Jako tenisista zawodowy startował od 1999 roku, a rok później, po wygraniu dwóch turniejów niższej rangi, z cyklu ATP Challenger Tour, uzyskał tytuł „debiutanta sezonu”. Ostatni mecz w karierze w grze pojedynczej zagrał dnia 28 sierpnia 2013 roku w spotkaniu I rundy podczas US Open, gdzie przegrał z Ivo Karloviciem 7:6(2), 6:3, 4:6, 6:7(2), 6:7(2).
W całej karierze wygrał 17 turniejów (10 singlowych i 7 deblowych). Pierwsze zwycięstwo w grze pojedynczej odniósł w 2002 roku w Waszyngtonie, a ostatnie w 2007 roku w New Haven.
Jego pierwszym trenerem został Brian Barker, który współpracował z nim do października roku 2009, a zastąpił go Kelly Jones[1].
Kariera tenisowa
Lata juniorskie
Najlepszym wynikiem juniorskim Amerykanina jest finał Mistrzostw Stanów (USTA National Closed Championships) z sierpnia 1997 roku. W meczu finałowym przegrał z Peruwiańczykiem Rodolfo Rake 0:6, 6:4, 4:6[2]. W deblu jest ćwierćfinalistą US Open z 1997 roku. Wspólnie z Brianem Vahalym przegrali spotkanie o półfinał z Australijczykami Lleytonem Hewittem i Nathanem Healeyem[2].
Łącznie w singlu rozegrał 15 meczów, z których 9 wygrał, z kolei w deblu zagrał w 9 pojedynkach zwyciężając 5 razy. Najwyżej w juniorskiej klasyfikacji singlowej był na 92. miejscu (31 grudnia 1997), natomiast w zestawieniu deblistów na 231. pozycji (31 grudnia 1997).
Sezony 1999–2001
Amerykanin rozpoczął występy w gronie zawodowców w czerwcu 1998 roku, jednak licencję profesjonalisty otrzymał w roku 1999. Na początku roku 1999 wygrał turniej rangi ITF Futures w Orlando (futures F1). Pod koniec czerwca zwyciężył w Kanadzie (F2). W sierpniu zadebiutował w wielkoszlemowymUS Open, otrzymując od organizatorów tzw. dziką kartę. W pojedynku I rundy uległ 2:6, 2:6, 1:6 rodakowi Chrisowi Woodruffowi. W listopadzie wygrał dwa turnieje ITF Futures' – (F19) w Haines City oraz (F20) w Clearwater.
Od roku 2000 zaczął regularnie startować w turniejach z serii ATP Challenger Tour, odnosząc triumf we wrześniu w Houston i w połowie listopada w Rancho Mirage.
W roku 2001 Blake doszedł w styczniu do finału imprezy ATP Challenger Tour w Waikoloii, przegrywając w decydującym meczu z Andym Roddickiem. Następnie, w maju, osiągnął finał rozgrywek w Birmingham. Pojedynek finałowy przegrał z Gruzinem Iraklim Labadze. W lipcu tegoż roku awansował po raz pierwszy w karierze do półfinału w turnieju rangi ATP World Tour, na trawiastych kortach w Newport. Mecz o finał przegrał z Brytyjczykiem Martinem Lee. Na początku sierpnia, podczas amerykańskiego US Open Series, Blake doszedł do III rundy turnieju rangi ATP Masters Series w Cincinnati. Otrzymawszy do US Open dziką kartę dotarł do II rundy, pokonując najpierw w trzech setach Davida Sáncheza. Spotkanie o III fazę zawodów przegrał z późniejszym triumfatorem całego turnieju, Lleytonem Hewittem. Na początku października uzyskał półfinał turnieju ATP World Tour w Tokio, eliminując m.in. Marcelo Ríosa; przegrał z Hewittem. Pod koniec tego samego miesiąca Amerykanin osiągnął finał turnieju kategorii ATP Challenger Tour w Houston, jednak w finale nie sprostał Vincowi Spadei. W połowie listopada wygrał rozgrywki tej samej rangi w Knoxville.
Dnia 13 sierpnia 2001 roku Blake po raz pierwszy został sklasyfikowany w czołowej setce rankingu światowego – sezon ukończył na 73. miejscu[3].
Sezon 2002
Sezon Blake zainaugurował od występu w Australian Open awansując do II rundy. Pokonał 5:7, 7:6(6), 6:3, 6:2 Hiszpana Àlexa Corretję, a przegrał w pięciu setach ze Stefanem Koubkiem. Pod koniec stycznia zwyciężył w Waikoloii, turnieju z cyklu ATP Challenger Tour. W lutym po raz pierwszy w swojej karierze awansował do finału imprezy ATP World Tour, w Memphis. Pokonał m.in. będącego wówczas na 5. miejscu w rankingu ATP Tommy’ego Haasa i Jana-Michaela Gambilla. W meczu o tytuł przegrał 4:6, 6:3, 5:7 z Andym Roddickiem[4]. W kolejnym turnieju, rozgrywanym w San José, Blake osiągnął ćwierćfinał ponownie przegrywając z Roddickiem.
