La prononciacion qu'ei [arta'gna] (grafia fonetica deus autors). Las fòrmas ancianas que son : Artagna au sègle XII e cap a 1200-1230, Bernardus d'Artanha en 1283, De Artanhano, en latin, en 1300, 1313, De Artanhano, en latin, en 1342, Artanhan en 1429, Artagnan (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIII)[1].
Segon Dauzat, Artanhan que vien deu nom galloroman d'òme Artinius (deu gallic artos, « ors ») dab lo sufixe -anum[2].
Rohlfs que causeish eth nom latin d'òmi Artanius, Negre, lo nom galloroman d'òmi Artanius. Segon R. Aymard, « Lo nomen prepausat qu'ei dens lo linhatge deus gallics arto, « ors », Artaius, diu, Artanus e Artinus trobats dens inscripcions »[1].
Miquèu Grosclaude qu'arrefusa tot ligam dab lo gallic artos, « ors » e lo nom Artinius. Artanius qu'ei per eth un nom latin. Dab lo sufixe -anum, qu'ei un nom de maine antic[1].
Xavier Delamarre que torna au nom celtic d'òmi Artinios, atestat, e 325 dab la derivacion toponimica celtica -ānon (diferenta deu sufixe latin -anum)[3]. L'assimilacion vocalica *Artiniano > *Artaniano (en passant probablament per *Arteniano, cf. Artenay, Arthenac, de *Artinācon) qu'ei un fenomèn frequent au prumèr millenari gascon e catalan.
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg)
.svg){kind=small}
