Otto Froitzheim (ur. 24 kwietnia 1884 w Strasburgu, zm. 27 października 1962 w Wiesbaden[1] lub w Akwizgranie[2]) – niemiecki tenisista, medalista igrzysk olimpijskich.
Życiorys
Otto Froitzheim w dzieciństwie uprawiał m.in. lekkoatletykę, pływanie, łyżwiarstwo i piłkę nożną, ale po raz pierwszy zagrał w tenisa w wieku 16 lat[3]. W 1901 roku rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie w Strasburgu[1][3]. Po roku zaczął służyć w wojsku, a następnie kontynuował studia na uniwersytecie w Bonn[3]. W 1904 roku zdał pierwszy egzamin, a w 1909 roku zakończył studia złożeniem drugiego egzaminu z prawa[3]. Froitzheim pracował potem w urzędzie celnym w Strasburgu[1]. Po wojnie zamieszkał w Berlinie i rozpoczął pracę w policji, a w 1926 został komendantem w Wiesbaden[1]. W 1933 roku został zmuszony do rezygnacji, ponieważ odmówił wstąpienia do partii nazistowskiej[1]. Jednak jako przyjaciel Hermanna Göringa, który podziwiał jego tenisową karierę, został wicekomendantem w Akwizgranie[1].
Froitzheim był przez krótki czas potajemnie zaręczony z niemiecką reżyserką, Leni Riefenstahl[1]. Miał też romans z Polą Negri[2].
Kariera tenisowa
Otto Froitzheim swój pierwszy turniej wygrał w 1902 roku, zdobył wtedy mistrzostwo Alzacji-Lotaryngii[1][3]. Zostawał międzynarodowym mistrzem Niemiec w roku 1907 oraz w latach 1909–1911[1][3][4]. Na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1908 zdobył srebrny medal w grze pojedynczej[1][3][4][5][6]. W 1912 roku zwyciężył w dużym turnieju w Saint-Cloud, pokonując w finale Oscara Kreuzera[1][3]. W 1914 roku doszedł do finału turnieju pretendentów na Wimbledonie[4], przegrywając w nim w pięciu setach z Normanem Brookesem[1][3]. Został wtedy sklasyfikowany na 4. miejscu na świecie przez „The Daily Telegraph”[3]. W 1913 roku zadebiutował w rozgrywkach o Puchar Davisa. Grając w zawodach rok później w Pittsburghu, został wzięty do niewoli w następstwie wybuchu I wojny światowej[1][3]. Był przetrzymywany do jej końca[7]. Później wygrywał jeszcze międzynarodowe mistrzostwa Niemiec w 1921, 1922 i 1925 roku[1] i doszedł do ćwierćfinału międzynarodowych mistrzostw Francji w 1927 roku, w wieku 43 lat[1]. W latach 1927–1928 po raz ostatni występował w Pucharze Davisa. W karierze zagrał w pięciu konfrontacjach, wygrywając jeden mecz z dziewięciu rozegranych spotkań[1].
Przypisy
Bibliografia
| Złoci medaliści |
|
|---|
| Srebrni medaliści |
|
|---|
| Brązowi medaliści |
|
|---|
Identyfikatory zewnętrzne:
