Urodził się w rodzinie kapłana prawosławnego. Po ukończeniu szkoły średniej i szkoły budowlanej w Czerniowcach pracował w firmach budowlanych. W 1966 wstąpił na wydział ogólnotechniczny Uniwersytetu Czerniowieckiego. Po trzecim roku przerwał studia i wstąpił do seminarium duchownego w Moskwie, które ukończył w 1972. Będąc jeszcze jego słuchaczem złożył 18 marca 1971 wieczyste śluby zakonne, 20 czerwca tego samego roku został hierodiakonem, zaś 29 maja 1972 – hieromnichem. W 1980 otrzymał godność ihumena[2].
Metropolita Onufry w czasie spotkania członków Świętego Synodu Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego z prezydentem Rosji Władimirem Putinem i patriarchą moskiewskim i całej Rusi Cyrylem (siedzi drugi z prawej), lipiec 2014
9 grudnia 1990 miała miejsce jego chirotonia na biskupa czerniowieckiego i bukowińskiego (zwierzchnika jednej z największych, pod względem liczby parafii, eparchii w Kościele[3]). W 1991, wskutek konfliktu z metropolitą kijowskim Filaretem o przyszłość Kościoła na Ukrainie (nie popierał jego dążeń do jego autokefalii), został przeniesiony na katedrę iwano-frankowską, ówcześnie grupującą siedem parafii. Biskup Onufry odmówił jednak wyjazdu do Iwano-Frankowska, skupił wokół siebie zwolenników, nie wyjechał z Czerniowców i nie dopuścił biskupa Hilariona (Szukały), desygnowanego na jego następcę, do zarządu eparchii[4]. Brał udział w spotkaniu biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego w kwietniu 1992 w Żytomierzu, którego uczestnicy zaapelowali o zwołanie soboru swojego Kościoła, zaś jego zwierzchnika metropolitę Filareta (Denysenkę) oskarżyli o krzywoprzysięstwo. W efekcie spotkania oraz soboru, jaki miał miejsce w tym samym roku, metropolita Filaret został uznany za winnego rozbijania Kościoła i pozbawiony urzędu[5]. Po odsunięciu Filareta z metropolii kijowskiej został ponownie biskupem czerniowieckim. Eparchią tą zarządzał od 1994 jako arcybiskup, zaś od 2000 jako metropolita[2].
W 2011 wszedł w skład Wyższej Rady Cerkiewnej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[6]. Do 2014 kierował również Wyższym Sądem Cerkiewnym w tymże Kościele[7].
19 marca 2014 Święty Synod Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego dopuścił go do udziału w swoich pracach w charakterze członka stałego, na okres zastępowania metropolity kijowskiego[11].
13 sierpnia tego samego roku Święty Sobór Biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego wybrał go na nowego metropolitę kijowskiego i całej Ukrainy[13]. Głos na niego oddało 48 biskupów z 74 uprawnionych do głosowania[14]. Cztery dni później na placu przed ławrą Peczerską odbyła się jego uroczysta intronizacja. Obrzędu wprowadzenia metropolity na tron dokonali metropolici odeski i izmaelski Agantangel oraz symferopolski i krymskiŁazarz, zaś gramotę potwierdzającą jego wybór wystawioną przez patriarchę moskiewskiego i całej Rusi odczytał metropolita wołokołamski Hilarion. Na uroczystościach obecni byli przedstawiciele większości autokefalicznych Cerkwi[15].
Onufry wzywał obydwie strony konfliktu na wschodniej Ukrainie do zaprzestania walk, określając wojnę jako bratobójczą[16]. Kierowany przez niego Kościół, w odróżnieniu od niekanonicznych Cerkwi działających na Ukrainie oraz innych związków wyznaniowych w tym kraju, nie uznał wojny w Donbasie za wynik rosyjskiej agresji i nie potępił jej. Zdarzały się natomiast przypadki sympatyzowania z separatystami wśród mnichów i białego (niezakonnego) duchowieństwa. 8 maja 2015 Onufry nie wstał podczas sesji ukraińskiej Rady Najwyższej, gdy wyczytywano nazwiska uhonorowanych tytułem Bohatera Ukrainy uczestników walk w Donbasie. Gest ten miał być protestem przeciwko każdej wojnie[17]. 18 maja tego samego roku metropolita wezwał do zakończenia rosyjsko-ukraińskiej wojny informacyjnej, która niszczy dobre dotąd stosunki między obydwoma narodami, bliskimi pod względem kultury i dominującego wyznania. Nakazał również duchowieństwu powstrzymać się od gestów eskalujących wzajemną wrogość, a wszystkim prawosławnym działać na rzecz pokoju[18].
30 listopada 2017 występując na posiedzeniu synodu biskupów Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej w Moskwie zaapelował o nadanie UCP PM większych uprawnień autonomicznych[19].
W 2018 r. kierowany przez Onufrego Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego odmówił udziału w procesie tworzenia autokefalicznej Cerkwi lokalnej na Ukrainie, który to proces został zainicjowany we wrześniu tego roku przez patriarchę konstantynopolitańskiego Bartłomieja, na prośbę władz ukraińskich[20]. W procesie tworzenia nowej Cerkwi od początku brali udział przedstawiciele Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego oraz Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, z których 11 października 2018 r. patriarcha Bartłomiej zdjął kary kościelne[21][22]. Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego (podobnie jak cały Patriarchat Moskiewski) nie uznał tych decyzji[23]. Następnie jego przedstawiciele odrzucili możliwość udziału w planowanym soborze zjednoczeniowym[24]. Przed soborem patriarcha Bartłomiej zwrócił się osobiście do metropolity Onufrego listownie, apelując o przybycie na sobór i stwierdzając, że po jego przeprowadzeniu Konstantynopol przestanie uznawać go za kanonicznego metropolitę kijowskiego[25]. Hierarcha zwrócił ten list nadawcy bez żadnej odpowiedzi[25].
Sobór, na którym utworzono Kościół Prawosławny Ukrainy, odbył się 15 grudnia 2018 r. w soborze Mądrości Bożej (Sofijskim) w Kijowie. Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Kijowskiego oraz Ukraiński Autokefaliczny Kościół Prawosławny dokonały przed nim samorozwiązania[26], natomiast kierowany przez Onufrego Ukraiński Kościół Prawosławny Patriarchatu Moskiewskiego nie przysłał na sobór oficjalnej delegacji. Jego duchowni, którzy przybyli na sobór z własnej inicjatywy, zostali przez UKP PM uznani za sprawców rozłamu i suspendowani[27]. Z kolei Patriarchat Konstantynopolitański stoi na stanowisku, że po soborze z 15 grudnia dalsza działalność UKP PM na terytorium Ukrainy nie jest już kanonicznie uzasadniona[28].
↑S. Plokhy, F. E. Sysyn: Religion and Nation in Modern Ukraine. Toronton and Edmonton: Canadian Institute of Ukrainian Studies Press, 2003, s. 122. ISBN 1-895571-36-7.
,Kyiv_2016_18.JPG)
