|
| Państwo
|
 Hiszpania
|
| Data i miejsce urodzenia
|
21 sierpnia 1985
Murcja
|
| Wzrost
|
183 cm
|
| Gra
|
praworęczny, jednoręczny bekhend
|
| Status profesjonalny
|
2003
|
| Zakończenie kariery
|
2019
|
| Trener
|
Mariano Monachesi
|
| Gra pojedyncza
|
| Wygrane turnieje
|
13
|
| Najwyżej w rankingu
|
9 (2 maja 2011)
|
| Australian Open
|
QF (2013)
|
| Roland Garros
|
QF (2008, 2010, 2012)
|
| Wimbledon
|
3R (2009, 2011–2013)
|
| US Open
|
4R (2012)
|
| Gra podwójna
|
| Wygrane turnieje
|
1
|
| Najwyżej w rankingu
|
48 (21 marca 2011)
|
| Australian Open
|
2R (2008)
|
| Roland Garros
|
3R (2010)
|
| Wimbledon
|
1R (2006, 2007, 2010, 2015, 2016)
|
| US Open
|
3R (2016)
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
|
|
Nicolás Almagro Sánchez Rolle (wym. [nikoˈlas alˈmaɣɾo ˈsant͡ʃeθ]; ur. 21 sierpnia 1985 w Murcji) – hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.
Kariera tenisowa
Almagro zawodowym tenisistą był w latach 2003–2019[1].
W 2004 roku awansował do pierwszej setki rankingu światowego, głównie dzięki wynikom z turniejów ATP Challenger Tour. Zaliczył także debiut wielkoszlemowy, przegrywając jednak już w I rundzie French Open z Gustavo Kuertenem.
W 2005 roku był po raz pierwszy w ćwierćfinale turniejowym ATP World Tour, podczas rozgrywek w Buenos Aires. Zdobył również podczas igrzysk śródziemnomorskich w Almeríi złote medale w zawodach singlowych i deblowych. W grze podwójnej startował w parze z Guillermo Garcíą Lópezem.
W sezonie 2006 osiągnął półfinał w Acapulco, by następnie w kwietniu tegoż roku odnieść swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo, na kortach ziemnych w Walencji, eliminując po drodze m.in. Juana Carlosa Ferrero i Marata Safina. W finale Almagro pokonał 6:2, 6:3 Gilles’a Simona.
W sezonie 2007 Hiszpan osiągnął swoje drugie turniejowe zwycięstwo w karierze, ponownie w Walencji. Almagro w pojedynku finałowym pokonał Włocha Potito Starace 4:6, 6:2, 6:1. W lipcu tegoż samego sezonu awansował do jeszcze finału w szwedzkim Båstad, gdzie pokonał m.in. Carlosa Moyę; przegrał z Davidem Ferrerem.
Trzeci zawodowy turniej wygrał w połowie lutego 2008 roku w Costa do Sauipe, gdzie w finale po raz kolejny okazał się być lepszym od Carlosa Moyi. Niespełna miesiąc później wygrał rozgrywki ATP International Series Gold w Acapulco, gdzie w finale wygrał z Davidem Nalbandianem. Ponadto w kwietniu awansował do finału w Walencji, jednak w pojedynku o mistrzostwo nie sprostał Davidowi Ferrerowi. W maju awansował po raz pierwszy w karierze do ćwierćfinału rozgrywek wielkoszlemowych, a uczynił to podczas Rolanda Garrosa, gdzie wyeliminował m.in. Andy’ego Murraya; przegrał w trzech setach z Rafaelem Nadalem. Tego roku zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie. Z turnieju singlowego odpadł w I rundzie, a z zawodów deblowych w II rundzie, w których tworzył parę z Davidem Ferrerem.
Rok 2009 Hiszpan zakończył z jednym wygranym turniejem, w Acapulco, zwyciężając w finale Gaëla Monfilsa. Ponadto w lutym awansował do finału debla w Buenos Aires. Partnerem deblowym Almagro był Santiago Ventura, jednak mecz o tytuł przegrali z innym hiszpańskim duetem, Marcelem Granollersem i Alberto Martínem.
W roku 2010 Almagro ponownie doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa, gdzie po raz kolejny odpadł z Nadalem. Następnie w połowie lipca odniósł swoje szóste turniejowe zwycięstwo, podczas rywalizacji w Båstad. Spotkanie finałowe Hiszpan rozstrzygnął na swoją korzyść w trzech setach nad Robinem Söderlingiem. Trzy tygodnie po tym sukcesie Hiszpan ponownie wygrał rozgrywki szczebla ATP World Tour, w szwajcarskim Gstaad, a w finale w dwóch setach pokonał Richarda Gasqueta.
