207 Pułk Piechoty (1939)

207 Pułk Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1939
Dowódcy
Pierwszy	płk Władysław Mikołajczak
Działania zbrojne
kampania wrześniowa obrona Lwowa (1939)
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	35 Dywizja Piechoty

207 Pułk Piechoty (207 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego. 207 pułk piechoty nie istniał w organizacji pokojowej Wojska Polskiego.

Organizacja i formowanie pułku

Na podstawie prowadzonych prac koncepcyjnych w Sztabie Głównym WP, w ramach rozbudowy Sił Zbrojnych II RP o nowe związki taktyczne, podjęto decyzję utworzeniu nowej dywizji piechoty w oparciu o bataliony marszowe typu specjalnego przewidziane dla Obozu Warownego „Wilno” (tak zwane bataliony specjalne wileńskie) oraz przez bataliony „Krasne”, „Budsław” i „Iwieniec” Korpusu Ochrony Pogranicza. Z zasobów tych zaplanowano i przygotowano rozwinięcie nowej 35 Dywizji Piechoty Rezerwowej^[1].Z zasobów tych zaplanowano i przygotowano rozwinięcie nowej 35 Dywizji Piechoty Rezerwowej^[1]. Opracowanie dotyczące jej mobilizacji weszło w życie 28 lipca 1939^[2].

Mobilizacja

207 pułk piechoty został sformowany w I rzucie mobilizacji powszechnej, w dniach 31 sierpnia – 4 września 1939. Jednostkami mobilizującymi były bataliony i dowództwo pułku „Wilejka” Korpusu Ochrony Pogranicza:

Batalion KOP „Budsław”:

• I batalion 207 pułku piechoty,
• kompania zwiadowcza 207 pułku piechoty^[3].

Batalion KOP „Iwieniec”:

• III batalion 207 pułku piechoty^[4].

Batalion KOP „Krasne”:

• dowództwo 207 pułku piechoty, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych,
• kompanie: gospodarcza, przeciwpancerna typ II,
• pluton łączności^[4].

Dowództwo pułku KOP „Wilejka”:

• pluton pionierów 207 pułku piechoty,
• pluton przeciwgazowy 207 pułku piechoty^[5].

Pułk był organiczną jednostką rezerwowej 35 Dywizji Piechoty^[6]. Dowódcą pułku został dotychczasowy dowódca pułku KOP „Wołożyn” płk piech. Władysław Mikołajczak^[7].

207 pułk piechoty posiadał dużą obsadę oficerów służby stałej w postaci: oficerów dowództwa pułku, dowódców batalionów i oficerów dowództw batalionów, dowódców kompanii i po jednym dowódcy plutonów. Oficerowie rezerwy obsadzili stanowiska w większości dowódców pozostałych plutonów w kompaniach. Kadra podoficerska w 30% z KOP, 70% rezerwiści. Szeregowcy w 10% służby czynnej, 90% rezerwiści. Broń i wyposażenie pułku zgodne z tabelami należności. Pułk nie posiadał hełmów, broń z użytku bieżącego, armaty przeciwpancerne nowe w ilości 6 sztuk^[8].