W marcu, podczas amerykańskich turniejów ATP Masters Series, odpadł w I rundzie w Indian Wells (porażka z Gambillem) oraz doszedł do IV rundy imprezy w Miami (porażka z Hewittem).
Na kortach ziemnych Blake osiągnął najpierw ćwierćfinał turnieju w Houston, przegrywając z Roddickiem. Podczas zawodów w Monte Carlo, Rzymie i Hamburgu odpadł odpowiednio w I rundzie, ćwierćfinale i ponownie na I etapie. Tegoż roku zadebiutował w wielkoszlemowym Rolandzie Garrosie, dochodząc do II rundy.
Podczas turniejów rozgrywanych na nawierzchni trawiastej awansował do II rundy Wimbledonu, eliminując Mariano Zabaletę, a przegrywając z Richardem Krajicekiem oraz osiągnął finał rozgrywek w Newport, ostatecznie przegrywając w decydującym meczu z Taylorem Dentem 1:6, 6:4, 4:6[5].
W cyklu turniejów wchodzących w skład US Open Series Amerykanin osiągnął w grze pojedynczej II rundę w Toronto i Cincinnati, z kolei w grze podwójnej wygrał wspólnie z Toddem Martinem w Cincinnati, pokonując w finale wynikiem 7:5, 6:3 parę Mahesh Bhupathi-Maks Mirny. W połowie sierpnia Blake wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP World Tour, w Waszyngtonie, pokonując w drodze po tytuł odpowiednio: Olega Ogorodova, Guillermo Corię, Àlexa Corretję, Andre Agassiego, a w finale rezultatem 1:6, 7:6(5), 6:4 Paradorna Srichaphana[6]. Na US Open Amerykanin został pokonany w III rundzie przez Lleytona Hewitta. W październiku doszedł do ćwierćfinału w Wiedniu, ulegając Carlosowi Moyi.
Rok 2002 Blake zakończył 28. miejscu w rankingu[3] oraz z jednym wygranym turniejem (w Waszyngtonie).
Sezon 2003
Swój czwarty zawodowy sezon Blake rozpoczął od porażki w I rundzie z Carlosem Moyą w Sydney. Następnie awansował do IV rundy Australian Open, przegrywając z późniejszym finalistą imprezy, Niemcem Rainerem Schüttlerem. W lutym osiągnął półfinał w San Josè, w którym nie sprostał Andre Agassiemu.
Na początku marca uzyskał ćwierćfinał singla w Scottsdale, przegrywając mecz o dalszą fazę z Mariano Zabaletą. W grze podwójnej odniósł swój drugi w karierze końcowy triumf pokonując w finale Australijczyków Marka Philippoussisa i Lleytona Hewitta 6:4, 6:7(2), 7:6(5). Partnerem deblowym Blake’a był Mark Merklein. W Indian Wells Blake doszedł do ćwierćfinału, pokonując m.in. Moyę; przegrał z Gustavo Kuertenem. Następne zawody ATP Masters Series, rozgrywane w Miami, zakończył w III etapie po porażce z Robbym Gineprim.
Okres gry na nawierzchni ziemnej Amerykanin rozpoczął od turnieju w Monte Carlo, gdzie odpadł w I rundzie. W Houston powtórzył wynik z ubiegłego roku awansując do ćwierćfinału. W Rzymie i Hamburgu przegrywał w I rundach. Drugi wielkoszlemowy turniej, Roland Garros, rozpoczął od zwycięstwa nad Taylorem Dentem. W dalszej fazie nie sprostał Ivanowi Ljubičiciowi przegrywając w czterech setach.
Broniący tytułu wywalczonego w 2002 roku Blake doszedł do ćwierćfinału w Waszyngtonie, przegrywając z Agassim. W Montrealu i Cincinnati odpadał z rywalizacji w II i III rundzie. Swój pierwszy w sezonie finał zagrał w Long Island, eliminując m.in. Tommy’ego Robredo. Mecz o tytuł przegrał z Paradornem Srichaphanem 2:6, 4:6. Start na US Open zakończył na III rundzie po porażce z będącym na drugim miejscu w rankingu ATP Rogerem Federerem.
Na koniec roku James Blake został sklasyfikowany jako 37. zawodnik na świecie[3].
Sezon 2004
Nowy sezon Amerykanin zaczął od IV rundy w Melbourne, przegrywając w meczu o ćwierćfinał z późniejszym finalistą imprezy, Maratem Safinem. W lutym wygrał deblowe rozgrywki w San José, partnerując Mardy’emu Fishowi. W finale odniósł zwycięstwo nad duetem Rick Leach-Brian MacPhie 6:2, 7:5.
Na początku marca Amerykanin uzyskał ćwierćfinał zawodów w Scottsdale, przegrywając z Vincem Spadeą. Podczas turnieju w Indian Wells po raz drugi z rzędu doszedł do ćwierćfinału, wygrywając m.in. z Robbym Gineprim; przegrał z Iraklim Labadze. W Miami został wyeliminowany rozgrywek w I rundzie przez Vinca Spadeę.
