| Państwo
|
 Austria
|
| Data i miejsce urodzenia
|
22 sierpnia 1968
Klagenfurt am Wörthersee
|
| Data i miejsce śmierci
|
7 czerwca 2008
Hamburg
|
| Wzrost
|
175 cm
|
| Gra
|
praworęczna, jednoręczny bekhend
|
| Status profesjonalny
|
1985
|
| Zakończenie kariery
|
1999
|
| Trener
|
Dumitru Hărădău
|
| Gra pojedyncza
|
| Wygrane turnieje
|
4
|
| Najwyżej w rankingu
|
18 (1 stycznia 1990)
|
| Australian Open
|
1R (1988, 1991–1993, 1995)
|
| Roland Garros
|
2R (1987, 1989, 1991)
|
| Wimbledon
|
2R (1991)
|
| US Open
|
2R (1991)
|
| Gra podwójna
|
| Wygrane turnieje
|
2
|
| Najwyżej w rankingu
|
70 (18 września 1989)
|
| Roland Garros
|
1R (1989)
|
| US Open
|
1R (1988, 1989)
|
Horst Skoff (ur. 22 sierpnia 1968 w Klagenfurcie, zm. 7 czerwca 2008 w Hamburgu) – austriacki tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Seulu (1988) i Barcelony (1992).
Przez pewien czas pozostawał prywatnie związany z modelką Ullą Weigestorfer, zwyciężczynią konkursu Miss World. Zmarł 7 czerwca 2008 roku w Hamburgu w wieku niespełna 40 lat. Początkowo poinformowano, że przyczyną śmierci był atak serca, lecz obrażenia twarzy oraz miejsce odnalezienia zwłok stały się przyczyną wszczęcia procedury sekcji zwłok[1].
Kariera tenisowa
Skoff rozpoczął karierę zawodową w 1985 roku i już w kolejnym sezonie zanotował znaczące sukcesy na kortach ziemnych, dochodząc do półfinału turnieju ATP World Tour w Barcelonie i triumfując w dwóch imprezach ATP Challenger Tour (w Dortmundzie i Chartres). Pozwoliło mu to w sierpniu 1986 znaleźć się po raz pierwszy w najlepszej setce rankingu światowego. W sezonie 1987 był w półfinale turnieju w Monte Carlo, eliminując m.in. Yannicka Noaha i Andrésa Gómeza.
Pierwsze zwycięstwo turniejowe w głównym cyklu rozgrywkowym Skoff odniósł w roku 1988, kiedy w finale w Atenach pokonał Bruna Orešara. Jesienią tegoż roku wygrał też halowe zawody w Wiedniu, pokonując od ćwierćfinału kolejno 3 graczy z pierwszej dwudziestki na świecie – Jonasa Svenssona, Andrieja Czesnokowa i w meczu decydującym o tytule Thomasa Mustera 4:6, 6:3, 6:4, 6:2. Przez kolejne 20 lat żadnemu Austriakowi nie udało się powtórzyć wygranej w wiedeńskiej hali.
Sukcesy z 1989, a były to przede wszystkim 3 finały turniejowe na ziemi, pozwoliły Skoffowi znaleźć się na koniec sezonu na najwyższym rankingowym miejscu w karierze – 18. Najważniejszym osiągnięciem z tegoż roku był finał w Hamburgu, w którym Austriak nie sprostał ówczesnmu liderowi światowego tenisa Ivanowi Lendlowi. W półfinale Skoff pokonał wicelidera rankingu Borisa Beckera. W finale we Florencji w 1989 Skoff uległ Marcelo Filippiniemu, a w finale w Barcelonie przegrał z Andrésem Gomezem, we wcześniejszych rundach eliminując m.in. Thomasa Mustera i Alberta Mancini'ego.
W 1990 roku Skoff zwyciężył w Genewie, po finale z Sergim Bruguerą. Został także finalistą w Wiedniu, ponosząc porażkę z Andersem Järrydem. W latach 1991–1992 pozostawał bez turniejowych zwycięstw, chociaż w 1991 doszedł do półfinału w Monte Carlo, notując zwycięstwa z Andre Agassim i Jonasem Svenssonem oraz w tym samym roku uległ w dwóch finałach Thomasowi Musterowi – we Florencji i w Genewie.
Nieco słabsze wyniki osiągane w rozgrywkach zawodowych skutkowały stopniowym obsuwaniem się Skoffa w rankingu, chociaż praktycznie nie opuszczał on pierwszej setki. Jeszcze raz znacząco awansował w klasyfikacji w 1993 roku, kiedy wygrał swój 4 turniej, tym razem Båstad pokonując w finale Ronalda Agénora. Rok później w obronie tytułu doszedł w Båstad do finału, ale tym razem lepszy okazał się Bernd Karbacher. W tymże sezonie (1994) Skoff częściej startował w zawodach ATP Challenger Tour, wygrywając m.in. w Poznaniu (po finale z Christianem Miniussim). Po 1995 grał wyłącznie w turniejach ATP Challenger Tour i ITF Men's Circuit, by w roku 1999 ostatecznie zakończyć zawodową karierę.
Jako deblista Skoff wygrał 2 turnieje. W sezonie 1986, mając za partnera Loïca Courteau, triumfował w Buenos Aires, a 3 lata później wygrał w Pradze wspólnie z Jordim Arrese'em. Z 4 różnymi partnerami Skoff zanotował ponadto 4 turniejowe finały. We wrześniu 1989 znalazł się na 70. miejscu rankingu światowego gry podwójnej.
