Share to: share facebook share twitter share wa share telegram print page

Wilberforce Eaves

Wilberforce Eaves
Ilustracja
Wilberforce Vaughan Eaves
Państwo

 Wielka Brytania

Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1867
Melbourne

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1920
Londyn

Gra

praworęczna, jednoręczny backhand

Gra pojedyncza
Wimbledon

F (1895–1897)

US Open

F (1897)

Gra podwójna
Wimbledon

F (1895)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Igrzyska olimpijskie
brąz Londyn 1908 tenis ziemny
(gra pojedyncza)

Wilberforce Vaughan Eaves (ur. 10 grudnia 1867 w Melbourne, zm. 10 lutego 1920 w Londynie) – brytyjski tenisista, finalista Wimbledonu i mistrzostw USA, medalista olimpijski.

Pochodził z Australii, ale reprezentował barwy brytyjskie. Z wykształcenia był lekarzem.

Kariera tenisowa

W 1895 roku osiągnął finał turnieju pretendentów (All Comers) na Wimbledonie, przegrywając z Wilfredem Baddeleyem mimo prowadzenia 2:0 w setach. Ze względu na fakt, że w Wimbledonie 1895 nie wziął udziału obrońca tytułu, a zarazem nominalny uczestnik właściwego finału (challenge round) Joshua Pim, Eaves widnieje w statystykach jako finalista. W tym samym roku, w parze z Ernestem Lewisem, Eaves doszedł ponadto do finału debla, gdzie także poniósł porażkę z Wilfredem Baddeleyem oraz jego bratem bliźniakiem Herbertem. Przegrywał jeszcze dwukrotnie wimbledońskie finały pretendentów, w 1896 roku z Haroldem Mahonym i w 1897 roku z Reginaldem Dohertym.

W 1897 roku wziął udział w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne US Open), rozgrywanych wówczas w Newport. W finale turnieju pretendentów pokonał Harolda Nisbeta 7:5, 6:3, 6:2, ale w challenge round uległ w pięciu setach Robertowi Wrennowi.

Eaves trzykrotne wywalczył halowe mistrzostwo Wielkiej Brytanii (1897 w finale z Ernestem Lewisem, 1898 w finale z Lawrence’em Dohertym, 1899 w finale z Haroldem Mahonym), mistrzostwo Irlandii (1897), mistrzostwo Walii (1895). W 1895 roku w finale halowych mistrzostw Wielkiej Brytanii nie sprostał Ernestowi Lewisowi, w 1892 roku przegrał z Haroldem Barlowem w finale mistrzostw południowej Anglii w Eastbourne.

W 1908 roku, w wieku 40 lat, zdobył brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Londynie w grze pojedynczej na kortach trawiastych. Na tych samych igrzyskach w turnieju halowym zajął w grze pojedynczej 4. miejsce.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (0–2)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 1895 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Wilfred Baddeley 6:4, 6:2, 6:8, 2:6, 3:6
Finalista 2. 1897 US Open, Newport Trawiasta Stany Zjednoczone Robert Wrenn 6:4, 6:8, 3:6, 6:2, 2:6

Gra podwójna (0–1)

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 1895 Wimbledon, Londyn Trawiasta Wielka Brytania Ernest Lewis Wielka Brytania Herbert Baddeley
Wielka Brytania Wilfred Baddeley
6:8, 7:5, 4:6, 3:6

Bibliografia

Kembali kehalaman sebelumnya