym Murrayem, a potem w deblu razem z Nicolasem Mahutem z parą Andy Murray–Jamie Murray. Do półfinału przeszła Wielka Brytania wygrywając rundę 3:1.
Rok 2015 zakończył na 10. miejscu w klasyfikacji ATP.
Sezon 2016
Jo-Wilfried Tsonga sezon 2016 zakończył bez turniejowego triumfu. Najbliżej zwycięstwa w zawodach ATP World Tour był pod koniec października osiągając finał halowej imprezy w Wiedniu. W półfinale obronił piłkę meczową w tie-breaku trzeciego seta przeciwko Ivo Karloviciowi zwyciężając 5:7, 7:5, 7:6(6)[61]. Rywalizację o tytuł przegrał 3:6, 6:7(6) z Andym Murrayem.
Francuz wystartował we wszystkich zawodach Wielkiego Szlema, dochodząc do ćwierćfinałów Wimbledonu i US Open. Podczas turnieju wimbledońskiego wyeliminował w 3 rundzie wynikiem 6:7(3), 3:6, 7:6(5), 6:2, 19:17 Johna Isnera broniąc w 32 gemie ostatniego seta meczbola[62]. Ćwierćfinałowy pojedynek z Andym Murrayem Tsonga zakończył porażką po 5 setach. Na US Open w ćwierćfinale tenisista francuski, po dwóch przegranych setach, poddał rywalizację Novakowi Đokoviciowi przez uraz prawego kolana[63]. W pozostałych turniejach tej rangi odpadł w 4 rundzie Australian Open i 3 rundzie French Open. Na paryskich kortach skreczował przy stanie 5:2 z Ernestsem Gulbisem z powodu kontuzji pachwiny[64].
Tsonga w roku 2016 awansował do dwóch półfinałów, w Auckland, gdzie rozpoczął sezon oraz w Monte Carlo. W Monte Carlo wyeliminował w ćwierćfinale Rogera Federera. Francuz został także ćwierćfinalistą rozgrywek w Indian Wells, Szanghaju i Paryżu.
W lutym zagrał w 1 rundzie Pucharu Davisa przeciwko Kanadzie, wygrywając bez straty seta mecz deblowy wspólnie z Richardem Gasquetem z parą Philip Bester–Vasek Pospisil. Potem zmierzył się z Frankiem Danceviciem, który po wygraniu pierwszego seta poddał dalszą grę przez problemy z prawym ramieniem[65]. W lipcu Francuzi z Tsongą w składzie wyeliminowali Czechy. Pierwsze spotkanie zakończyło się porażką Tsongi 4:6, 6:3, 6:4, 6:7(8), 4:6 z Lukášem Rosolem. Francuz w tie-breaku czwartego seta nie wykorzystał dwóch meczboli[66]. Drugi mecz zakończył się triumfem Francuza z Jiřím Veselým w czterech setach i ta wygrana zapewniła udział reprezentacji Francji w półfinale, w którym uległa Chorwacji. Tsonga nie wystąpił przeciwko Chorwatom ze względu na odniesioną na US Open kontuzję kolana.
W ciągu całego sezonu 2016 Tsonga zagrał 54 singlowych pojedynków, odnosząc 37 triumfów. Na koniec roku zajął 12. miejsce w rankingu światowym.
Sezon 2017
W 2017 roku Tsonga został mistrzem czterech turniejów i finalistą jednych zawodów. W lutym wygrał w Rotterdamie, eliminując najwyżej rozstawionego Marina Čilicia w ćwierćfinale (nr 6. ATP), w półfinale Tomáša Berdycha i w finale 4:6, 6:4, 6:1 Davida Goffina[67]. W swoim kolejnym starcie triumfował w Marsylii, w półfinale wygrywając po trzysetowej grze z Nickiem Kyrgiosem, natomiast w finale wynikiem 6:4, 6:4 z Lucasem Pouille. W maju podczas zawodów w Lyonie, po raz pierwszy w karierze Francuz zdobył tytuł na kortach ziemnych, w finale będąc lepszym od Tomáša Berdycha[68]. Ostatni triumf w sezonie odniósł w październiku w Antwerpii, nie tracąc po drodze seta, a w finale pokonał Diega Schwartzmana[69]. W tym samym miesiącu poniósł porażkę w finale imprezy w Wiedniu z Lucasem Pouille. W drugiej rundzie turnieju Tsonga obronił piłkę meczową przeciwko Damirowi Džumhurowi eliminując Bośniaka w trzech setach[70], a w ćwierćfinale wygrał z Alexandrem Zverevem (nr 5. ATP).
We wrześniu Tsonga zagrał w Pucharze Davisa, w półfinale przeciwko Serbii. Wygrał oba swoje mecze singlowe, najpierw z Laslem Đere, a potem z Dušanem Lajoviciem, pomagając reprezentacji triumfować w rywalizacji 3:2[71]. W finale przeciwko Belgii Tsonga pokonał najpierw Steve’a Darcisa, a potem uległ Davidowi Goffinowi. Ostatni mecz w decydujący o mistrzostwie zakończył się zwycięstwem Lucasa Pouille nad Darcisem i to Francja zwyciężyła 3:2, po raz pierwszy wygrywając w turniej od 2001 roku[72].
Rywalizując w turniejach ATP World Tour Masters 1000 Tsonga uczestniczył w sześciu imprezach, wygrywając jeden mecz, w pierwszej rundzie w Madrycie. Mecz drugiej rundy poddał walkowerem przez kontuzję prawego ramienia Davidowi Ferrerowi[73]. Problemy zdrowotne uniemożliwiły tenisiście francuskiemu udział w turniejach rozgrywanych w Azji na przełomie września i października, a doznał wówczas kontuzji kolana[74].
Rok zakończył na 15. miejscu w rankingu singlowym. Rozegrał łącznie 53 spotkania, odnosząc 38 zwycięstw.
Sezony 2018 i 2019
W styczniu 2018 Tsonga zagrał na Australian Open odpadając w trzeciej rundzie. W następnym miesiącu wystartował w Montpellier, gdzie osiągnął półfinał, w którym poddał mecz przy stanie 6:1, 5:5 Lucasowi Pouille z powodu urazu ścięgna w lewym udzie[75]. Dnia 3 kwietnia przeszedł operację lewego kolana i nie grał zawodowo w tenisa do września, gdy wystartował w Metzu (porażka w pierwszej rundzie)[76]. Po powrocie na korty zagrał w sumie sześć meczów, wygrywając jeden. Jedna z porażek Francuza miała miejsce w finale Pucharu Davisa z Marinem Čiliciem reprezentującym Chorwację, która zdobyła trofeum, kończąc finał zwycięstwem 3:1[77]. Po zakończeniu sezonu Tsonga zatrudnił Sergiego Bruguerę, obok Thierryego Ascione, na stanowisko trenera[78]. W listopadzie Tsonga spadł w rankingu ATP na 262. miejsce, najniższe od września 2006.
W sezonie 2019 Francuz zaliczył na koniec roku awans w rankingu z 239. miejsca na 29. pozycję. Zagrał we wszystkich zawodach wielkoszlemowych najdalej dochodząc do trzeciej rundy Wimbledonu. W rozgrywkach z serii ATP Tour Masters 1000 najlepszy rezultat ustanowił w Paryżu, ćwierćfinał.
W lutym, startując z dziką kartą i zajmując 210. miejsce w klasyfikacji, wygrał turniej halowy w Montpellier[79]. Finał zakończył się wynikiem 6:4, 6:2 dla Tsongi, a jego rywalem był Pierre-Hugues Herbert. Drugi tytuł w sezonie tenisista francuski zdobył we wrześniu w Metzu, po finale z Aljažem Bedene[80]. Awansował także do dwóch półfinałów, w Brisbane oraz Marrakeszu. Wystąpił także trzykrotnie z zawodach ATP Challenger Tour, po raz pierwszy od czerwca 2007 roku. Zdobył jeden tytuł w turnieju tej rangi, we wrześniu w Cassis.
Styl gry
Jo-Wilfried Tsonga był tenisistą praworęcznym wykonującym oburęczny bekhend. Wyróżniała go atletyczna budowa ciała i ofensywne nastawienie do gry[81].
Francuz dysponował mocnym serwisem. Jak sam przyznał, zmienił swoją taktykę i częściej po trafionym pierwszym serwisie atakował do siatki, posługując się techniką serwis-wolej[82][83]. W poprzednich latach swojej kariery Tsonga sporadycznie atakował przy siatce.
Forhend był najpewniejszym elementem gry zawodnika[81]. Grany mocno i płasko zapewniał dużą ilość wygrywanych piłek. Bekhendu nie wykonywał z taką mocą jak forhendu, jednak grany z wystarczającą precyzją i siłą nie stanowił większego problemu w grze Tsongi[81]. Francuz często zaskakiwał efektownymi zagraniami w trakcie meczów, szczególnie gdy rozgrywane były decydujące punkty o zwycięstwie w secie, jak np. drop szot lub nieprzygotowany atak do siatki, co prowadziło do łatwo utraconych punktów[81].
Sposób w jaki Tsonga grał i poruszał się po korcie pasował do nawierzchni twardych[83].
.jpg)
.jpg)
_(19300473822).jpg)
