La prononciacion qu'ei [bi'ben]. Las fòrmas ancianas que son Vivent en 1385, Biben en 1481, Bivent en 1535, Bibent en 1538, Viven (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Segon Dauzat e Rostaing, Vivent que vien benlhèu deu nom latin d'òmi Viventius[3].
Segon Miquèu Grosclaude, Vivent que vien deu nom gascon d'òmi Vivent, eth-medish derivat deu nom latin d'òmi Viventius. Vivent e sos derivats e ipocoristics (Viventoo, Bendoo, Bivendote, Bendote, Vivenduque, Viventuque, Vintane, Bibaroo, Bivaroo, etc) que son largament atestats a l'Edat Mejana (M.F. Berganton, Le dérivé du nom individuel..., p. 271) [2].