Swój pierwszy finał w sezonie 2011 Almagro rozegrał w lutym podczas rywalizacji w Costa do Sauipe, tracąc po drodze jednego seta w meczu półfinałowym z Juanem Ignacio Chelą. W finale zwyciężył Ukraińca Ołeksandra Dołhopołowa. Tuż po tym triumfie Hiszpan wygrał kolejny turniej, w argentyńskim Buenos Aires, po wygranej w meczu finałowym nad Juanem Ignacio Chelą. Trzeci finał w sezonie Almagro rozegrał w Acapulco, lecz tym razem poniósł porażkę po serii trzynastu wygranych meczów z rzędu z Davidem Ferrerem. Pod koniec maja Hiszpan wygrał dziesiąty singlowy tytuł, w Nicei. Finałowy pojedynek wygrał z Rumunem Victorem Hănescu. W lipcu Hiszpan dotarł do finału turnieju w Hamburgu, przegrywając decydujące o tytule spotkanie z Gilles’em Simonem.
W lutym 2012 roku Almagro skutecznie obronił tytuł w São Paulo. W finale Hiszpan pokonał 6:3, 4:6, 6:4 Filippo Volandriego. Pod koniec tego samego miesiąca awansował do finału w Buenos Aires. Pojedynek o tytuł przegrał z Davidem Ferrerem. W maju zdołał obronić także tytuł w Nicei, gdzie w finale pokonał kwalifikanta Briana Bakera 6:3, 6:2. W lipcu przegrał finał turnieju w Båstad z Davidem Ferrerem. Hiszpan zagrał w sezonie także na igrzyskach olimpijskich w Londynie, dochodząc do ćwierćfinału gry pojedynczej.
Pierwszy finał, jaki Almagro osiągnął w 2013 roku miał miejsce w kwietniu w Houston. Pojedynek o tytuł przegrał jednak z Johnem Isnerem. W tym samym miesiącu tenisista hiszpański awansował również do finału w Barcelonie, gdzie został pokonany przez Rafaela Nadala.
Pierwszym finałem Hiszpana w sezonie 2014, tak jak przed rokiem, były zawody w Houston. W meczu mistrzowskim przegrał z Fernandem Verdasco 3:6, 6:7(4).
Na początku sierpnia 2015 roku Almagro wygrał po raz pierwszy w karierze turniej gry podwójnej, na ziemnym podłożu w Kitzbühel. Wspólnie z Carlosem Berlocqiem pokonał w finale parę Robin Haase–Henri Kontinen.
W lutym 2016 roku, po prawie dwóch latach, Almagro ponownie doszedł do finału singlowego, podczas turnieju w Buenos Aires ostatecznie przegrywając z Dominicem Thiemem. Na początku maja odniósł triumf w Estoril po finale z Pablem Carreño-Bustą.
W roku 2008 Almagro zadebiutował w reprezentacji podczas meczu Pucharu Davisa w I rundzie przeciwko Peru. Almagro wygrał swoje oba pojedynki singlowe, przyczyniając się w ten sposób do ostatecznego triumfu Hiszpanów w edycji z sezonu 2008. W 2010 roku ponownie otrzymał powołanie do kadry na mecze ze Szwajcarią i Francją. W 2012 roku Almagro awansował z reprezentacją do finału, grając w każdej rundzie. W finale Hiszpanie przegrali z Czechami 2:3, a Almagro poniósł porażki z Tomášem Berdychem i Radkiem Štěpánkiem.
Hiszpan podczas gry na korcie słynął z silnego forhendu oraz wykonywał jednoręczny bekhend. Ponadto szybko poruszał się po korcie i wybierał grę zza linii końcowej. Preferował grę na nawierzchni ziemnej.
Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 9. miejscu w maju 2011 roku, z kolei w zestawieniu deblistów w marcu 2011 roku zajmował 48. pozycję.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda
|
| Wielki Szlem
|
| Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
|
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
|
ATP International Series /
ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (13–10)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Zwycięzca
|
1.
|
16 kwietnia 2006
|
Walencja
|
Ceglana
|
 Gilles Simon
|
6:2, 6:3
|
| Zwycięzca
|
2.
|
15 kwietnia 2007
|
Walencja
|
Ceglana
|
 Potito Starace
|
4:6, 6:2, 6:1
|
| Finalista
|
1.
|
15 lipca 2007
|
Båstad
|
Ceglana
|
David Ferrer
|
2:6, 1:6
|
| Zwycięzca
|
3.
|
17 lutego 2008
|
Costa do Sauipe
|
Ceglana
|
Carlos Moyá
|
7:6(4), 3:6, 7:5
|
| Zwycięzca
|
4.
