La prononciacion qu'ei [awber'tin]. Las fòrmas ancianas que son Albertinus, en latin, en 1128, Auberti au sègle XIII, Aubertii en 1385, Auberty en 1548, Sent Blasi d'Aubertin en 1608, Aubertin (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Segon Dauzat, Aubertin que vien deu nom germanic d'òmi Adalbehrt dab lo sufixe ínus[3].
Segon Miquèu Grosclaude, la formulacion de Dauzat qu'ei ambigua. Aubertin ei pas ua fondacion germanica, mès lo petit nom Aubèrt deriva deu nom Adalbehrt, nom germanic passat dens la lenga despuish bèra pausa. Aubertin qu'ei lo diminutiu d'Aubèrt. Lo vilatge que prengó lo nom de l'espitau fondat per lo Vescomte Centolh en 1128. Aubertin, l'òmi, ei pas coneishut. Segon Marca, lo nom primitiu deu lòc qu'èra Bedosse[2].
.svg){kind=small}
