W październiku 1919 przeprowadzona została reorganizacja Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W jej wyniku utworzono dwie dywizje piechoty, którym nadano numery 1 i 2. Każda z dywizji składała się z dwóch brygad i czterech pułków piechoty. W skład 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej włączone zostały pułki strzelców: białostocki, lidzki i kowieński z dotychczasowej Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W okresie luty–kwiecień 1920 sformowany został Słucki pułk strzelców, który włączono w struktury dywizji.
2 DLB zajmowała pozycje na granicy polsko-litewskiej. W wyniku bolszewickiej ofensywy z lipca 1920 roku została częściowo rozproszona i wepchnięta w terytorium litewskie. Próbowała przejść na Suwalszczyznę, ale w większości została otoczona przez Litwinów i internowana. Odtworzona na tyłach frontu.
12 października 1921 pułki strzelców przemianowane zostały na pułki piechoty. Słucki i Białostocki pułki strzelców, jako 78 i 79 pułki piechoty weszły w skład 20 Dywizji Piechoty z miejscem postoju dowództwa w garnizonieBaranowicze. Trzecim pułkiem 20 DP został 80 pułk piechoty, który jako Nowogródzki pułk strzelców wchodził w skład 1 DLB, a później 2 Dywizji Korpusu Wojsk Litwy Środkowej.
Lidzki i Kowieński pułki strzelców, jako 76 i 77 pułki piechoty, podporządkowane zostały odpowiednio dowódcom 29 i 19 Dywizji Piechoty.