207 pp w kampanii wrześniowej

35 Dywizja Piechoty zajęła pozycje na północnym odcinku Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” w rejonie Tolcze – Turośl – Postoły – Dojlidy. W związku z niekorzystną sytuacją na południu kraju, dywizja została przydzielona do Armii „Małopolska” i skierowana do Lwowa. 207 pułk piechoty płk. Władysława Mikołajczaka w nocy z 9 na 10 września na stacji Czeremcha został załadowany do transportów kolejowych i dotarł do Lwowa w niepełnym składzie w dniach 15–16 września^[9]. Rejon załadowczy 35 DP rez. w Bielsku Podlaskim ubezpieczał I batalion 207 pp wzmocniony kompanią zwiadowców 207 pp. Dla pułku przygotowano 4 transporty kolejowe. Jako pierwszy odjechał II batalion, za nim III batalion i dowództwo 207 pp wraz pododdziałami specjalnymi pułkowymi, za wyjątkiem kompanii zwiadowców. Do Lwowa dotarły II/207 pp w nocy 17/18 września i III/207 pp w nocy 15/16 września. Natomiast transport z dowództwem pułku i pododdziałami specjalnymi pułku 15 września dotarł do stacji Rudnia Poczajowska przed Radziwiłłowem, dalsza jazda była niemożliwa z uwagi na zablokowanie torów innymi transportami. Po wyładowaniu transportu pod dowództwem kwatermistrza pułku został skierowany do Lwowa marszem pieszym, do którego nie dotarł. Pododdziały pułkowe 207 pp znalazły się w rejonie Złoczowa 15 września wieczorem we wsi Woronienki. Pododdziały te miały utracić około 25% stanów osobowych. Pododdziały te miały bronić Złoczowa, przed działaniami dywersyjnymi. Po agresji sowieckiej dowódca pułku z oficerami sztabu przekroczył granicę rumuńską^[10]. Pozostawiony w Bielsku Podlaskim I/207 pp w nocy 11/12 września został zluzowany przez kompanię policji i otrzymał rozkaz przejścia do Hajnówki, którą osiągnął 12 września o świcie. Wieczorem załadował się do transportu kolejowego i odjechał trasą na Baranowicze, Z powodu zatoru pod Sarnami zatrzymał się 15 września na stacji Strzelsk, gdzie został zbombardowany. 16 września dotarł do Sarn, gdzie stał cały dzień. Wieczorem 16 września wyruszył w kierunku Równego. Po agresji sowieckiej I batalion wyładował się z transportu i wyruszył na zachód w kierunku Kołek. 18 września I/207 pp dołączył do Zgrupowania płk. Zdzisława Zajączkowskiego z 3 pułku piechoty KOP. 19 września wraz z nim wziął udział w natarciu na Kołki^[11]. 20 września I/207 pp walczył pod Bednarką, gdzie ranny został ppłk Eugenius Juruś. Resztki batalionu dołączyły do 3 pp KOP, a 21 września wraz całym zgrupowaniem dostał się do niewoli sowieckiej^[12]. Bataliony II i III 207 pp 18 września zostały włączone przez dowódcę 35 DP rez. do 205 pułku piechoty, w którego szeregach walczyły w obronie Lwowa^[13].

Obsada personalna 207 pp

Organizacja wojenna i obsada personalna 207 pp we wrześniu 1939. W nawiasach podano nazwy jednostek mobilizujących^[14][15].

Dowództwo 207 pp, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych 207 pp i kompania gospodarcza 207 pp (batalion KOP „Krasne”)

• dowódca pułku – płk piech. Władysław Mikołajczak
• I adiutant – kpt. Ludwik Skoczowski
• II adiutant – kpt. Wacław Płoszewski
• oficer zwiadowczy – por. Edmund Gójski
• oficer łączności – kpt. łącz. Feliks Dzikielewski
• kwatermistrz – kpt. Jan Szczęsny Łazarewicz^[a]
• naczelny lekarz – mjr dr Władysław Franciszek Smrokowski

I batalion

• dowódca batalionu – ppłk Eugeniusz Sylwester Juruś
• adiutant – por. Witold Józef Witoszyński

II batalion

• dowódca batalionu – mjr Teofil Dąbrowski †1940 Charków^[17]
• adiutant – por. rez. Jerzy Jankowski

