La prononciacion qu'ei [esku'bes]. Las fòrmas ancianas que son Escoubee en 1385, Escobes en 1402, Scobees en 1535, Scobes en 1538, Escoubées en 1683, Escoubez (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), [2].
Segon Dauzat, lo nom qu'ei format d'un etime *scoparium, qui vien de Scopus, nom gau d'òmi, dab lo sufixe -arium[3].
Miquèu Grosclaude qu'arrefusa ua explicacion gallica quan los noms gascons de persona son sufisentas per reglar la question : Escobon, Escobo, Escoperana (noms atestats (M.F. Berganton, Le dérivé du nom individuel..., p. 213). Que i a tanben ostaus aperats Escoubee en 1385 e noms actuaus com Escoubés, Descoubés. Perqué lo nom s'acaba per s ? Lo doble -ee finau correspón benlhèu a ua finau en -er. L'etime que seré alavetz, benlhèu, scoparium o scoperium, noms latins qui an lo sens de « escobaire » o « fabricants d'escobas » [2].
.svg){kind=small}