W połowie kwietnia, na ziemnych kortach w Houston, Blake po raz trzeci osiągnął ćwierćfinał singla, natomiast w grze podwójnej razem z Fishem wygrał drugi w sezonie turniej, ponownie pokonując ten sam debel – Rick Leach i Brian MacPhie. W Monachium odniósł trzeci w sezonie deblowy triumf, zwyciężając tym razem wspólnie z Markiem Merkleinem w finale z parą Julian Knowle-Nenad Zimonjić 6:2, 6:4.
Na początku maja Amerykanin doznał kontuzji szyi, podczas treningu do turnieju w Rzymie, co uniemożliwiło zawodnikowi start w Rolandzie Garrosie i Wimbledonie. Blake przeżył również śmierć ojca (po chorobie nowotworowej).
Do gry powrócił na turniej w Newport, po blisko dwumiesięcznej przerwie. Amerykanin odpadł z rozgrywek w II rundzie po przegranym pojedynku z Alexem Bogomolovem Jr. Z imprezy w Waszyngtonie odpadł w I rundzie. Blake również nie wystąpił w US Open. Ostatni turniej jaki rozegrał w sezonie miał miejsce w połowie września w Delray Beach, jednak odpadł z rywalizacji w II rundzie.
W klasyfikacji na koniec sezonu nazwisko tenisisty widniało na 97. miejscu w rankingu[3].
Sezon 2005
Kolejny okres w swojej karierze Blake rozpoczął od startu Australian Open, gdzie po pokonaniu Floriana Mayera przegrał z Lleytonem Hewittem. Pod koniec lutego awansował do ćwierćfinału w Scottsdale, lecz został pokonany przez Vinca Spadeę.
Z turnieju w Indian Wells Amerykanin został wyeliminowany w III rundzie przez Fernando Gonzáleza, z kolei w Miami odpadał II rundzie, pokonany przez Carlosa Moyę.
W Houston Blake doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Ekwadorczykiem Nicolásem Lapenttim. W maju nie wziął udziału w turniejach rangi ATP Masters Series rozgrywanych na kortach ziemnych, lecz zagrał w Tunice Resorts i Forest Hills, zawodach kategorii ATP Challenger Tour. Obie imprezy zakończyły się zwycięstwem Blake’a. W wielkoszlemowym Rolanddzie Garrosie doszedł do II rundy, gdzie przegrał ze Stanislasem Wawrinką mimo prowadzenia w setach 2:0. Ostateczny wynik meczu to 6:7(9), 5:7, 6:1, 6:3, 6:4 dla Wawrinki.
Podczas US Open Series Blake dotarł do finału imprezy w Waszyngtonie, eliminując po drodze m.in. Czechów Radka Štěpánka i Tomáša Berdycha. Mecz o tytuł przegrał z Andym Roddickiem 5:7, 3:6[7]. Następnie Blake zrezygnował ze startu w Montrealu, ale powrócił do gry na turniej w Cincinnati, gdzie przegrał w I fazie z Rogerem Federerem. Swój drugi turniej ATP World Tour wygrał w New Haven, turnieju który bezpośrednio poprzedzał wielkoszlemowy US Open. Blake w drodze po tytuł pokonał m.in. Tommy’ego Haasa, a w finale wynikiem 3:6, 7:5, 6:1 Feliciano Lópeza[8]. Na kortach Flushing Meadows dotarł do ćwierćfinału imprezy wchodzącej w skład wielkiego szlema. Amerykanin pokonał wówczas m.in. wicelidera rankingu singlistów Hiszpana Rafaela Nadala. W meczu o półfinał uległ Andre Agassiemu po pięciosetowym pojedynku 6:3, 6:3, 3:6, 3:6, 6:7(6)[9]. Rozgrywki w stolicy Szwecji, w Sztokholmie, Amerykanin również zakończył zwycięstwem. W meczu o mistrzostwo pokonał Paradorna Srichaphana 6:1, 7:6(6)[10]. Był to już trzeci finał pomiędzy tymi zawodnikami a drugi zakończony wygraną Blake’a.
Blake podczas US Open, 2006
Na koniec roku Amerykanin został sklasyfikowany na 23. pozycji w światowym rankingu[3].
Sezon 2006
Rok 2006 Blake zaczął od triumfu w Sydney. W drodze po mistrzowski tytuł pokonał m.in. szóstego w klasyfikacji ATP Nikołaja Dawydienkę. W spotkaniu finałowym zwyciężył z Igorem Andriejewem w stosunku 6:2, 3:6, 7:6(3)[11]. Wielkoszlemowy Australian Open ukończył na III rundzie, przegrywając w trzech setach z Tommym Robredo. W lutym doszedł do finału debla w Memphis. Razem z Mardym Fishem przegrali decydujący pojedynek z parą Chris Haggard-Ivo Karlović 6:0, 5:7, 5-10. Rozgrywki singlowe w Las Vegas Amerykanin zakończył swoim kolejnym triumfem. W finale odniósł swoje pierwsze zwycięstwo nad Lleytonem Hewittem, a pokonał go 7:5, 2:6, 6:3[12].