III batalion

• dowódca batalionu – mjr Jan Styliński

• adiutant – por. Jan Kulwieć
• oficer płatnik – por. Franciszek Seliga
• dowódca plutonu łączności – por. Walenty Jakub Kucharczyk
• dowódca 7 kompanii strzeleckiej – por. Andrzej Filar
• dowódca I plutonu – ppor. rez. Jan Kolendo (ranny IX 1939)
• dowódca II plutonu – ppor. rez. Piotr Ścibor^[18]
• dowódca III plutonu – ppor. rez. Jabrzykowski (ranny IX 1939)
• dowódca 8 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Karol Kociuba^[b] †1940 Charków^[19]
• dowódca plutonu – ppor. rez. Rościsław Radoman
• dowódca 9 kompanii strzeleckiej – kpt. Jan Zygmunt Kosiaty †1940 Charków^[20]
• dowódca I plutonu – por. Karol Władysław Rawicz-Prószyński
• dowódca II plutonu – por. rez. Edmund Szymański (ranny IX 1939)
• dowódca 3 kompanii ckm – kpt. Stanisław Dzięciołowski (ranny IX 1939)
• dowódca I plutonu – ppor. rez. Bohdan Szczęsny Burzyński (ranny IX 1939)
• dowódca II plutonu – ppor. rez. Czesław Stanisław Barański
• dowódca III plutonu – ppor. rez. Józef Kuryło † IX 1939
• dowódca IV plutonu – ppor. rez. Aleksander Sienkiewicz † IX 1939
• ppor. rez. Jan Stanisław Chrobak (bez ustalonego przydziału)

Pododdziały pozabatalionowe

• dowódca kompanii zwiadowczej – por. Mieczysław Wagner †1940 Charków^[21]
• dowódca kompanii przeciwpancernej typ II – kpt. Władysław Stawowski
• dowódca plutonu łączności -
• dowódca plutonu pionierów -
• dowódca plutonu przeciwgazowego -

Uwagi

1. Kpt. piech. Jan Szczęsny Łazarewicz (ur. 22 stycznia 1985 roku) w czerwcu 1933 roku został przeniesiony z 30 pp do KOP. W marcu 1939 roku był oficerem materiałowym baonu KOP „Krasne”^[16].
2. Kociuba Jan Karol (1906–1940), kpt. piech., w KOP od 1935. Do mobilizacji dca 1 kompanii granicznej „Żebrowszczyzna”. We wrześniu 1939 dca 2 kompanii piechoty III batalionu piechoty 207 pułku piechoty. Brał udział w obronie Lwowa. Po poddaniu Lwowa Armii Czerwonej, uwięziony i wraz z innymi przewieziony do obozu w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD. →Jabłonowski i in. 2001 ↓, s. 725

Przypisy

1. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXXXVIII-CXL.
2. Wesołowski (red.) i 1/2018 ↓, s. 43.
3. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 913.
4. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 915.
5. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 912.
6. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. CXXXIX-CXL.
7. Prochwicz i 4/1994 ↓, s. 9.
8. Wesołowski (red.) i 1/2018 ↓, s. 46.
9. Prochwicz 2003 ↓, s. 118.
10. Wesołowski (red.) i 1/2018 ↓, s. 49-50.
11. Prochwicz 2003 ↓, s. 265.
12. Wesołowski (red.) i 1/2018 ↓, s. 50-51.
13. Wesołowski (red.) i 1/2018 ↓, s. 53.
14. Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 913, 915.
15. Głowiński 2009 ↓, s. 142.
16. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 933.
17. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 89.
18. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 548.
19. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 232.
20. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 246.
21. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 577.

Bibliografia

• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Ryszard Dalecki: Armia „Karpaty” w wojnie obronnej 1939 r.. Rzeszów: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1989. ISBN 83-03-02830-8.
• Tomasz Głowiński: Zapomniany garnizon. Oddziały Korpusu Ochrony Pogranicza w Iwieńcu w latach 1924-1939. Wrocław: Wydawnictwo GAJT, 2009. ISBN 978-83-88178-71-9.
• Marek Jabłonowski, Włodzimierz Jankowski, Bogusław Polak, Jerzy Prochwicz: O niepodległą i granice. Korpus Ochrony Pogranicza 1924–1939. Wybór dokumentów. Warszawa-Pułtusk: Wyższa Szkoła Humanistyczna w Pułtusku. Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, 2001. ISBN 83-88067-48-8.
• Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
• Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 3–13, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
• Andrzej Wesołowski (red.): Obrona Lwowa 1939 tom 1: Dokumenty 1-16 września. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2018. ISBN 978-83-63374-64-8.