| Państwo
|
 Hiszpania
|
| Data i miejsce urodzenia
|
29 sierpnia 1964
Barcelona
|
| Wzrost
|
175 cm
|
| Gra
|
praworęczna, jednoręczny bekhend
|
| Status profesjonalny
|
1982
|
| Zakończenie kariery
|
1996
|
| Gra pojedyncza
|
| Wygrane turnieje
|
6
|
| Najwyżej w rankingu
|
23 (4 listopada 1991)
|
| Australian Open
|
2R (1990)
|
| Roland Garros
|
3R (1985, 1987, 1990, 1993)
|
| Wimbledon
|
1R (1991)
|
| US Open
|
1R (1990, 1992)
|
| Gra podwójna
|
| Wygrane turnieje
|
4
|
| Najwyżej w rankingu
|
62 (14 sierpnia 1995)
|
| Australian Open
|
1R (1990)
|
| Roland Garros
|
2R (1987, 1995, 1996)
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
Jordi Arrese i Castañé (ur. 29 sierpnia 1964 w Barcelonie) – hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, srebrny medalista igrzysk olimpijskich z Barcelony (1992).
Kariera tenisowa
Kariera zawodowa Arrese przypadła na lata 1982–1996.
W listopadzie 1991 roku zajmował najwyższą pozycję w rankingu światowym w karierze – 23.; w rankingu deblowym najwyżej był u schyłku kariery, na pozycji nr 62. w sierpniu 1995 roku. Wygrał łącznie 6 turniejów rangi ATP World Tour w grze pojedynczej i 4 w grze podwójnej. Specjalizował się w grze z głębi kortu, jego ulubioną nawierzchnią było podłoże ziemne.
W 1986 roku był w półfinale turnieju w Nicei. W 1987 roku w drodze do 3 rundy w wielkoszlemowym French Open wyeliminował czołowego gracza amerykańskiego, Brada Gilberta. W 1988 roku dotarł do półfinału prestiżowego turnieju w Hamburgu, rok później był w półfinale w Rzymie oraz po raz pierwszy w finale, w Madrycie. W lutym 1989 roku debiutował w reprezentacji w Pucharze Davisa w meczu (zwycięskim) z Meksykiem. Arrese wygrał jeden mecz w grze pojedynczej oraz jeden przegrał.
W 1990 roku Hiszpan wygrał pierwsze turnieje ATP World Tour – w San Remo i Pradze. Także dwa turnieje wygrał w kolejnym sezonie (Madryt i brazylijskie Búzios). Trzy dalsze finały – Genua, Hilversum i Ateny – zapewniły mu najwyższe miejsce w karierze w rankingu światowym.
W sezonie 1992 Arrese odniósł jeden z największych sukcesów w karierze. Dotarł do finału gry pojedynczej na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie. W ostatnim meczu turnieju nie sprostał Szwajcarowi Marcowi Rossetowi przegrywając 6:7, 4:6, 6:3, 6:4, 6:8. W tym samym sezonie wygrał piąty turniej w karierze – w Atenach – oraz dotarł do finału w Hilversum. Po raz drugi i ostatni wystąpił także w reprezentacji w Pucharze Davisa – zdobył punkt w pojedynku o pozostanie w grupie światowej przeciwko Izraelowi.
W 1993 roku Hiszpan ponownie triumfował w Atenach. W kolejnych latach nie odnosił już większych sukcesów w grze pojedynczej, docierając nadal najdalej do ćwierćfinałów i półfinałów turniejów.
Nie zerwał kontaktów z tenisem po zakończeniu kariery, od 2003 roku był kapitanem reprezentacji w Pucharze Davisa. W 2004 roku poprowadził zespół do zdobycia trofeum, ale rok później, po znacznie mniej udanym sezonie (Hiszpanie przegrali w 1 rundzie kolejnej edycji rozgrywek, a dalsze prawo gry w grupie światowej uzyskali dopiero po zwycięskich barażach z Włochami) został zwolniony z funkcji kapitana przez krajową federację.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda
|
| Wielki Szlem
|
| Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
|
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
|
ATP International Series /
ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (6–6)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Finalista
|
1.
|
17 września 1989
|
Madryt
|
Ceglana
|
 Martín Jaite
|
3:6, 2:6
|
| Zwycięzca
|
1.