W marcu Amerykanin awansował po raz pierwszy w karierze do finału singla rozgrywek ATP Masters Series (w 2002 doszedł do finału debla w Cincinnati). Ten pierwszy finał Blake’a miał miejsce w Indian Wells, gdzie pokonał m.in. Tommy’ego Robredo i Rafaela Nadala. W meczu o tytuł przegrał z Rogerem Federerem 5:7, 3:6, 0:6[13]. W Miami dotarł do ćwierćfinału, gdzie w meczu o półfinał ponownie zagrał z Federerem, z którym po raz kolejny przegrał.
Okres gry na kortach trawiastych Amerykanin rozpoczął od awansu do finału w Queen’s Clubie, eliminując po drodze m.in. Gaëla Monfilsa i Andy’ego Roddicka. W finale nie sprostał Hewittowi, z którym przegrał 4:6, 4:6[14]. Trzeci wielkoszlemowy turniej, Wimbledon, Blake zakończył na III rundzie, po porażce z Maksem Mirnym.
Cykl turniejów tworzących US Open Series Blake rozpoczął od zwycięstwa w Indianapolis, gdzie w finale pokonał Roddicka 4:6, 6:4, 7:6(5)[15]. W Toronto i Cincinnati Amerykanin odpadał w II rundach. W US Open osiągnął po raz drugi z rzędu ćwierćfinał, wygrywając wcześniej m.in. z Robredo. Mecz o półfinał przegrał z Rogerem Federerem 6:7(7), 0:6, 7:6(9), 4:6[16].
W końcowej fazie sezonu Blake wygrał pod koniec września w Bangkoku, zwyciężając w finale trzeciego w rankingu Ivana Ljubičicia 6:3, 6:1[17]. Kolejny triumf Amerykanin odniósł w Sztokholmie, pokonując w finale 6:4, 6:2 Jarkko Nieminena[18]. Na koniec roku wystąpił w turnieju Tennis Masters Cup, rozgrywanym w Szanghaju. W fazie grupowej Blake pokonał Rafaela Nadala, Nikołaja Dawydienkę i Tommy’ego Robredo. W półfinale wygrał pojedynek z Davidem Nalbandianem[19], a w finale zmierzył się z Rogerem Federerem. Szwajcar pokonał Amerykanina 6:0, 6:3, 6:4.
Rok 2006 Blake ukończył jako czwarty zawodnik na świecie[3] z pięcioma wygranymi turniejami.
Sezon 2007
Blake trenujący do turnieju w Miami, 2007
Sezon Blake rozpoczął od zwycięstwa w Sydney, pokonując w finałowym meczu Carlosa Moyę 6:3, 5:7, 6:1[20]. W Melbourne uzyskał IV rundę. Wyeliminował Carlosa Moyę, Alexa Kuznetsova i Robby’ego Ginepriego; przegrał z Fernando Gonzálezem. Pod koniec stycznia swój kolejny finał Blake zanotował w Delray Beach. W finałowym meczu przegrał z Xavierem Malissem 7:5, 4:6, 4:6[21].
Podczas amerykańskich turniejów ATP Masters Series Blake odpadł w III rundzie w Indian Wells, a w Miami na II etapie.
Sezon na kortach ziemnych Amerykanin zaczął od półfinału w Houston. Pogromcą Blake’a w meczu o finał był Mariano Zabaleta. w Rzymie przegrał swój mecz w II rundzie, z kolei w Hamburgu w III fazie turnieju. Z wielkoszlemowego Rolanda Garrosa Blake odpadł w I rundzie po porażce z Ivo Karloviciem.
W połowie sierpnia, na nawierzchni twardej, Blake awansował do finału w Los Angeles. Mecz o tytuł przegrał z Radkiem Štěpánkiem 6:7(7), 7:5, 2:6[22]. W Indianapolis doszedł do ćwierćfinału, a w Montrealu odpadł w II rundzie. Swój drugi finał singlowy w turniejach ATP Masters Series Blake zagrał w Cincinnati, eliminując m.in. Juana Carlosa Ferrero i Nikołaja Dawydienkę. W finale uległ Rogerowi Federerowi przegrywając 1:6, 4:6[23]. W turnieju Pilot Pen Tennis w New Haven Amerykanin odniósł dziesiąte zawodowe zwycięstwo. W finale pokonał w dwóch setach 7:5, 6:4 Mardy’ego Fisha[24]. W US Open swój udział w turnieju Blake zakończył na IV rundzie. Pokonał Michaela Russella, Fabrice’a Santoro i Stefana Koubka, a przegrał 6:4, 4:6, 6:3, 0:6, 6:7(4) z Tommym Haasem.
Na początku października Amerykanin uzyskał półfinał w Sztokholmie. Spotkanie, którego stawką był finał przegrał z Thomasem Johanssonem. W swoim kolejnym starcie, na kortach twardych w Bazylei, doszedł do finału w konkurencji debla, tworząc parę z Markiem Knowlesem. Mecz finałowy zakończył się przegraną Blake’a i Knowlesa z Bobem i Mikiem Bryanami. Ostatni turniej w sezonie rozegrał w Paryżu (hala Bercy). Blake odpadł z rywalizacji w III fazie po przegranym meczu z Francuzem Richardem Gasquetem.
