La prononciacion qu'ei [lykga'rjɛ]. Las fòrmas ancianas que son Luc-Gariee en 1345, Lucgarier en 1434, Lucq-Garié en 1675, Luc Garien (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Lucgarrier en 1863 (segon Pau Raimond, Dictionnaire topographique des Basses-Pyrénées). A despieit de la prononciacion (ua sola -r-) e de totas las fòrmas ancianas autenticas, Grosclaude qu'escriu Lucgarrièr[2].
Segon Dauzat, Lucgarièr que vien deu latin lucus, « bòsc sacrat » e deu gascon -gariè, « gardaire de garias », nom de persona [3].
Segon Miquèu Grosclaude que i a un nom de persona Garrier, Guarrerius, mès segon las explicacions de M.-F. Berganton (Le dérivé du nom individuel..., p. 223), sembla pas qu'aja lo sens d'« elevaire de garias ». Gar(r)iè qu'ei benlhèu un adjectiu substantivat derivat de garric, « casso ». Lo mot garric qu'a dispareishut deu gascon, mès garrièr, « talhadís de cassos » qu'existeish enqüèra dens los diccionaris de Vastin Lespin e de Simin Palay. Lo recensament de 1385 que horneish dus noms parallèles : Forc-Gariee e Forc-Castanhee, çò qui permet de verificar Gariee ei en rapòrt dab un arbo, lo garric, lo casso. Lo sens globau que seré « bòsc/talhadis de cassos » [2]. Lucgarrièr, probable, que patí a data anciana de l'atraccion de garia, mès que cau conservar la realitat tau com ei : Lucgarièr.
.svg){kind=small}
