Patrik Kühnen (z prawej)
|
Państwo
|
Niemcy
|
Data i miejsce urodzenia
|
11 lutego 1966 Püttlingen
|
Wzrost
|
191 cm
|
Gra
|
praworęczny
|
Status profesjonalny
|
1985
|
Zakończenie kariery
|
1996
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
0
|
Najwyżej w rankingu
|
43 (15 maja 1989)
|
Australian Open
|
3R (1989, 1991)
|
Roland Garros
|
3R (1988, 1990, 1993)
|
Wimbledon
|
QF (1988)
|
US Open
|
2R (1988, 1991–1993)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
3
|
Najwyżej w rankingu
|
28 (5 lipca 1993)
|
Australian Open
|
3R (1991)
|
Roland Garros
|
2R (1988, 1996)
|
Wimbledon
|
SF (1993)
|
US Open
|
2R (1988)
|
|
Patrik Kühnen (ur. 11 lutego 1966 w Püttlingen) – niemiecki tenisista i trener tenisa, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
Zawodowym tenisistą był w latach 1985–1996.
Startując w turniejach singlowych osiągnął 2 finały w zawodach rangi ATP World Tour, natomiast w grze podwójnej doszedł do 6 finałów, z których w 3 triumfował.
W latach 1988, 1989, 1993, 1994 reprezentował Niemcy w Pucharze Davisa wygrywając łącznie 7 meczów z 8 rozegranych. W 1988, 1989 i 1993 Niemcy z Kühnenem w składzie zdobyły trofeum[1].
W rankingu gry pojedynczej najwyżej był na 43. miejscu (15 maja 1989), a w klasyfikacji gry podwójnej na 28. pozycji (5 lipca 1993).
Po zakończeniu kariery pracował w latach 2003–2012 jako kapitan reprezentacji Niemiec w Pucharze Davisa oraz doprowadził reprezentację do mistrzostwa w Drużynowym Pucharze Świata w latach 2005 i 2011[2]. Kühnen jest również dyrektorem turnieju BMW Open w Monachium[3].
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup / ATP Finals
|
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
|
ATP International Series / ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (0–2)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
Finalista
|
1.
|
8 stycznia 1989
|
Adelaide
|
Twarda
|
Mark Woodforde
|
5:7, 6:1, 5:7
|
Finalista
|
2.
|
14 listopada 1993
|
Moskwa
|
Dywanowa (hala)
|
Marc Rosset
|
4:6, 3:6
|
Gra podwójna (3–3)
Przypisy
Bibliografia