Na koniec roku Blake został sklasyfikowany jako nr 13. w rankingu światowym[3] z dwoma wygranymi turniejami.
Sezon 2008
Podczas Australian Open Blake doszedł do ćwierćfinału, przegrywając w nim z Federerem[25]. W Delray Beach awansował do finału, w którym przegrał z Japończykiem będącym poniżej dwusetnego miejsca w rankingu ATP, Keim Nishikorim 6:3, 1:6, 4:6[26]. W połowie lutego Amerykanin osiągnął ćwierćfinał turnieju w San José, w którym nie sprostał Robby’emu Ginepri’emu.
W turniejach ATP Masters Series rozgrywanych w marcu w Indian Wells i Miami Blake kończył swój udział na ćwierćfinałach, za każdym razem przegrywając z Rafaelem Nadalem.
W kwietniu Amerykanin osiągnął finał turnieju w Houston, rewanżując się Nishikoriemu w I rundzie za porażkę w Delray Beach. W meczu o tytuł ostatecznie został pokonany przez Marcela Granollersa 4:6, 6:1, 5:7[27]. W Rzymie awansował do ćwierćfinału, przegrywając potem ze Stanislasem Wawrinką po trzysetowej walce. Z kolei w Hamburgu odpadł w II rundzie wyeliminowany przez Serba Janko Tipsarevicia. Wielkoszlemowy Roland Garros zakończył na II rundzie, pokonany przez Ernestsa Gulbisa.
Na trawiastych kortach w Halle Blake doszedł do półfinału. Mecz o finał przegrał z Philippem Kohlschreiberem. Na Wimbledonie, po zwycięstwie w I rundzie nad Christophe’em Rochusem, przegrał w następnie z Rainerem Schüttlerem.
W sierpniu Blake zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie, gdzie w ćwierćfinale pokonał pierwszy raz w karierze Rogera Federera. W półfinałowym spotkaniu nie sprostał Fernando Gonzálezowi przegrywając 6:4, 5:7, 9:11, a w meczu o brązowy medal uległ wynikiem 3:6, 6:7(4) Novakowi Đokoviciowi[28].
W październiku, podczas rozgrywek w Bazylei, Amerykanin awansował do ćwierćfinału, w którym musiał uznać wyższość Feliciano Lópeza. W Paryżu (hala Bercy) awansował do półfinału, w którym przegrał 4:6, 3:6 z Jo-Wilfriedem Tsongą.
Rok 2008 Amerykanin ukończył na 10. miejscu rankingu ATP[3].
Sezon 2009
James Blake podczas turnieju w Estoril, 2009
Blake sezon rozpoczął od dojścia do IV rundy w Australian Open, gdzie uległ 4:6, 4:6, 6:7(3) Jo-Wilfriedowi Tsondze. Na początku lutego, po pokonaniu m.in. Sama Querreya, awansował do półfinału imprezy w San Josè. Mecz o finał przegrał z Mardym Fishem.
Rozgrywki w Indian Wells Amerykanin zakończył na II rundzie wyeliminowany przez Fernando Gonzáleza, natomiast w Miami odpadł w III fazie rywalizacji po przegranym meczu z Tomášem Berdychem.
Okres gry na kortach ziemnych Blake rozpoczął od przegranej w I rundzie w Rzymie. Pierwszy w roku finał Blake osiągnął w portugalskim Estoril, pokonując po drodze Nikołaja Dawydienkę. Mecz finałowy przegrał z Hiszpanem Albertem Montañésem 7:5, 6:7(6), 0:6[29]. W Madrycie odpadł w III rundzie po porażce z Rogerem Federerem. Na Rolandzie Garrosie Blake został pokonany już w I rundzie przez Leonardo Mayera.
Drugi w sezonie finał z udziałem Amerykanina miał miejsce na trawiastych kortach Queen’s Clubu. W finale spotkał się z faworytem gospodarzy, Andym Murrayem[30], który pokonał Blake’a 7:5, 6:4. Podczas Wimbledonu odpadł w I rundzie, a pogromcą Blake’a był Włoch Andreas Seppi.
W turniejach Legg Mason Tennis Classic i Rogers Cup w Waszyngtonie i Montrealu nie wystąpił. Przedostatni turniej poprzedzający US Open, w Cincinatti, Blake rozpoczął, a zarazem i zakończył w I rundzie, przegrywając z Rosjaninem Igorem Kunicynem 6:7(5), 7:6(5), 4:6. Na nowojorskich kortach US Open doszedł do III rundy. W pierwszych dwóch spotkaniach pokonywał swoich rywali w trzech setach. W pojedynku o IV fazę turniejową zmierzył się z Tommym Robredo, z którym przegrał 6:7(2), 4:6, 4:6[31].
Jesienią, podczas turniejów ATP World Tour Masters 1000, w Szanghaju i Paryżu, Blake przegrywał w II rundach z Rafaelem Nadalem i Andym Murrayem.
