Jego ojciec był z zawodu brygadzistą w kołchozie, matka – ekonomistką. Ma jednego brata. Jego rodzina była religijna, regularnie uczęszczała na nabożeństwa do monasteru Trójcy Świętej w Korcu, jeździła także na pielgrzymki do ławry Poczajowskiej[1]. W 1998 z wyróżniającymi wynikami ukończył moskiewskie seminarium duchowne. W 2002 ukończył wyższe studia teologiczne w Kijowskiej Akademii Duchownej. Swoją pracę kandydacką poświęcił sytuacji prawosławia na Ukrainie po uzyskaniu przez nią niepodległości[2].
10 grudnia 2007 miała miejsce jego chirotonia na biskupa perejasławsko-chmielnickiego, wikariusza eparchii kijowskiej. W 2010 podniesiony do godności arcybiskupiej[2]. Od 2011 do 2012 kierował Wydziałem Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[2].
Do 2012 był redaktorem oficjalnej witryny internetowej Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego[3]. Najbliższy współpracownik i osobisty sekretarz metropolity kijowskiego i całej Ukrainy Włodzimierza[4].
23 grudnia 2011 został mianowany przez Święty Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego przewodniczącym komisji, która w związku z chorobą metropolity kijowskiego Włodzimierza tymczasowo objęła zarząd metropolii kijowskiej[5]. Komisję tę po miesiącu Synod zlikwidował, wyznaczając jednego administratora metropolii – metropolitę wyszhorodzkiego i czarnobylskiego Pawła[6].
W lutym 2012 Święty Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego, obradując pod przewodnictwem metropolity odeskiego Agatangela (w czasie choroby metropolity Włodzimierza) zwolnił go ze stanowiska przewodniczącego Wydziału Zewnętrznych Stosunków Cerkiewnych i odebrał mu stałe członkostwo w Synodzie, zarzucając mu prezentowanie w mediach dokumentów przeznaczonych do wewnętrznego użytku Synodu, niezgodną z kanonami krytykę decyzji najwyższych organów cerkiewnych oraz innych biskupów[3]. 26 kwietnia 2013 Synod (już po powrocie Włodzimierza do czynnej działalności) wycofał się z tych zarzutów[7]. W listopadzie 2013 r. arcybiskup Aleksander otrzymał godność metropolity[8].
Po obaleniu rządów Wiktora Janukowycza po protestach na przełomie lat 2013 i 2014 stwierdził, iż oskarżenia pod adresem Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, zarzucające mu pozostawanie w służbie Kremla, Putina czy Janukowycza, chociaż nieobiektywne, nie były bezpodstawne. Uznał, że zjawisko to było negatywne, a Cerkiew powinna być przede wszystkim Cerkwią Chrystusa i ludu ukraińskiego[9]. Osobno skrytykował samego Janukowycza, obarczając go winą za śmierć uczestników protestów[10]. W czerwcu 2014 stwierdził, że ruchy separatystyczne na Ukrainie wschodniej i południowej mają niewielkie poparcie, a powoływanie się przez ich organizacje na prawosławną religię nie jest autentyczne[11].
15 grudnia 2018 r. jako jeden z dwóch biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego, obok metropolity winnickiego Symeona, wziął udział w soborze, na którym ogłoszone zostało utworzenie Kościoła Prawosławnego Ukrainy. Postąpił tak wbrew stanowisku swojego Kościoła i w związku z tym został z niego wykluczony[12]. Sam publicznie deklaruje przynależność do Kościoła Prawosławnego Ukrainy[13]. Pełni posługę przy soborze Przemienienia Pańskiego w Kijowie (miejscowa parafia przeszła 18 grudnia 2018 r. pod jurysdykcję Kościoła Prawosławnego Ukrainy)[14]. 4 marca 2019 r. został ordynariuszem nowo utworzonej eparchii perejasławsko-chmielnickiej i wiszniewskiej[15]. 19 listopada 2019 r., w związku ze zmianą nazwy kierowanej przezeń eparchii na „perejasławska i wiszniewska”, również tytuł hierarchy uległ zmianie na „metropolita perejasławski i wiszniewski”[16].
Jest autorem prac poświęconych współczesnej sytuacji Kościołów prawosławnych na Ukrainie[21]. W 2013 wydał także zbiór artykułów i komentarzy pt. Bog. Czełowiek. Cerkow' [22].
_(cropped).jpg)
