114 Pułk Piechoty (II RP)

114 Pułk Piechoty

Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1939
Dowódcy
Pierwszy	ppłk piech. Zygmunt Fila
Działania zbrojne
kampania wrześniowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	41 Dywizja Piechoty
Skład	zobacz organizację wojenną pułku piechoty

114 Pułk Piechoty (114 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego.

Pułk nie występował w organizacji pokojowej wojska. Został sformowany zgodnie z planem mobilizacyjnym „W”, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim. Gotowość do działania miał osiągnąć w ciągu 48 godzin^[1].

Jednostką mobilizującą była Szkoła Podchorążych Piechoty, a miejscem mobilizacji Ostrów Mazowiecka^[1].

Pułk był organiczną jednostką 41 Dywizji Piechoty (rezerwowej). W jej składzie walczył w kampanii wrześniowej.

Organizacja wojenna i obsada personalna pułku

dowództwo

• dowódca pułku – ppłk piech. Zygmunt Fila †26 IX Aleksandrów^[2]
• adiutant – kpt. Kazimierz Michał Zaremba 25/26 IX ranny w Aleksandrowie

I batalion

• dowódca batalionu – mjr piech. Jan Światłowski^[3] †1940 Ukraina^[4][5][6]
• adiutant – ppor. rez. Stanisław Bolesław Kubiak †26 IX Aleksandrów^[7]
• dowódca 1 kompanii – kpt. piech. Kazimierz Marian Burgielski
• dowódca 2 kompanii – por. piech. Zygmunt Bahr †1940 Charków^[8]
• dowódca 1 kompanii ckm – kpt. Krystyn Józef Wielgórski †26 IX Aleksandrów^[9] 

II batalion

• dowódca batalionu – mjr Julian Franciszek Jelinek †1940 Charków^[10]
• dowódca 4 kompanii – Jerzy Jan Emir-Hassan

III batalion

• dowódca batalionu – mjr Mikołaj Krajnik^[2]

Pododdziały specjalne

• dowódca kompanii przeciwpancernej – kpt. Władysław Reda
• dowódca kompanii zwiadu – kpt. Aleksander Florkowski

Uwagi

Przypisy

1. Łuniewski 2015 ↓, s. 53.
2. Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 454.
3. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 24, 455.
4. Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 96.
5. Jurga i Karbowski 1987 ↓, s. 454, wg autorów miał polec 26 września 1939.
6. Straty ↓, tu także poległy 26 września 1939 i pośmiertnie mianowany podpułkownikiem.
7. Straty ↓, poz. 72.
8. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 11.
9. Straty ↓.
10. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 193, jako Juliusz.

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
• Tadeusz Jurga, Władysław Karbowski: Armia „Modlin” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07274-4.
• Tadeusz Łuniewski. 41 Dywizja Piechoty Rezerwowa we wrześniu 1939 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 4 (254), 2015. Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej. ISSN 1640-6281. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.

Linki zewnętrzne

• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-04-09].