Rok zakończył na 44. miejscu w rankingu ATP Entry[3].
Sezon 2010
Blake przygotowujący się do US Open, 2010
Sezon 2010 Blake zainaugurował od występu w Brisbane, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Amerykanin w I rundzie pokonał Sama Querreya, a w kolejnej rundzie Marca Gicquela. Pojedynek o półfinał przegrał z Gaëlem Monfilsem. Pierwszy w sezonie wielkoszlemowy turniej, Australian Open, rozpoczął od zwycięstwa w trzech setach nad Arnaudem Clément. W następnej rundzie rozegrał pojedynek z rozstawionym z Juanem Martínem del Potro. Mecz trwał blisko 4 godziny i 20 minut i zakończył się porażką Blake’a w setach 2:3 (4:6, 7:6(3), 7:5, 3:6, 8:10)[32]. Pod koniec lutego Amerykanin dotarł do ćwierćfinału w Delray Beach, gdzie mecz o półfinał przegrał z Ivo Karloviciem.
W marcu Blake doszedł do III rundy turnieju w Indian Wells, pokonując m.in. Davida Ferrera; przegrał z Nicolásem Almagro. W Miami odpadł z rywalizacji na II etapie po porażce z Brazylijczykiem Thomazem Belluccim.
W połowie kwietnia Blake doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go z gry na blisko sześć tygodni, przez co nie wystąpił na Rolandzie Garrosie[33]. Do gry powrócił w połowie czerwca, podczas turnieju na nawierzchni trawiastej w Eastbourne, jednak przegrał tam w I rundzie z Julienem Benneteau 6:7(3), 5:7. Również w I rundzie Blake odpadł podczas Wimbledonu ponosząc porażkę z Robinem Haasem.
Na kortach twardych w Los Angeles Amerykanin otrzymał od organizatorów dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji do turnieju głównego. W I rundzie pokonał Leonardo Mayera, a następnie Benjamina Beckera. Pojedynek o półfinał przegrał w trzech setach z Feliciano Lópezem. Podczas US Open Amerykanin grał z dziką kartą. W I rundzie pokonał w trzech setach Kristofa Vliegena, a w dalszej rundzie po czterosetowym pojedynku Petera PoLansky’ego. Mecz o 1/8 finału rozegrał z Novakiem Đokoviciem. Serb wygrał mecz bez straty seta. Po turnieju na nowojorskich kortach Blake ogłosił, że zamierza na dłuższy czas zawiesić grę w tenisa[34]. Do gry Amerykanin powrócił w połowie października w Sztokholmie, gdzie osiągnął ćwierćfinał, eliminując po drodze m.in. rozstawionego Thomaza Bellucciego. Pojedynek o półfinał imprezy Blake przegrał z Jarkko Nieminenem. Następnie Amerykanin wziął udział w turnieju na kortach w Wiedniu, przegrywając jednak w I rundzie z Łukaszem Kubotem.
Rok Blake ukończył poza czołową setką rankingu – na 137. pozycji[3].
Sezon 2011
Swój pierwszy turniej w 2011 roku Blake rozegrał w lutym, podczas rywalizacji w San José, dochodząc do II rundy. Wyeliminował Jessego Levine’a, a następnie przegrał z późniejszym mistrzem rozgrywek Milosem Raonicem. Kolejny start Blake’a miał miejsce w Memphis, gdzie ponownie awansował do II rundy. Najpierw pokonał Ricarda Mello, a w kolejnej fazie nie sprostał kwalifikantowi Robertowi Kendrickowi. Pod koniec lutego Amerykanin wziął udział w zawodach w Delray Beach, odpadając na II etapie. W I fazie wygrał z Benjaminem Beckerem, a w dalszej uległ Keiemu Nishikoriemu.
W połowie marca Blake otrzymał „dziką kartę” na turniej ATP World Tour Masters 1000 w Indian Wells. W I rundzie wyeliminował Chrisa Guccione’a, a w pojedynku o III rundę został pokonany przez Andy’ego Roddicka. W zawodach rozgrywanych w Miami Amerykanin osiągnął III rundę, po zwycięskich meczach z Michaelem Russellem oraz rozstawionym z Thomazem Belluccim. Spotkanie o IV rundę Blake przegrał z Novakiem Đokoviciem. W kwietniu Blake wystartował po raz pierwszy od blisko sześciu lat w turnieju kategorii ATP Challenger Tour, w Tallahassee dochodząc do finału[35]. Spotkanie o finał imprezy przegrał z Donaldem Youngiem.
Na początku maja Amerykanin wystartował w zawodach ATP Challenger Tour w Sarasocie, gdzie tenisiści rywalizowali na zielonej mączce. Blake wygrał zawody, eliminując wcześniej Donalda Younga, natomiast finałowy mecz zakończył się wynikiem 6:2, 6:2 dla Blake’a z Alexem Bogomolovem Jr[36]. Tydzień po tym turnieju Amerykanin wziął udział w imprezie tej samej rangi w Savannah. Blake odpadł z rywalizacji w ćwierćfinale po porażce z Michaelem Russellem. W czerwcu Amerykanin wystartował na Wimbledonie, gdzie odpadł w I rundzie po pięciosetowym meczu z Markosem Pagdatisem. Następnie Amerykanin wziął udział w zawodach challengerowych rozgrywanym w Winnetce. Turniej zakończył się zwycięstwem Blake’a, który w finale wygrał z Bobbym Reynoldsem[37].
