W 1998 roku głośno było o szczęściu Rosseta, który w ostatniej chwili zmienił rezerwację lotniczą po porażce w US Open – samolot, którym pierwotnie Szwajcar miał lecieć, spadł do Atlantyku[1].
Kariera tenisowa
Rosset jest zawodnikiem wysokim (201 cm) i swoją grę opierał przede wszystkim na silnym serwisie i forhendzie. Jest graczem praworęcznym. Na korcie zachowywał się często impulsywnie, czego wyrazem był incydent w trakcie meczu w Pucharze Hopmana, gdy poirytowany nieudanym zagraniem uderzył pięścią w otaczającą kort reklamę i złamał rękę.
Zaliczał się do światowej czołówki juniorów, kończąc sezon 1988 jako nr 4. rankingu.
Jako zawodowy tenisista występował w latach 1988–2005.
Pierwsze zwycięstwo turniejowe z cyklu ATP World Tour wywalczył w 1989 roku w Genewie, pokonując w finale Guillermo Péreza Roldána. Rok później wygrał turniej w Lyonie, a w 1991 odniósł pierwsze zwycięstwo deblowe, ponownie w Genewie, gdzie partnerował mu Sergi Bruguera.
Sezon 1992 okazał się dla Rosseta przełomowy i zapewnił mu miejsce w szerokiej czołówce światowej. W parze z Jakobem Hlaskiem wygrał turniej ATP Masters Series w Rzymie, a następnie wielkoszlemowy French Open (w finale z parą Andriej Olchowski–David Adams), a także poprowadził drużynę narodową do finału w Pucharze Davisa. W finale rozgrywek pucharowych Szwajcarzy nie sprostali Stanom Zjednoczonym, mimo zwycięstwa Rosseta nad ówczesnym liderem rankingu Jimem Courierem. Latem Rosset odniósł zwycięstwo na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie. W drodze po złoto olimpijskie Szwajcar pokonał kilku zawodników ścisłej czołówki światowej – Wayne’a Ferreirę, Jima Couriera, Emilio Sáncheza i Gorana Ivaniševicia, a w finale Jordi'ego Arrese po pięciosetowym pojedynku.
Łącznie Rosset odniósł 15 zwycięstw turniejowych w grze pojedynczej i 8 w grze podwójnej. Był ponadto w 8 singlowych i 3 deblowych finałach. Zarówno w singlu, jak i w deblu awansował do czołowej dziesiątki rankingu światowego – w grze pojedynczej klasyfikowany był na pozycji nr 9. (11 września 1995), w grze podwójnej na pozycji nr 8. (2 listopada 1992).
Od 1990 roku był regularnym reprezentantem w Pucharze Davisa, od 1991 regularnie w najwyższej grupie rozgrywkowej (grupie światowej). Po raz ostatni grał w zespole narodowym w 2003 roku. Poza Pucharem Davisa i igrzyskami olimpijskimi reprezentował Szwajcarię w Drużynowym Pucharze Świata (w 1996 roku był w zwycięskiej ekipie) oraz Pucharze Hopmana.
W latach 1999–2001 Rosset był członkiem rady zawodników Związku Tenisistów Zawodowych (ATP). Pełnił funkcję kapitana reprezentacji w Pucharze Davisa, zrezygnował w lipcu 2005 roku po porażce w 1 rundzie kolejnej edycji rozgrywek.