W latach 1986–1994 wystąpił w 39 pojedynkach (w tym 5 deblowych), notując w grze pojedynczej bilans 21 wygranych i 13 porażek. W 1989 przyczynił się do awansu Austriaków do ćwierćfinału Pucharu Davisa, pokonując Australijczyków Pata Casha i Marka Woodforde'a. W meczu ćwierćfinałowym odniósł swoje jedno z ważniejszych zwycięstw, pokonując lidera rankingu światowego Matsa Wilandera, po ponad 6–godzinnym spotkaniu (6:7, 7:6, 1:6, 6:4, 9:7). Był to najdłuższy pojedynek w Pucharze Davisa od czasu wprowadzenia do tych rozgrywek tie-breaka. Sukces Skoffa nie wystarczył Austrii do awansu, gdyż komplet punktów (2 singlowe i deblowy) uzyskał dla rywali Stefan Edberg, który pokonał Skoffa 6:3, 6:2, 6:1. Rok później Austria, ze Skoffem w składzie, osiągnęła półfinał Pucharu Davisa, a Skoff pokonał w tymże roku m.in. Hiszpana Sergiego Bruguerę oraz Włochów Diega Nargisa i Claudia Pistolesiego. W spotkaniu półfinałowym ze Stanami Zjednoczonymi Skoff przegrał zarówno z Andre Agassim, jak i Michaelem Changiem, ale z tym ostatnim dopiero w pojedynku pięciosetowym, rozgrywanym z powodu zapadających ciemności przez 2 dni, i to po początkowym prowadzeniu 2:0 w setach.
Dwukrotnie Skoff uczestniczył w igrzyskach olimpijskich. W obu przypadkach w grze pojedynczej na jego drodze stawali Szwedzi, w Seulu (1988) wyeliminował go w 1 rundzie Stefan Edberg, a w Barcelonie (1992) Magnus Larsson. W Seulu wystąpił także w deblu, w parze z Alexem Antonitschem, odpadając w 2 rundzie z Hiszpanami Sergiem Casalem i Emiliem Sánchezem.
Horst Skoff, wraz z Thomasem Musterem, Gilbertem Schallerem i Alexandrem Antonitschem, tworzył grupę 4 zawodników, którzy dominowali w austriackim tenisie od przełomu lat 80. po lata 90. XX wieku. Z tego grona najbardziej wyróżniał się Muster, triumfator French Open 1995, ale Skoff był jednym z jego najtrudniejszych przeciwników. Bilans pojedynków dwóch Austriaków wyniósł 6:5 na korzyść Mustera. Skoff wygrał w latach 1988–1991 5 gier z rządu, później ponosząc 6 kolejnych porażek.
Skoff, specjalista gry na kortach ziemnych, swój tenis opierał na regularnej grze z głębi kortu i solidnym bieganiu, któremu towarzyszyło nieodłączne charakterystyczne sapanie. Był praworęczny, operował bekhendem jednoręcznym.
Po zakończeniu kariery zawodniczej, w czasie której zarobił na światowych kortach przeszło półtora miliona dolarów, Skoff pracował m.in. w związku tenisowym Karyntii oraz prowadził własną akademię tenisową w Klagenfurcie.
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda
|
| Wielki Szlem
|
| Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
|
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
|
ATP International Series /
ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (4–7)
| Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
| Zwycięzca
|
1.
|
19 czerwca 1988
|
Ateny
|
Ceglana
|
 Bruno Orešar
|
6:3, 2:6, 6:2
|
| Zwycięzca
|
2.
|
23 października 1988
|
Wiedeń
|
Dywanowa (hala)
|
Thomas Muster
|
4:6, 6:3, 6:4, 6:2
|
| Finalista
|
1.
|
14 maja 1989
|
Hamburg
|
Ceglana
|
 Ivan Lendl
|
4:6, 1:6, 3:6
|
| Finalista
|
2.
|
13 sierpnia 1989
|
Praga
|
Ceglana
|
 Marcelo Filippini
|
5:7, 6:7
|
| Finalista
|
3.
|
24 września 1989
|
Barcelona
|
Ceglana
|
 Andrés Gómez
|
4:6, 4:6, 2:6
|
| Zwycięzca
|
3.
|
16 września 1990
|
Genewa
|
Ceglana
|
 Sergi Bruguera
|
7:6, 7:6
|
| Finalista
|
4.
|
21 października 1990
|
Wiedeń
|
Dywanowa (hala)
|
 Anders Järryd
|
3:6, 3:6, 1:6
|
| Finalista
|
5.
|
16 czerwca 1991
|
Florencja
|
Ceglana
|
Thomas Muster
|
2:6, 7:6(2), 4:6
|
| Finalista
|
6.
|
15 września 1991
|
Genewa
|
Ceglana
|
Thomas Muster
|
2:6, 4:6
|
| Zwycięzca
|
4.
|
11 lipca 1993
|
Båstad
|
Ceglana
|
 Ronald Agénor
|
7:5, 1:6, 6:0
|
| Finalista
|
7.
|
10 lipca 1994
|
Båstad
|
Ceglana
|
 Bernd Karbacher
|
4:6, 3:6
|
Gra podwójna (2–4)
Przypisy
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne:
