|
Państwo
|
Holandia
|
Data i miejsce urodzenia
|
11 października 1959 Rotterdam
|
Wzrost
|
201 cm
|
Gra
|
praworęczna, jednoręczny bekhend
|
Status profesjonalny
|
1982
|
Zakończenie kariery
|
1993
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
0
|
Najwyżej w rankingu
|
25 (25 kwietnia 1988)
|
Australian Open
|
QF (1985, 1988)
|
Roland Garros
|
3R (1984, 1987, 1992)
|
Wimbledon
|
3R (1987−1989)
|
US Open
|
2R (1991)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
3
|
Najwyżej w rankingu
|
27 (25 lutego 1991)
|
Australian Open
|
2R (1985, 1989, 1992, 1993)
|
Roland Garros
|
QF (1986)
|
Wimbledon
|
3R (1986, 1990)
|
US Open
|
2R (1987−1989, 1991)
|
Michiel Schapers (ur. 11 października 1959 w Rotterdamie) – holenderski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Seulu (1988).
Kariera tenisowa
Kariera zawodowa praworęcznego, dwumetrowego Holendra przypadła na lata 1982–1993. W grze pojedynczej dotarł do 25. miejsca w rankingu światowym, które zajmował w kwietniu 1988. Czterokrotnie dochodził do finałów turniejowych – w Auckland w 1987 musiał uznać wyższość Miloslava Mečířa, rok później w Metzu Szweda Jonasa Svenssona, w 1989 w Nancy – Francuza Guy Forgeta. W finale turnieju przed własną publicznością w Rosmalen w 1991 przegrał z Niemcem Christianem Saceanu, a Michaela Sticha, który niespełna miesiąc później – na takiej samej nawierzchni trawiastej – sięgnął po wielkoszlemowy triumf na Wimbledonie.
Dwukrotnie Schapers dochodził do ćwierćfinału w Wielkim Szlemie. W Australian Open 1985, gdy turniej ten rozgrywano jeszcze u schyłku każdego sezonu, Holender wyeliminował m.in. mistrza Wimbledonu z tegoż roku Borisa Beckera, by przegrać ze Szwedem Stefanem Edbergiem. W Australian Open 1988 (już w terminie styczniowym) wśród pokonanych przez Schapersa rywali znalazł się Francuz Yannick Noah, ówczesny tenisista nr 8. w rankingu; pogromcą Holendra okazał się dopiero reprezentant gospodarzy Pat Cash.
W czasie swojej kariery Schapers pokonał też m.in. Petra Kordę, Emilio Sáncheza, Guillermo Vilasa, Kevina Currena, Mikaela Pernforsa, Andrésa Gómeza, Henriego Leconte. Nie udało mu się natomiast nigdy wygrać z Jimmym Connorsem i w 1991, sam 32−letni Schapers, znalazł się wśród graczy pokonanych przez 40−letniego Connorsa podczas US Open 1991.
W grze podwójnej Michiel Schapers wygrał trzy turnieje i w dalszych sześciu przegrywał w finałach; w każdym z dziewięciu finałów turniejowych miał za partnera innego gracza. W 1986, w parze z Jaroslavem Navrátilem, był w ćwierćfinale French Open. Najwyżej sklasyfikowano go w światowym rankingu deblistów w lutym 1991, kiedy to zajmował 37. miejsce. Po raz ostatni osiągnął deblowy finał turniejowy w głównym cyklu rozgrywek w 1992.
Schapers jest również finalistą gry mieszanej na French Open 1988, wspólnie z Brendą Schultz. W meczu finałowym holenderska para uległa Lori McNeil i Jorge Lozano 5:7, 2:6.
W latach 1982–1990 Schapers reprezentował Holandię w Pucharze Davisa. Występował zarówno jako singlista, jak i deblista, notując bilans 23 wygranych i 13 porażek (w grze pojedynczej: 14 wygranych i 10 porażek). W ramach rozgrywek pucharowych pokonał m.in. Hiszpana Juana Aguilerę, Niemca Erica Jelena, reprezentanta Izraela Amosa Mansdorfa. W deblu jego partnerem był kilkakrotnie Tom Nijssen. Barw narodowych Schapers bronił też na igrzyskach olimpijskich w Seulu (1988). Wyeliminował m.in. Rosjanina Andrieja Czesnokowa i Hiszpana Sergio Casala, i dopiero w ćwierćfinale przegrał w czterech setach z Miloslavem Mečířem.
Zarobki zawodowe Schapersa przekroczyły milion dolarów. Po 1993 wystąpił jeszcze kilkakrotnie w turniejach (bez większych sukcesów), przede wszystkim zajmował się jednak pracą trenerską.
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup / ATP Finals
|
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
|
ATP International Series / ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (0–4)
Gra podwójna (3–6)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partner |
Przeciwnicy |
Wynik finału
|
Finalista
|
1.
|
28 kwietnia 1985
|
Marbella
|
Ceglana
|
Loïc Courteau
|
Andrés Gómez Cássio Motta
|
1:6, 1:6
|
Zwycięzca
|
1.
|
27 października 1985
|
Kolonia
|
Twarda (hala)
|
Alex Antonitsch
|
Jan Gunnarsson Peter Lundgren
|
6:4, 7:5
|
Finalista
|
2.
|
16 marca 1986
|
Metz
|
Dywanowa (hala)
|
Francisco González
|
Wojciech Fibak Guy Forget
|
6:2, 2:6, 4:6
|
Zwycięzca
|
2.
|
18 października 1987
|
Tuluza
|
Twarda (hala)
|
Wojciech Fibak
|
Kelly Jones Patrik Kühnen
|
6:2, 6:4
|
Finalista
|
3.
|
7 stycznia 1990
|
Adelaide
|
Twarda
|
Alexander Mronz
|
Andrew Castle Nduka Odizor
|
6:7, 2:6
|
Finalista
|
4.
|
7 października 1990
|
Tuluza
|
Twarda (hala)
|
Michael Mortensen
|
Neil Broad Gary Muller
|
6:7, 4:6
|
Finalista
|
5.
|
17 lutego 1991
|
Bruksela
|
Twarda (hala)
|
Libor Pimek
|
Todd Woodbridge Mark Woodforde
|
3:6, 0:6
|
Zwycięzca
|
3.
|
13 października 1991
|
Tel Awiw-Jafa
|
Twarda
|
David Rikl
|
Javier Frana Leonardo Lavalle
|
6:2, 6:7, 6:3
|
Finalista
|
6.
|
5 stycznia 1992
|
Wellington
|
Twarda
|
Daniel Vacek
|
Jared Palmer Jonathan Stark
|
3:6, 3:6
|
Gra mieszana (0–1)
Bibliografia