Od 1977 do 1984 był proboszczem cerkwi Świętych Piotra i Pawła w Krasnym Łymani (obwód doniecki), zaś od 1984 przez rok – proboszczem cerkwi Narodzenia Matki Bożej w Krestiszczu. W latach 1985–1989 był z kolei proboszczem soboru Opieki Matki Bożej w Woroneżu. Od 1991 na nowo służył w Krasnym Łymanie, otrzymując równocześnie godność archimandryty. 6 października 1991 przyjął chirotonię biskupią z tytułem biskupa donieckiego i słowiańskiego. W roku następnym odmówił podpisania oficjalnej prośby soboru biskupów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego o nadanie mu autokefalii przez Patriarchat Moskiewski. Z tego powodu metropolita kijowski i całej Ukrainy Filaret odsunął go od katedry. W grudniu tego samego roku biskup Alipiusz złożył prośbę o przeniesienie w stan spoczynku, która została przyjęta. W czerwcu 1994 został wyznaczony na biskupa gorłowskiego i słowiańskiego, zaś od maja do września tego samego roku był locum tenens eparchii donieckiej. W 1997 ponownie przeszedł w stan spoczynku, po czym złożył śluby mnisze wielkiej schimy, zachowując to samo imię.
W 2014 został biskupem pomocniczym eparchii gorłowskiej z tytułem biskupa krasnołymańskiego[2].
