Państwo
|
Hiszpania
|
Data i miejsce urodzenia
|
22 kwietnia 1968 Barcelona
|
Wzrost
|
183 cm
|
Gra
|
praworęczna, jednoręczny bekhend
|
Status profesjonalny
|
1988
|
Zakończenie kariery
|
1999
|
Gra pojedyncza
|
Wygrane turnieje
|
6
|
Najwyżej w rankingu
|
10 (18 maja 1992)
|
Australian Open
|
3R (1993)
|
Roland Garros
|
4R (1992, 1993)
|
Wimbledon
|
2R (1992−1994)
|
US Open
|
4R (1992)
|
Gra podwójna
|
Wygrane turnieje
|
5
|
Najwyżej w rankingu
|
40 (18 września 1989)
|
Australian Open
|
3R (1993)
|
Roland Garros
|
QF (1989)
|
Carlos Costa (ur. 22 kwietnia 1968 w Barcelonie) − hiszpański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Atlanty (1996).
Prywatnie nie jest spokrewniony z Albertem Costą, również tenisistą.
Kariera tenisowa
Jako zawodowy tenisista Costa występował w latach 1988−1999.
Costa opierał swoją grę na topspinowych uderzeniach z głębi kortu (bekhend jednoręczny), rzadko szukając rozwiązań wolejowych.
Na początku lat 90. był zaliczany do najlepszych specjalistów gry na nawierzchni ziemnej, dzięki czemu wygrał 6 turniejów singlowych i w dalszych 7 dochodził do finałów, a w maju 1992 roku awansował na 10. miejsce w rankingu światowym. W grze podwójnej Hiszpan został mistrzem 5 turniejów, a w 3 kończył udział jako finalista. Najwyższe miejsce rankingowe w klasyfikacji gry podwójnej zajmował we wrześniu 1989 roku − nr 40.
W 1991 roku doszedł do 3 rundy wielkoszlemowego French Open oraz półfinałów turniejowych w Guarujrze i Florencji. Wiosną 1992 roku był jednym z wiodących graczy sezonu na kortach ziemnych − wygrał 2 pierwsze europejskie imprezy na tej nawierzchni w Estoril (po zwycięstwach w półfinale nad Emilio Sánchezem i w finale z Sergim Bruguerą) i Barcelonie (w półfinale pokonał Alberto Manciniego, w finale Magnusa Gustafssona), następnie doszedł do finału w Madrycie (w finale uległ Bruguerze), półfinału w Hamburgu (pokonał m.in. Andre Agassiego, przegrał z wiceliderem rankingu Stefanem Edbergiem) oraz finału Rzymie (pokonał m.in. Petra Kordę, przegrał w finale z Jimem Courierem). W świetle tych wyników zaliczano go do faworytów French Open, ale w Paryżu zdołał dojść do 4 rundy, gdzie Goranowi Ivaniševiciowi. Po mistrzostwach Francji grał już mniej skutecznie, notując m.in. 4 rundę podczas US Open.
W 1993 roku był w finale turnieju w Meksyku (przegrał z Thomasem Musterem) i ponownie doszedł do 4 rundy French Open. Tym razem w Paryżu zrewanżował się Ivaniševiciowi w 3 rundzie, ale w następnym meczu przegrał z Richardem Krajickiem (8:10 w piątym secie). Costa wyeliminował Ivaniševicia także w drodze do 3 rundy US Open (uległ Jamiemu Morganowi). Wcześniej wygrał turniej w Hilversum, pokonując w decydującym meczu Magnusa Gustaffsona. Drugi tytuł w sezonie 1993 zdobył pod koniec roku, w Buenos Aires (w finale z Alberto Berasateguim).
Wiosnę na europejskich turniejach na nawierzchni ziemnej w 1994 roku rozpoczął wygraną w Estoril (w półfinale pokonał przyszłego triumfatora French Open Alberta Costę − zbieżność nazwisk przypadkowa, w finale broniącego tytułu Andrija Medwediewa). Doszedł także do finału w Barcelonie, ale nie sprostał w nim Richardowi Krajickowi. Ostatni turniej w karierze Costa wygrał latem 1994 roku, w San Marino (w finale z Niemcem Oliverem Grossem).
W kolejnych latach nie nawiązał już do poprzednich sukcesów. Był jeszcze w 3 finałach turniejowych, sporadycznie pokonywał graczy z czołówki światowej, m.in. w Indian Wells w 1995 roku Jima Couriera, na tym samym turnieju w 1996 roku Borisa Beckera i Alberta Costę, w Monte Carlo w 1996 Michaela Changa, w Monte Carlo w 1997 Wayne'a Ferreirę, w Barcelonie w 1998 Gustavo Kuertena, w Stuttgarcie w 1998 Àlexa Corretję. Ostatnie półfinały turniejów ATP World Tour osiągnął w 1997 roku (Båstad i San Marino). Po raz ostatni wystąpił we wrześniu 1999 na turnieju na Majorce.
Jako deblista najskuteczniejszą parę tworzył z rodakiem Tomásem Carbonellem (3 wygrane turnieje, ćwierćfinał French Open 1989).