US Open Series Blake rozpoczął od startu w Atlancie, gdzie odpadł z rywalizacji w II rundzie. Ten sam wynik Amerykanin powtórzył w Los Angeles, natomiast podczas turnieju w Waszyngtonie doszedł do III rundy, po wcześniejszym wyeliminowaniu m.in. obrońcy tytułu, Davida Nalbandiana[38]. Spotkanie o ćwierćfinał zakończyło się porażką Blake’a z Johnem Isnerem. W połowie sierpnia Blake wziął udział w zawodach rozgrywanych w Cincinnati dochodząc do III rundy, w której został pokonany przez Rogera Federera. Na US Open Blake wyeliminował w I rundzie Jessego Hutę Galunga, po czym przegrał z Davidem Ferrerem.
Jesienią, na początku października, amerykański tenisista zagrał w zawodach ATP Challenger Tour w Sacramento, docierając do finału, gdzie uległ Ivo Karloviciowi[39]. Następnie Blake wystartował w rozgrywkach szczebla ATP World Tour w Sztokholmie, gdzie osiągnął półfinał, po przejściu zwycięsko rywalizacji m.in. z Juanem Martínem del Potro. Pojedynek o awans do finału Blake przegrał z Jarkko Nieminenem.
Sezon Blake zakończył na 59. miejscu w zestawieniu ATP[3].
Sezon 2012
Pierwszy turniej w sezonie z udziałem Blake’a odbył się w połowie lutego w Memphis. Blake odpadł z rywalizacji I rundzie po porażce z Ryanem Sweetingiemi. W następnym miesiącu Blake zagrał w Miami, przegrywając w I rundzie z Nikołajem Dawydienką.
W połowie kwietnia, na ziemnych kortach w Houston, Blake wywalczył szósty tytuł deblowy w karierze, a dokonał tego z Samem Querreyem. W finale pokonali parę Treat Huey oraz Dominic Inglot 7:6(14), 6:4[40].
Podczas Rolanda Garrosa Blake odpadł w I rundzie pokonany przez Michaiła Jużnego. Również na I rundzie Amerykanin zakończył swój udział na Wimbledonie, gdzie odpadł z Benjaminem Beckerem. Na początku sierpnia w trakcie turnieju w Waszyngtonie Blake dotarł po raz pierwszy w sezonie do ćwierćfinału, po wygranych z Pablo Andújarem i Marco Chiudinellim. Spotkanie o awans do dalszej rundy Blake przegrał z Ołeksandrem Dołhopołowem. We wrześniu Blake zagrał na US Open dochodząc do III rundy, eliminując po drodze Lukáša Lacko oraz Marcela Granollersa. W meczu III rundy Blake nie sprostał Milosowi Raonicowi.
Na początku października Blake wygrał rozgrywki ATP Challenger Tour w Sacramento, po pokonaniu w finale 6:1, 1:6, 6:4 Mischę Zvereva. Ostatni w sezonie start Amerykanina miał miejsce w rozgrywkach tej samej rangi w Tiburonie, gdzie odpadł w ćwierćfinale po porażce ze Zverevem.
Rok Blake zakończył na 129. miejscu w rankingu ATP[3].
Sezon 2013
Blake podczas Wimbledonu, 2013
Na początku roku Blake wystąpił w kwalifikacjach do Australian Open, przegrywając w II rundzie z Donaldem Youngiemm. Na początku lutego zawodnik amerykański zagrał w rozgrywkach ATP Challenger Tour w Dallas, gdzie odpadł w półfinale po porażce z Robbym Gineprim. Pod koniec tego samego miesiąca Blake zagrał w Memphis. Z turnieju gry pojedynczej został wyeliminowany w II rundzie przez Jacka Socka, natomiast w grze podwójnej awansował do finału, w parze z Sockiem. Spotkanie o tytuł tenisiści przegrali 1:6, 2:6 z Bobem i Mikiem Bryanami[41]. Po turnieju w Memphis Blake zagrał w Delray Beach, dochodząc do kolejnego finału w deblu. Razem z Sockiem, pokonali w pojedynku o tytuł 6:4, 6:4 Maksa Mirnego i Horię Tecău.
Podczas sezonu trawiastego Blake najpierw wystartował w Eastbourne, skutecznie przechodząc przez kwalifikacje. W drabince głównej został wyeliminowany w I rundzie przez Alberta Ramosa. Wimbledon Amerykanin zakończył na II rundzie, gdzie po raz pierwszy od 2009 roku, po czterech kolejnych porażkach, przeszedł I rundę, eliminując Thiemo de Bakkera. W następnej rundzie uległ Bernardowi Tomiciowi.
Pod koniec lipca Blake awansował do ćwierćfinału w Atlancie, ponosząc porażkę z Johnem Isnerem.
