Era prononciacion qu'ei [sinn'dò] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : De Cizolio, en latin, en 1342, de Sizolio, en latin, en 1379, Cisou, Sizoo, Cisoo, Sisoo en 1429, Sinzo en 1718, Sinso, Sinsos en 1721-1772, Sinzo, Sindos en 1751, Sinzo (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1].
Segon Dauzat e Rostaing, Sindòu que vien deth nom latin d'òmi Sincius, dab eth sufixe aquitan -ossum[2].
Segon Negre, Sindòu que vien deth nom latin d'òmi Senatus, dab eth sufixe aquitan -oss[1].
Segon Miquèu Grosclaude, era s finala qu'ei tardiva e eths precedents especialistas ac sabèvan pas. Eth sufixe qu'ei -olum, diminutiu, e non pas -ossum, mes Grosclaude que considèra eth radicau com escur[1].
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)