Era prononciacion qu'ei [as'tè] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : De Guilhermo de Aster, en 1062, cap a 1125, en 1285, Arnaldus Willermi de Ester, cap a 1090, Hyspanum de Ester cap a 1140, vicecomes d-Aster en 1183, en B. d'Astee, en 1283, De Asterio, en latin, en 1300, 1313, 1342 e 1379, de Astario, en latin, en 1300, Aster en 1429, Aste en 1541, Aster en 1614, Aster en 1760, Asté (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1].
Segon Dauzat, Astèr que vien deth basco (aquitan) ast, varianta de aitz, « punta rocosa »[2].
R. Aymard que pensa a un nom d'òmi Aster[1].
Segon Miquèu Grosclaude, era explicacion de Dauzat, « punta rocosa », convién pas ath site. Que i a ua prumèra possibilitat, astèr, nom de mestièr, persona qui fabrica astes. Era segonda qu'ei eth nom latin d'òmi Astèr, deth latin Asterius o Astarius; qu'ei era solucion mei probabla[1].
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg)
.svg){kind=small}