Dnia 26 sierpnia ogłosił, że US Open będzie ostatnim turniejem w jego karierze[42]. Dwa dni później został wyeliminowany z gry pojedynczej w I rundzie przez Ivo Karlovica, po porażce 7:6(2), 6:3, 4:6, 6:7(2), 6:7(2).
W reprezentacji USA w Pucharze Davisa Blake zadebiutował w 2001 roku przeciwko Indiom. Blake wygrał swoje oba spotkania.
W 2002 roku doszedł z zespołem do półfinału rozgrywek grając głównie jako deblista w parze z Toddem Martinem. W edycji z 2003 roku wystąpił w I rundzie przeciwko Chorwacji, która pokonała Amerykanów 4:1.
W 2005 zagrał w I rundzie przeciwko Belgom, a w 2006 awansował z reprezentacją do półfinału. W tej fazie rywalami Jankesów byli Rosjanie, którzy wygrali rywalizację 3:2. Blake ze swoich dwóch meczów wygrał jeden z Maratem Safinem 7:5, 7:6(4).
W roku 2007 Amerykanie wygrali całą rywalizację pokonując w finale Rosję. Blake oba swoje mecze zakończył zwycięstwem, pokonując Michaiła Jużnego oraz Dmitrija Tursunowa[43].
W 2008 roku reprezentował swój kraj w I rundzie i w ćwierćfinale. W 2009 doszedł z reprezentacją do ćwierćfinału, w którym Amerykanie zostali pokonani przez Chorwację 2:3, z czego oba swoje pojedynki Blake przegrał.
W Pucharze Hopmana, nieoficjalnych mistrzostwach drużyn mieszanych, Amerykanin zwyciężył dwukrotnie. W roku 2003 razem z Sereną Williams doszedł do finału, eliminując w fazie grupowej Hiszpanię, Uzbekistan oraz Belgię. W rundzie finałowej rywalami Amerykanów byli Australijczycy w składzie: Lleyton Hewitt, Alicia Molik. Blake pokonał w grze pojedynczej Hewitta 6:3, 6:4, a w deblu wspólnie z Sereną Williams wygrał z australijską parą 6:3, 6:2. Końcowy wynik rywalizacji to 3:0 dla Stanów Zjednoczonych[44].
W edycji Pucharu Hopmana z roku 2004 osiągnął z Lindsay Davenport kolejny finał, w którym pokonali zespół Słowacji. Blake w tej rundzie przegrał swoje spotkanie z Karolem Kučerą 6:4, 4:6, 6:7, a w deblu pokonał z Davenport parę Daniela Hantuchová-Karol Kučera 6:2, 6:3. Wcześniej Davenport pokonała Hantuchovą, dzięki czemu tytuł zdobyli tenisiści z Ameryki Północnej[45].
Styl gry
Blake był tenisistą praworęcznym, wykonującym jednoręczny backhand. Cechowała go agresywna, ofensywna gra zza linii końcowej[46]. Słynął z silnego i precyzyjnego forehandu, uważanego za jeden z najlepszych w tenisie. Przy returnie wcześniej składał się niż inni zawodnicy do uderzenia, co powodowało, że przeciwnik miał mniej czasu na powrotne odbicie. Jednak taka gra obciążona była ryzykiem, gdyż często odbijał piłki w taśmę lub aut. Od przyjścia w roku 2009 nowego trenera, Blake zaczął częściej grać techniką serwis-wolej (serve&volley).
Życie prywatne
Jego ojciec, Thomas Reynolds Blake (zmarł w lipcu 2004 z powodu choroby nowotworowej), był Afroamerykaninem[47]. Jego matka, Betty (Walker), urodziła się w Oxfordshire w Anglii i wyemigrowała z rodziną do USA, gdy miała 16 lat; po śmierci męża przeprowadziła się do Anglii. Blake ma również rodzeństwo: Thomasa, który w przeszłości był tenisistą zawodowym najwyżej sklasyfikowanym w rankingu ATP w listopadzie 2002 na pozycji nr 141. w rankingu deblowym oraz Chrisa i Howarda. James wychował się w Fairfield w Connecticut.
Blake związany jest z Emily Snider, którą poślubił w listopadzie 2012 roku[48]. Na uroczystości obecni byli m.in. Andy Roddick, Mardy Fish, John Isner oraz Sam Querrey. Jednak zanim para zawarła związek małżeński, dnia 11 czerwca 2012 roku urodziła im się córeczka Riley Elizabeth[49].
Pierwszy raz z tenisem Blake zetknął się w wieku 5 lat, a kiedy miał 20 lat rozpoczął karierę zawodową. W roku 2005 otrzymał nagrodę ESPY za powrót do światowej czołówki tenisa. W roku 2007 wydał książkę pt. „How I Lost Everything and Won Back My Life”, która opowiada o śmierci ojca tenisisty, załamania formy sportowej i powrotu do zawodowego Touru[50]. Dla kariery tenisowej zrezygnował ze studiów na Harvardzie. Również próbował swoich sił jako model[51]. Lubi grać w golfa, baseball oraz koszykówkę.
_(2).jpg)