|
5 sierpnia 1990
|
San Remo
|
Ceglana
|
Juan Aguilera
|
6:2, 6:2
|
| Zwycięzca
|
2.
|
12 sierpnia 1990
|
Praga
|
Ceglana
|
 Nicklas Kulti
|
7:6, 7:6
|
| Zwycięzca
|
3.
|
5 maja 1991
|
Madryt
|
Ceglana
|
 Marcelo Filippini
|
6:2, 6:4
|
| Finalista
|
2.
|
23 czerwca 1991
|
Genua
|
Ceglana
|
 Carl-Uwe Steeb
|
3:6, 4:6
|
| Finalista
|
3.
|
28 lipca 1991
|
Hilversum
|
Ceglana
|
Magnus Gustafsson
|
7:5, 6:7(2), 6:2, 1:6, 0:6
|
| Finalista
|
4.
|
6 października 1991
|
Ateny
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
5:7, 3:6
|
| Zwycięzca
|
4.
|
3 listopada 1991
|
Búzios
|
Ceglana
|
 Jaime Oncins
|
1:6, 6:4, 6:0
|
| Finalista
|
5.
|
26 lipca 1992
|
Hilversum
|
Ceglana
|
 Karel Nováček
|
2:6, 3:6, 6:2, 5:7
|
| Finalista
|
6.
|
8 sierpnia 1992
|
Barcelona
|
Ceglana
|
 Marc Rosset
|
6:7, 4:6, 6:3, 6:4, 6:8
|
| Zwycięzca
|
5.
|
11 października 1992
|
Ateny
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
7:5, 3:0 krecz
|
| Zwycięzca
|
6.
|
10 października 1993
|
Ateny
|
Ceglana
|
Alberto Berasategui
|
6:4, 3:6, 6:3
|
Gra podwójna (4–6)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partner |
Przeciwnicy |
Wynik finału
|
| Finalista
|
1.
|
16 czerwca 1985
|
Bolonia
|
Ceglana
|
Alberto Tous
|
 Paolo Canè
Simone Colombo
|
5:7, 4:6
|
| Zwycięzca
|
1.
|
13 lipca 1986
|
Bordeaux
|
Ceglana
|
David de Miguel
|
 Ronald Agénor
 Mansur Bahrami
|
7:5, 6:4
|
| Zwycięzca
|
2.
|
13 sierpnia 1989
|
Praga
|
Ceglana
|
 Horst Skoff
|
Petr Korda
Tomáš Šmíd
|
6:4, 6:4
|
| Zwycięzca
|
3.
|
4 sierpnia 1991
|
San Marino
|
Ceglana
|
Carlos Costa
|
Christian Miniussi
Diego Pérez
|
6:3, 3:6, 6:3
|
| Finalista
|
2.
|
29 sierpnia 1993
|
Umag
|
Ceglana
|
Francisco Roig
|
 Filip Dewulf
Tom Vanhoudt
|
4:6, 5:7
|
| Finalista
|
3.
|
14 sierpnia 1994
|
San Marino
|
Ceglana
|
Renzo Furlan
|
 Neil Broad
Greg Van Emburgh
|
4:6, 5:7
|
| Finalista
|
4.
|
18 września 1994
|
Bukareszt
|
Ceglana
|
José Antonio Conde
|
 Wayne Arthurs
Simon Youl
|
4:6, 4:6
|
| Finalista
|
5.
|
18 czerwca 1995
|
Oporto
|
Ceglana
|
Àlex Corretja
|
Tomás Carbonell
Francisco Roig
|
3:6, 6:7
|
| Finalista
|
6.
|
6 sierpnia 1995
|
Kitzbühel
|
Ceglana
|
Wayne Arthurs
|
Francisco Montana
Greg Van Emburgh
|
7:6, 3:6, 6:7
|
| Zwycięzca
|
4.
|
13 sierpnia 1995
|
San Marino
|
Ceglana
|
Andrew Kratzmann
|
Pablo Albano
Federico Mordegan
|
7:6, 3:6, 6:2
|
Bibliografia
| Złoci medaliści |
|
|---|
| Srebrni medaliści |
|
|---|
| Brązowi medaliści |
|
|---|