|
1 marca 2008
|
Acapulco
|
Ceglana
|
 David Nalbandian
|
6:1, 7:6(1)
|
| Finalista
|
2.
|
20 kwietnia 2008
|
Walencja
|
Ceglana
|
David Ferrer
|
6:4, 2:6, 6:7(2)
|
| Zwycięzca
|
5.
|
28 lutego 2009
|
Acapulco
|
Ceglana
|
Gaël Monfils
|
6:4, 6:4
|
| Zwycięzca
|
6.
|
18 lipca 2010
|
Båstad
|
Ceglana
|
 Robin Söderling
|
7:5, 3:6, 6:2
|
| Zwycięzca
|
7.
|
1 sierpnia 2010
|
Gstaad
|
Ceglana
|
Richard Gasquet
|
7:5, 6:1
|
| Zwycięzca
|
8.
|
12 lutego 2011
|
Costa do Sauipe
|
Ceglana
|
 Ołeksandr Dołhopołow
|
6:3, 7:6(3)
|
| Zwycięzca
|
9.
|
10 lutego 2011
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
Juan Ignacio Chela
|
6:3, 3:6, 6:4
|
| Finalista
|
3.
|
26 lutego 2011
|
Acapulco
|
Ceglana
|
David Ferrer
|
6:7(4), 7:6(2), 2:6
|
| Zwycięzca
|
10.
|
21 maja 2011
|
Nicea
|
Ceglana
|
 Victor Hănescu
|
6:7(5), 6:3, 6:3
|
| Finalista
|
4.
|
24 lipca 2011
|
Hamburg
|
Ceglana
|
Gilles Simon
|
4:6, 6:4, 4:6
|
| Zwycięzca
|
11.
|
19 lutego 2012
|
São Paulo
|
Ceglana
|
Filippo Volandri
|
6:3, 4:6, 6:4
|
| Finalista
|
5.
|
26 lutego 2012
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
David Ferrer
|
6:4, 3:6, 2:6
|
| Zwycięzca
|
12.
|
26 maja 2012
|
Nicea
|
Ceglana
|
 Brian Baker
|
6:3, 6:2
|
| Finalista
|
6.
|
15 lipca 2012
|
Båstad
|
Ceglana
|
David Ferrer
|
2:6, 2:6
|
| Finalista
|
7.
|
14 kwietnia 2013
|
Houston
|
Ceglana
|
John Isner
|
3:6, 5:7
|
| Finalista
|
8.
|
28 kwietnia 2013
|
Barcelona
|
Ceglana
|
Rafael Nadal
|
4:6, 3:6
|
| Finalista
|
9.
|
13 kwietnia 2014
|
Houston
|
Ceglana
|
Fernando Verdasco
|
3:6, 6:7(4)
|
| Finalista
|
10.
|
14 lutego 2016
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
 Dominic Thiem
|
6:7(2), 6:3, 6:7(4)
|
| Zwycięzca
|
13.
|
1 maja 2016
|
Estoril
|
Ceglana
|
Pablo Carreño-Busta
|
6:7(6), 7:6(5), 6:3
|
Gra podwójna (1–1)
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
| Turniej |
2003 |
2004 |
2005 |
2006 |
2007 |
2008 |
2009 |
2010 |
2011 |
2012 |
2013 |
2014 |
2015 |
2016 |
2017 |
2018 |
Wygrane turnieje |
Bilans w turnieju
|
| Australian Open
|
–
|
–
|
1R
|
1R
|
1R
|
1R
|
3R
|
4R
|
4R
|
4R
|
QF
|
–
|
1R
|
2R
|
1R
|
–
|
0 / 12
|
16–12
|
| French Open
|
–
|
1R
|
2R
|
2R
|
2R
|
QF
|
3R
|
QF
|
1R
|
QF
|
4R
|
1R
|
2R
|
3R
|
2R
|
–
|
0 / 14
|
24–14
|
| Wimbledon
|
–
|
–
|
1R
|
1R
|
1R
|
2R
|
3R
|
1R
|
3R
|
3R
|
3R
|
–
|
1R
|
2R
|
–
|
–
|
0 / 11
|
10–11
|
| US Open
|
–
|
–
|
2R
|
1R
|
3R
|
3R
|
3R
|
3R
|
1R
|
4R
|
1R
|
–
|
–
|
3R
|
1R
|
–
|
0 / 11
|
14–11
|
| Bilans spotkań
|
0–0
|
0–1
|
2–4
|
1–4
|
3–4
|
7–4
|
8–4
|
9–4
|
5–4
|
12–4
|
9–4
|
0–1
|
1–3
|
6–4
|
1–3
|
0–0
|
N/A
|
64–48
|
Przypisy
Bibliografia