Barw narodowych bronił w Pucharze Davisa (1992−1997), jako singlista i deblista (z Carbonellem i Corretją) oraz Drużynowym Pucharze Świata (finał w 1994, przegrany z zespołem niemieckim). Bilans jego występów w Pucharze Davisa wynosi 6 zwycięstw i 5 porażek.
Uczestniczył również w igrzyskach olimpijskich w Atlancie w 1996 roku, gdzie w 1 rundzie przegrał z Andreą Gaudenzim.
Po zakończeniu aktywnej kariery zajmował się pracą trenerską, uczestniczy także w rywalizacji weteranów (m.in. był finalistą turnieju cyklu Merrill Lynch Tour of Champions w Barcelonie w 2006).
Finały w turniejach ATP World Tour
Legenda
|
Wielki Szlem
|
Igrzyska olimpijskie
|
Tennis Masters Cup / ATP Finals
|
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
|
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
|
ATP International Series / ATP Tour 250
|
Gra pojedyncza (6–7)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Przeciwnik |
Wynik finału
|
Zwycięzca
|
1.
|
5 kwietnia 1992
|
Estoril
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
4:6, 6:2, 6:2
|
Zwycięzca
|
2.
|
12 kwietnia 1992
|
Barcelona
|
Ceglana
|
Magnus Gustafsson
|
6:4, 7:6(3), 6:4
|
Finalista
|
1.
|
3 maja 1992
|
Madryt
|
Ceglana
|
Sergi Bruguera
|
6:7(6), 2:6, 2:6
|
Finalista
|
2.
|
17 maja 1992
|
Rzym
|
Ceglana
|
Jim Courier
|
6:7(3), 0:6, 4:6
|
Finalista
|
3.
|
28 lutego 1993
|
Meksyk
|
Ceglana
|
Thomas Muster
|
2:6, 4:6
|
Zwycięzca
|
3.
|
1 sierpnia 1993
|
Hilversum
|
Ceglana
|
Magnus Gustafsson
|
6:1, 6:2, 6:3
|
Zwycięzca
|
4.
|
14 listopada 1993
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
Alberto Berasategui
|
3:6, 6:1, 6:4
|
Zwycięzca
|
5.
|
3 kwietnia 1994
|
Estoril
|
Ceglana
|
Andrij Medwediew
|
4:6, 7:5, 6:4
|
Finalista
|
4.
|
10 kwietnia 1994
|
Barcelona
|
Ceglana
|
Richard Krajicek
|
4:6, 6:7(6), 2:6
|
Zwycięzca
|
6.
|
14 sierpnia 1994
|
San Marino
|
Ceglana
|
Oliver Gross
|
6:1, 6:3
|
Finalista
|
5.
|
18 czerwca 1995
|
Porto
|
Ceglana
|
Alberto Berasategui
|
6:3, 3:6, 4:6
|
Finalista
|
6.
|
27 sierpnia 1995
|
Umag
|
Ceglana
|
Thomas Muster
|
6:3, 6:7(5), 4:6
|
Finalista
|
7.
|
23 czerwca 1996
|
Bolonia
|
Ceglana
|
Alberto Berasategui
|
3:6, 4:6
|
Gra podwójna (5–3)
Końcowy wynik |
Nr |
Data |
Turniej |
Nawierzchnia |
Partner |
Przeciwnicy |
Wynik finału
|
Zwycięzca
|
1.
|
13 listopada 1988
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
Javier Sánchez
|
Eduardo Bengoechea
José Luis Clerc
|
6:3, 3:6, 6:3
|
Zwycięzca
|
2.
|
17 września 1989
|
Madryt
|
Ceglana
|
Tomás Carbonell
|
Francisco Clavet
Tomáš Šmíd
|
7:5, 6:3
|
Finalista
|
1.
|
30 września 1990
|
Palermo
|
Ceglana
|
Horacio de la Peña
|
Sergio Casal
Emilio Sánchez
|
3:6, 4:6
|
Finalista
|
2.
|
16 czerwca 1991
|
Florencja
|
Ceglana
|
Juan Carlos Báguena
|
Ola Jonsson
Magnus Larsson
|
6:3, 1:6, 1:6
|
Zwycięzca
|
3.
|
4 sierpnia 1991
|
San Marino
|
Ceglana
|
Jordi Arrese
|
Christian Miniussi
Diego Pérez
|
6:3, 3:6, 6:3
|
Finalista
|
3.
|
3 maja 1992
|
Madryt
|
Ceglana
|
Francisco Clavet
|
Patrick Galbraith
Patrick McEnroe
|
3:6, 2:6
|
Zwycięzca
|
4.
|
2 maja 1993
|
Madryt
|
Ceglana
|
Tomás Carbonell
|
Luke Jensen
Scott Melville
|
7:6, 6:2
|
Zwycięzca
|
5.
|
14 listopada 1993
|
Buenos Aires
|
Ceglana
|
Tomás Carbonell
|
Sergio Casal
Emilio Sánchez
|
6:4, 6:4
|
Bibliografia
Identyfikatory zewnętrzne: